Uykunun en derin kollarındayken sesler duyuyordum. Ayakkabı sesini andırıyordu. Kevser teyze'nin geceleri uyanıp ilacını alacağını bildiğim için uyanmak için direnmiyordum.
Fakat konuşma sesleri eklenmişti şimdi de.
"Odaların birindedir. Ev zaten küçük. Diğer odalara bakın."
Uykum hafif olduğu için erkek sesi olduğunu algılamıştım. Kevser teyze değildi. Evin içinde başkaları vardı!
Gözlerimi aralarken yataktan hızla kalktım. Kimdi bunlar? Kevser teyze'nin evinde ne arıyordu? Amir'in mi adamlarıydı yoksa? Ama o adamlarını eve geceyarısı göndermezdi ki. Kendisi gelirdi zaten hep.
Her kimse düşünmenin sırası değildi. Tektim evin içinde!
Sessizce yataktan kalktım. Çıplak ayaklarım ile pencereye ilerledim. Korkunun bedenimi yönetmesine izin veremezdim. Sırası değildi. Sessiz adımlarla, irice açılmış gözlerimle pencereyi açtım. Ses çıkarmamaya özen gösteriyordum.
Bir yandan da kapıyı kontrol ediyordum.
Pencereyi açarken hızla zıplayarak çıktım. Allah'tan bahçeye bakıyordu da kaçabilme fırsatı doğmuştu.
Kendimi bahçeye atarken yere düşmekten son anda kurtulmuştum. Hızlı davranarak evin dış kapısına koştum.
Sokağa çıkarken delicesine koşmaya başlamıştım. Bağırırsam duyarlardı beni.
Ağlamamak ve bağırmamak için sokak lambasının aydınlattığı sokak arasında elimi ağzıma kapattım. Kalbim göğüs kafesimden çıkacak kadar şiddetle atıyordu. Bu adamlar kimdi bilmiyordum ama bir an önce Polis merkezine ulaşmam lazımdı.
Hızlı adımlarımı kesen, sessiz ve karanlık geceyi sağır eden bir kurşun sesi sokak arasında patladı.
Ellerimi kulaklarına kapatarak çığlık attım. Gürleyiş silah sesine karıştı.
"Dur! Kaçma!"
Bir çığlık daha attım. Ağlamaya başlamıştım. "Yardım edin!" Yardım çığlığım sokak ortasında yankılanmıştı. Koşmaya devam ettim.
"Dur! Ateş ederim!"
Arkama dönmeye bile korktum bu bağırış üzerine. Bir kez daha bağırdım. "Yardım edin! Ne olur yardım edin!"
Hiç bilmediğim, tanımadığım adamlar gecenin bir vakti odama girmiş, şimdi de peşimden koşuyorlardı.
Adımlarımı kesen, geceyi bağırışlarımla, adamların bağırışları ile bölen iki el silah sesi oldu. Nefes bile alamazken, bir patlayış daha kara geceyi sağır etti ve yaşadığım korku yüzünden bilincim saniyeler içerisinde gitmişti. En son hatırladığım adım sesleri olmuştu.
♣️
"Bırak beni! Gelmek istemiyorum!"
Amcamın yanına ulaşmaya çalışsam da, yere inemiyordum.
Lânet herif kucağına almıştı beni. Gözlerimi açtığımda evimdeki odadaydım. Onu baş ucumda bulurken, şimdiyse, beni kendi evine götürmek istiyordu. Kendi dünyasına. Kendi şehrine. Amcam engel olmak istemiş ama onun da gücü yetmemişti. Adamları hepsinin başına silah dayamıştı.
