Εσύ έχεις αναρωτηθεί ποτέ;

Κεφ 8: The sun.

~Help me if you can, I'm feeling down
And I do appreciate you being 'round
Help me get my feet back on the ground
Won't you please, please help me~

"Κορίτσια! Έφτασε το delivery boy με τις πίτσες. Ανοίξτε του γιατί εγώ είμαι τουαλέτα." Σαν από μηχανής θεός, η Κυρία Γωγώ, διέκοψε την αναμενόμενη ήττα της Φανής στο καραόκε.

"Αφού δεν το έχεις. Μου θες και Beatles τρομάρα σου." Της είπα και άρχισα να γελάω με όλο μου το είναι.

Χτυπήματα στην πλάτη που πέφτουν σαν βροχή με φονικό όπλο το βιβλίο των αρχαίων και η μικρή και ανυπεράσπιστη Λίλα όπως συνήθως είναι εκείνη που τις τρώει.

"Οι πίτσες ρε!" Της ήρθε ξαφνικά η φώτιση μπας και ο τρομακτικός μπαμπούλας ονόματι Φανούριος εξαφανιστεί από πάνω της.

Σε χρόνο ντετέ άνοιξε το χερούλι της πόρτας, έκανε ένα θεαματικό άλμα επί κοντώ προσπερνόντας έτσι τα σκαλιά και προσγειώθηκε επιδεικτικά, χωρίς ούτε έναν τραυματισμό, στον κάτω όροφο. Πήρε μια ανάσα, να μην φανεί ότι κόπιασε. Αντίκρισε το είδωλο της στον καθρέφτη, του έκλεισε το μάτι και απάντησε επιτέλους στο θυροτηλέφωνο. Για καλή μας τύχη το delivery boy ήταν ακόμη εκεί.

Οι πίτσες βρήκαν καταφύγιο σύντομα στα στομάχια μας και εμείς ευχαριστημένες, έχοντας αποκτήσει πλέον μια κοιλιά Αη Βασίλη, ξεκουράζουμε την γερασμένη μας σάρκα. Και γιατί την αποκαλώ έτσι;
Γιατί...

Άνοιξε η πόρτα του δωματίου της Φανής διάπλατα και ένα κεφαλάκι με γυαλιά και καστανό ξανθές μπούκλες να προεξέχει.

Το μικρό ξωτικό ή αλλιώς "μαμά Φανής" μας κοιτάει, το κοιτάμε. Μας ξανά κοιτάει, το ξανά κοιτάμε.
Εμείς οριζοντιομένες στο κρεβάτι κάτω από ένα ζεστό πάπλωμα, με το λάπτοπ αγκαλιά και το "little women" να παίζει (γιατί υπάρχει και μια αδυναμία στον Timothėe) και το ξωτικό με ένα σοβαρό ύφος να απορεί. Έρχεται καταιγίδα...

"Ρε πάτε καλά ρε; Όλη μέρα ξάπλα; Μια βόλτα μέχρι το ψυγείο και άντε αν έχετε κέφια και μέχρι το σαλόνι..."
Δεν άργησε να έρθει τελικά.

Μα η τσιριχτή φωνή του ξωτικού συνέχισε να ηχεί μέσα στο δωμάτιο μαζί με εκείνη της Τζο από τις μικρές κυρίες. Χάνουμε την αγαπημένη μας σκηνή. "Γαμώτο!" Είπα με οργή από μέσα μου. Να μην το είπα και από έξω μου μονάχα...

"Μια νοσοκόμα λείπει μόνο για να σας σερβίρει την σούπα και τα χάπια. Σαν τις γριές. Κουνηθείτε λίγο."

Και νομίζω πλέον κατανοείς τον λόγο της αναφοράς μου στην "γερασμένη" μας σάρκα.

"Μπα κυρία Γωγώ μετά από τόση πίτσα...δεν χωράει με τίποτα σούπα. Αν και για μια κοτόσουπα δεν θα έλεγα όχι." Βγήκε από το στόμα μου.