Lost And Found, Tales and Tells

Chapter 17

Chapter 17

Sola’s POV

After Hugh’s indirect confession, both of us seem like we forget about it. We acted as if he didn’t say anything and I didn’t hear something at all.

But Hugh, he was always trying his best to make me feel better. I’m thankful for to that.

“Good morning,” bati sa amin ng ilang nag-aayos sa gym for the pageants. May mga booth din for this valentines. Kahit ang department namin ay mayroon din which is ang wedding booth for lovers or someone who have crush with someone. Mayroon ding blind item, which is event na mamimili ang mga tao ng ide-date nila. Another one is dance what you feel, if you want to confess to someone, it was a good choice to try it daw. Ang dami rin talagang pakulo ng school at halatang pinaghahandaan ang tungkol dito.

May mga booth din naman to buy chocolates, flowers and things you can give to someone you love. To begin with, hindi naman para lang sa lovers ang valentines day.

“Water.” Bahagya akong nahinto sa pagtutupi ng mga ididisenyo sa booth nang marinig ko ang tinig ni Rough. Kahit na hindi ko pa ‘to tignan, alam na alam kong siya ‘yon.

“I still have one. Thank you,” mahina kong sambit at hindi rin siya nilingon pa. For days, we are just ignoring each other. No, maybe I was the only who feels that. Masiyado lang siyang abala kay Sky para mapansin pa ‘yon.

“Here’s a snack then,” aniya na iniabot lang sa akin ang isang paperbag. Hindi ko na napigilan pa ang sariling lingunin siya. May kunot ng noo mula sa aking mukha.

“I’m not hungry. We’ll eat later. You can give it to someone else.” Sinubukan ko pang ngumiti nang tipid sa kaniya. Luckily, some of the officers called me. Isang tipid na ngiti ulit ang pinakawalan ko para kay Rough bago ako nagtungo aa gawi ng mga ito. I’m glad that I became busy that day na kahit na nakikita ko sina Rough at Sky na kumakain sa isang tabi habang masayang nagkukwentuhan, hindi ko na gaanong nabibigyan pa ng atensiyon.

That’s how we treat each other, simpleng ngiti at kalaunan din ay nag-iiwas na ng tingin.

“Bakit parang may something sa inyo ni Rough? Hindi ko pa ata kayo nakikitang nag-uusap nang matagal,” ani Sheena sa akin. Naninigkit pa ang mga mata nito habang nang-uusisa.  Napangisi na lang din ako roon bago napakibit ng balikat.

“Things will not forever remain the same and both of us are just really busy.” Nanatili lang ang nakataas niyang kilay habang nakatingin sa akin.

“Really? Why do I feel like something going on between the two of you?” tanong niya na pinagtaasan pa ako ng kilay.

“Parang may mali talaga.” Napailing na lang ako at hindi nagsalita. Wala naman talagang mali, I was just really the one making things complicated.

Buong araw ay hindi rin kami nag-usap pa. Madali lang umiwas sa kaniya. Busy ako at ganoon din siya. It feels like things between the two of us are just fine din naman.

Kinabukasan, mas naging abala pa kami dahil mismong event na. Umaga ang mga booths at sa gabi gaganapin ang pageant. Pahinga na rin ng mga candidate at wala na silang rehearsal today kaya kaming mga officers ay kaniya-kaniya ng bantay sa aming mga booth.