Εσύ έχεις αναρωτηθεί ποτέ;

×

Γιατί δεν αναρωτιέται κανείς; Τόσο μεγάλη απάθεια εκεί έξω, γύρω μου, μέσα μας..

Ας μου πει κάποιος για ποιο σκοπό ανοίγει τα βαριά ματόκλαδα του το πρωί; Με ποια σκέψη διατηρεί τη βαριά του σάρκα όρθια και σε ποια πλαστή ελπίδα πιστεύετε όλοι επιτέλους;

Γιατί κανείς δεν θέλει να φύγει; Πώς μπορεί να μην σας πιάνει πανικός;

Σε αυτό το αλλόκοτο μέρος που στροβιλίζεται όλοι πάσχουμε από μια αθεράπευτη ασθένεια, δίχως συμπτώματα.

Μόνο ενίοτε αγγίζει τις φθαρμένες μας ψυχές ένας αβάσταχτος πόνος προερχόμενος από τη βαθειά θλίψη που περιβάλλει το είδος μας.

Όσο και αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε δεν είμαστε τίποτε παραπάνω από ένα μάτσο κόκαλα.

ΓΙΑΤΊ ΚΑΝΈΝΑΣ ΕΠΙΤΈΛΟΥΣ ΔΕΝ ΑΝΤΙΔΡΆ;

Αυτό πιστεύετε έτσι; Τίποτα παραπάνω από ένα "μάτσο κόκαλα".

Θα καταλήξεις και εσύ κάτω από το έδαφος κάπου βαθιά θαμμένος μαζί με αυτόν τον αβάσταχτο πόνο της γης να σε ακολουθεί και στις άλλες διαστάσεις.

Γιατί δεν πιστεύεις έστω λιγάκι στη δύναμη σου;

Πλέον έχεις χάσει και την παρατηρητικότητα σου, άνθρωπε.

Τα φύλλα των δέντρων χορεύουν σε μια δική τους μουσική και σπεύδουν να κινήσουν γη και ουρανό για να ακουστεί το θρόισμα τους.

Εσένα γιατί το πείσμα σου είναι τόσο μεγάλο;

Δεν θες να σε ακούσουν, σε τρομάζει να κάνεις αυτό που πραγματικά θες.

Συμβιβασμός, υπομονή, αντοχή σε όσα σε πιέζουν, σε αηδιάζουν.

Μάτια κοιτάζουν στο κενό, προσπερνάνε εικόνες στα κινητά και δεν μπορούν να ξεφύγουν από την παγίδα της αυτοκαταστροφής.

Έχουμε υπογράψει την καταδίκη μας.

Νιώθουμε πλέον κάτι;

Σηκώνομαι το πρωί και δεν σκέφτομαι γιατί το κάνω. Ούτε εσύ. Σαν μηχανισμός.

Μήπως όμως θα έπρεπε να αναρωτιέται κανείς;

Τι θα μπορούσε να κάνει ένα ον σας και εσένα;

Ο Δαρβίνος και η βιολογία υποστηρίζουν ότι ενδέχεται εξέλιξη.

Όμως εγώ γιατί βλέπω μόνο βήματα προς τα πίσω;

Φαντάσου πόσο θλιβερό πρέπει να είναι, να ακούς αυτά τα λόγια από ένα παιδί σαν και εμένα, που έχω τη ζωή μπροστά μου.

Τη σιχαίνομαι αυτή τη φράση.

Τι να τα κάνεις τα χρόνια αν είσαι εγκλωβισμένος σε έναν κόσμο που όλοι είναι χαμένοι;

Αν είσαι στην ηλικία μου θα βλέπεις στις εφαρμογές, στις πλατφόρμες, οπουδήποτε, να προβάλλουν το "σωστό" πρότυπο ζωής.

Αλήθεια αν δεν υπήρχε όλη αυτή η καθοδήγηση τι άλλους στόχους θα είχες;

Αυτούς που θα πήγαζαν μονάχα από την δική σου μεγαλειώδης επιθυμία.

Πόσο καιρό έχω να ακούσω την λέξη λαχτάρα.

Τι λαχταρούν οι σημερινοί άνθρωποι;

Ευχαρίστηση, ωμή ικανοποίηση.

Φαγητό και σεξ.

Δεν ξέρω που θέλω να καταλήξω, αλλά ξέρω ότι θέλω να κατέβω, να ξυπνήσω από αυτό τον εφιάλτη.

Σε αυτόν τον εφιάλτη, όλα είναι αναμενόμενα.

Είσαι αλήθεια ευτυχισμένος; Μπορείς να αποκαλείς τον εαυτό σου έτσι;

Σου αρκεί να είσαι υγιής και να έχεις τα βασικά και πιστεύεις ότι με αυτόν τον τρόπο δείχνεις ευγνωμοσύνη.

Σαφώς, η υγεία είναι ανεκτίμητη μα κανείς λάθος αν νομίζεις πως υγεία είναι να ξυπνάς, να πας στη δουλειά, να γυρνάς σπίτι αργά το βράδυ, να παρακολουθείς το αγαπημένο σου σίριαλ, να τρως τον τραχανά και το επόμενο πρωί ξανά.

Είσαι υποδουλωμένος στον ίδιο σου τον εαυτό.

Δεν ξέρω τι θα έπρεπε να κάνεις εντάξει;

Και εγώ τα ίδια σκατά με εσένα είμαι, δεν είμαι καλύτερη.

Ίσως χειρότερη, ναι.

Αλλά θέλω τουλάχιστον να σε ξυπνήσω.

ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΑΥΤΉ η δύναμη του ανθρώπου.

Είμαι σίγουρη για αυτό.

Αυτός ο αβάσταχτος πόνος που με κυριεύει ώρες ώρες συνοδεύεται από οργή, σαν μια σουβλιά που σφαγιάζει όλο μου το κορμί.

Όμως υποχωρεί όταν..

Τελικά δεν φεύγει ποτέ.

Απλά μέσα στην μέρα τον αγνοώ και δίνω προτεραιότητα στις υποχρεώσεις.

Τελικά ξέρεις γιατί πονάς;

Είναι σαν τον πυρετό. Ένα σύμπτωμα είναι και αυτό.

Ίσως η ασθένεια αυτή από μόνη της προσπαθεί να σου δείξει πως η θέση μας δεν είναι εδώ. Λίγο πιο ψηλά ή χαμηλά, αλλά κάπου αλλού.

Δεν βλέπεις πόσες παθογένειες, τον πόνο που διασπείρει, η ύπαρξη σου εδώ;

Ανθρωπάκια, ας κοιτάξουμε τα αστέρια.

Ο κόσμος λένε ότι έχει καταστραφεί ήδη 4 φορές.

Αλλά εμείς δεν μαθαίνουν από τα λάθη μας.

Πάμε να φύγουμε.

Απλά κάτι συνειρμοί μου.
Συγχωρέστε με για την μαυρίλα, να είστε όλοι καλά.