KANAYAN RUHLAR

29: FİNAL

Şarkı: See you again-Wiz Khalifa

Geçmişte yaptığımız her şey geleceğimizi belirleyen bir savaştı ve bizler bunu bilmeden seçim yapardık. Şu zamana kadar çoğu kişiyi kaybetmiştim, anılarımın yarısı hâlâ arada gelip gitsede tam anlamıyla tam değildi ve geçmişimdeki acılar en az şu an ki kadar acıydı.

Önümdeki Larkon hapishanesinde boş boş bakıyordum. Burası ne kadar hastane olsada bir hapishaneydi benim gözümde. Yanımdaki herkes ilk girenin ben olmam için bekliyordu ve onlarda en az benim kadar bu savaşın sonunu merak ediyordu. Lu, Jasper'ı buraya saklamıştı ve kadehi almak için girdiğim odada ilk onunla karşılaşacaktım. Hayatımızdaki bütün acı ve yıkıma neden olan, suçlarından dışlanmış ve benim tarafımdan öldürülecek olan Jasper'ı belki başka bir zamanda tanısaydım ona son kez merhamet gösterirdim ama şimdi yapabileceğim en iyi şey sadece üzülmekti. Annem yüzünden hepimizin kaderi hak etmediğimiz bir acıya esirdi ve ben bu acıyı yok edecektim. En azından yok etmek için savaşacaktım.

Derin bir nefes aldım ve adımımı attım. Yüzüme dokunan küçük rüzgar beni selamlarken içimdeki kötü bir his midemi bulandırıyordu. Yürüyüşümüzden dolayı bizden çıkan ses yankılanıyordu ve bu bile sona yaklaşmakta olduğumuzu gösteriyordu.

"Liliy-"

Lu bir anda sustu ve bu benimle diğerlerinin dikkatini kendi üzerine çekti.

"Öncelikle yaptığın seçimden dolayı kimse seni suçlamayacak. Kararın ne olursa olsun senin tarafından öldürülmek benim için kutsal bir şey. Bu yüzden beni seçersen... Kendini suçlama."

Lu sözlerinde samimiydi ve bunu anlamak için aramızdaki bağdan bir şeyler hissetmeme gerek yoktu. Ona minnetle bakarken gözlerim Luka'ya kaydı ve içimdeki boğucu bir acı dalgası beni onun gözlerinde esir etti. Evlilik hayali kurduğu biricik sevgilisi başka bir adamla, kardeşinin karanlığıyla evliydi ve buna rağmen hâlâ ayaktaydı. Buna rağmen hala güçlüydü çünkü güçlü olmak zorundaydı. Bizim hikayemiz buydu işte. Kazanır veya kaybederdik ama her şeye rağmen güçlü olmak zorundaydık.

"Söylememe gerek bile yok küçüğüm. Senin için her şeyi yapacağımı biliyorsun. Sana asla kızgın değilim ve olmayacağım da."

Luka gülümsedi ve bu gülümsemesi uzun zaman sonra bana iyi gelen bir ilaç gibiydi.

"İsterdim ki kardeşimde burada olsun ama onu bir daha getiremeyeceğimizi biliyorum. Eğer aramızdaki bağı kapatmasaydım onu kurtarabilirdim ama savaştaydım ve kapatmasaydım savaşa odaklanamazdım. Fakat buna rağmen ben... Rachel'dan sonra kardeşim olarak seni görüyorum. Sen benim kardeşim, ailemsin Liliy ve hep öyle kalacaksın. Bu yüzden beni seçmekten korkma Liliy, aileler bizi desteklemek için vardır. "

Freya yanıma gelerek sıkıca sarıldı ve bu içimi ısıtan bir kahve gibiydi.

" Liliy... Çok şey yaşadık. Alice her zaman senden bahsederdi, bu yüzden seni herkesten daha iyi tanıyorum. Benim diyebileceğim çok bir söz yok sadece şunu bilmeni istiyorum. Alice senin için öldü, bende senin için ölürüm."

Tom da gelerek sıkıca sarıldı. Gözyaşlarım akarken sessizce gülümsedim. Bu büyük ihtimalle onlarla geçirdiğim son günümdü ve onlar bunu hâlâ anlamamıştı. Tom'dan ayrıldığımda Lu ile gözgöze geldim. Başıyla Luka'yı işaret ederek arkasını döndü ve gösterdiği mahremiyet için yeniden minnettar oldum. Luka bana doğru geldiğinde hiç beklemeden kollarına atladım ve onun her parçasını aklıma kazımaya çalışarak öptüm. Onu özlemiştim. Onun kollarında güvenli hissetmeyi, böyle hissetmeyi özlemiştim. Luka Lu'ya benzediği için başta sevmiş olabilirdim ama şu an Luka'ya aşıktım ve bunu kimse değiştiremezdi.