"Neden? "
Tek kelime ama içindeki duygular oldukça ağır ve yoğun.
"Çünkü ben bir hiçim."
Gözyaşlarım yanaklarımdan süzülmeye başladı ama bunu umursamadım. Benim için önemli olan tek şey onun kollarımdaki yok olacak varlığıydı.
" Değildin, benim için...
Tek bir söz veya kurşun. Bir insanı öldürmek için yeterli olan iki şey. Önceden kurşunla öldüğümü düşünürken aslında sözlerle öldüğümü ve büyüdükçe sözlerin daha çok kan akıttığını öğrendim.
Ben Liliy Maria Code. 16 yaşında basit ve mutlu bir insan olmak için çalışan bir kızdım. Gördüğüm bütün sefalete, acıya rağmen yaşamaya çalışıyordum ta ki o güne kadar. Rachel'ın ölümüne kadar.
Her şeyin sizden saklandığını ve yine her şeyin yalanlarla çevrili bir ağın içinde olduğunuzu anladığınız vakit bütün inancınızı yitiriyordunuz. Ben bütün inancımı kaybettim. Asla basit biri olamazdım bunu en başından beri biliyordum ve buna rağmen savaştım, karşılık olaraksa kaybettim.
"Liliy, lütfen bana bak."
Ona baktım ve gözlerindeki hayal kırıklığını bir kez daha gördüm. Bu iki haftada hissiz bakışlarım onun canını yakıyordu ama yapabileceğim bir şeyim yoktu. Benim böyle olmamı sağlayanlar kendileriydi. Bütün duygularımı kapatmama neden olanlar onlardı, onlar katillerdi.
" Güveni sarsılmış birini kurtaramazsın Luka. Bırak dinlensin, onun zamana ihtiyacı var."
Zaman demek yalnızlık demekti. Gerçekten yalnızlığa mı ihtiyacım vardı? Hayır. Peki onlara mı ihtiyacım vardı? Hayır. İhtiyacım olan tek kişi o'ydu.
Luka ayağa kalktı ve hep yaptığı gibi derin bir iç çekerek odamın kapısını kapattı. Duygularımı kapatmıştım. Acı, intikam ve öfke dışında hissettiğim hiçbir şey yoktu.
Luka her şeyi anlatmıştı. Rachel'ın kim olduğunu, kendimi ölümüyle suçladığım kardeşimin aslında eğitmenim Alice Dane olduğunu ve Jasper'ın delirmiş olduğunu.
Jasper Alice'i öldürmüştü ve bunu yaptıktan sonra parçalanmış bedenini benim yatağıma koymuştu.Bunu yapmasının tek nedeni intikam duygumu artırmak ve Luka ile kendisini öldürmemi sağlamaktı. Luka Rachel'ın bedenini diriltmeyi reddettiği için Jasper ölmüş olan kardeşimi bir kez daha öldürmüştü. Ama unuttuğu tek nokta: Artık piyon değildim. Ben artık ölüme bile kafa tutan infazcıydım ve herkes benim elimdeki zehiri tadacaktı.
Ayağa kalktım, üzerime beyaz gömleği geçirdim. Siyah kravatı bağladıktan sonra kendi yansımama baktım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Uzun zamandır olmam gereken kişi buydu. Bazı şeyleri ne kadar inkar edersek edelim o şey önünde sonunda olurdu ve siz boşuna deneyerek zaman kaybettiğinizi fark ederdiniz. Artık benim benliğimde acımak yoktu ve bu yüzden intikamım için asla durmayacaktım.
Ben Liliy Maria Code. 16 yaşında her şeyi elinden alınmış ve hâlâ kullanılmaya çalışılan seçilmiş kişiyim. Annesi tarafından çeşitli işkencelere uğramış ve gözünün biri bunun sonucu mor olmuş, tartemus krallığına ait zehirim. Ben intikamın kızıla boyanmış kanıyım ve herkesi bu kızıla boyayacak olan yıkımın kraliçesiyim. Ben, benim zehirimde boğalacak olanlara merhamet etmeyecek başlangıcım. Ben yaşayanların infazcısıyım.
