Η Λίλα ήταν μια έφηβη που παρακολουθούσε τους ανθρώπους από το παραθυράκι της σοφίτας της.
Πώς θα καταφέρει να εμπλακεί σε μια αναρχική ομάδα που αποσκοπεί στην απονομή δικαιοσύνης και στην ελευθερία έναντι των κυβερνώντων εγκληματιών;
Πώς όλα αυτά...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
A few months ago, before robots.
Σε μια καταπράσινη κοιλάδα πολλά ρυτιδιασμένα πρόσωπα κοιτάζουν με μια φοβερή θλίψη τον ουρανό και αναρωτιούνται φωναχτά, αν αυτή θα είναι και η τελευταία φορά που θαυμάζουν αυτό το μεγαλείο που λέγεται ζωή.
Γέροι και γριές έχουν καλύψει το άσπρο πεζούλι που έχει φτιαχτεί σε αυτήν την τόσο έρημη και απομονωμένη περιοχή, γεμάτη αγριολούλουδα και ψηλά χόρτα.
Δάκρυα σκεπάζουν τα γερασμένα τους μάτια και τα βλέφαρα βαραίνουν καθώς το φώς του ήλιου σιγά σιγά χάνεται στο άκουσμα του φεγγαριού.
Στα χέρια κρατάνε τον φόβο, διαφορετικός για τον καθένα όμως την σημερινή βραδιά τους ενώνει ένας κοινός, ο φόβος του θανάτου.
Πριν φθάσουν εδώ, στον χώρο συγκέντρωσης 'των δεκαέξι', τους ένωνε κάτι άλλο κι ας μην το γνώριζαν, επειδή ήταν προσηλωμένοι στον μικρόκοσμο τους και στο να ανταπεξέλθουν στις καθημερινές απαιτήσεις και βαρβαρότητες της ζωής, ο φόβος για το αύριο.
Οι άνθρωποι ή μάλλον τα ανθρωπάκια, αυτοί που πιστεύουν ότι κυριαρχούν στη γη αλλά στην πραγματικότητα δεν έχουν ιδέα πόσα πολλά τους κρύβει η φύση, ανησυχούν τόσο πολύ για το αύριο που ξεχνάνε το παρόν. Η σημερινή ημέρα βασίζεται στις επιλογές και στις πράξεις τους.
Εάν κάνεις την αλλαγή θα βάλεις ένα τέλος στην στασιμότητα, θα αρχίσεις να χτίζεις ένα καλύτερο αύριο για το οποίο ανησυχείς τόσο.
Αλλά που,,,
Ανθρωπάκια.
[...]
Πάνω στο ποδήλατο του Μάρκου ταξίδεψα στο παρελθόν, αναμνήσεις με συνεπήραν και με τράβηξαν βίαια μαζί τους, στο προαύλιο του δημοτικού σχολείου μου.
