Εσύ έχεις αναρωτηθεί ποτέ;

Κεφ 7: Μακριά από εδώ.

"Βρίσκομαι έξω από την πόρτα σου!"

*Σύρσιμο παντόφλας και ένα χασμουρητό*

Ανοίγει η μεγάλη, ξύλινη πόρτα και το πρόσωπο της Νίνας αντικρίζει το φως του ηλίου.

Τα ξανθά μακριά μαλλιά της είναι ατημέλητα και τα βλέφαρα της έτοιμα να κλείσουν. Αφήνει κάτω το τηλέφωνο αφού δεν το χρειάζεται πλέον και με κοιτάει ανέκφραστη.

"Αυτή η επιμονή σου" Μου λέει κάνοντας μια αστεία γκριμάτσα.

Πάω κοντά της και της δίνω μια ζεστή αγκαλιά.

Μπαίνω μέσα και κλείνω την πόρτα πίσω μου. Το σπίτι της Νίνας μου.

Μεγάλα ξύλινα παράθυρα και ένα στυλ vintage. Είχε υπάρξει ρακοσυλλέκτρια για αυτό και έχει γεμίσει το σπίτι με παράξενα μα ιδιαίτερα αντικείμενα. Το αγαπημένο μου είναι αυτό που έχει στο πάγκο της κουζίνας. Μια φιγούρα του μικρού πρίγκιπα. Είναι πολύ χαριτωμένη.
Και πίσω στην πλάτη του πάνω στην μπέρτα του γράφει: "το κακό δεν είναι να μεγαλώνει κανείς, το κακό είναι να ξεχνάει."

"Τι έχεις;" Την ρώτησα καθώς ετοίμαζε τον πρωινό ελληνικό της.

"Τι να έχω βρε Λίλα που μου χτυπάς τα κουδούνια από τις 7 το πρωί."

Προσπάθησε να υποδυθεί την ενοχλημένη αλλά γέλια μας συνεπήραν.

"Αλήθεια δεν έχεις εσύ σχολείο σήμερα; Καθημερινή είναι μικρό κουνουπίδι... Τι τρέχει;" Μου είπε με ένα ανακριτικό - παιχνιδιάρικο ύφος.

Ξερόβηξα. Ήθελα να της το φέρω μαλακά. Έκανα κοπάνα ναι.

"Ώστε έτσι!" Είπε διαβάζοντας την σκέψη μου. Ή πολύ πιο πιθανό: με κοίταξε στα μάτια και της τα ξέρασαν όλα με την μια.

Κουβεντιάσαμε λίγο και την έπεισα.

"Σήμερα είναι μέρα για πικ Νικ" εκεί καταλήξαμε.

Πέτυχα τον σκοπό μου δηλαδή.

Στα γρασίδια

Στρωμένο ένα κάρο τραπεζομάντηλο και εμείς ξαπλωμένες να μιλάμε με τον ήλιο.

"Δώσε μου μια μπουκιά κεικ"
"Έφτασε κυρία Λίλα!"

Σαν ελικόπτερο προσγειώθηκε η μπουκιά στο στόμα μου.

"Δεν είσαι καλά τελευταία." Πήρα μια ανάσα και συνέχισα. "Θες να μου πεις τι συμβαίνει;"

Γύρισε από την άλλη και άρχισε να κόβει χορτάρια. Ήθελε να εκτονώσει κάπου την αμηχανία της. Δεν είχε όρεξη να το συζητήσει.