A/N: Huwag niyo akong asahan na araw-araw ko itong ma uupdate. Masyadong busy din ako. I am just trying to publish yung story na naiisip ko bago ko pa ito makalimutan. I don't expect much from anyone too. Kaya we are all safe!
Si Freen ay masayang tinali ang kanyang apron palibot sa kanyang white cashmere na sweater at jeans, nakatayo siya sa harapan ng salamin para maka-sigurado na ang kanyang buhok ay naka tali ng maayos sa isang high-bun, para maiwasan niya ang kahit anong risk of even the tiniest strand of hair na mahulog sa mga pagkain na kanyang iseserve mamaya. She also doubled checked ang kanyang makeup, opting for a light layer of very natural shades bago ngumiti at lumabas na ng banyo.
"I love that you do this every year," Wika ni Nam, ang best friend ni Freen of twenty years. Nginitian lang niya si Nam at naglakad na papunta sa kusina.
"I'm super blessed in life, Nam, ang album ko has been number one on the charts for weeks na. Nakaka-afford na din ako sa mga bagay na gusto kong bilhin, I am healthy, I have a roof over my head every night, warm clothes, at marami pang iba. Wala akong rason kung bakit hindi ako magbibigay at tutulong sa ibang taong ngangailangan." Nakangiting sabi ni Freen, habang naghuhugas siya ng kamay bago magsuot ng plastic gloves at binuhat ang tray ng adobo papunta sa mahabang lamesa where the huge spread of food for her weekly Saturday afternoon meal para sa mga homeless at mga less fortunate ay nakaset-up.
"I am super proud of you, alam mo yan," Nakangiting sabi ni Nam bago bigyan siya ng isang halik sa pisngi at nagtungo para kumuha na din ng pan of food parang malagay na din sa mahabang lamesa.
Isang oras nag daan, madami nang mga lalagyan ng pagkain ang wala nang laman, as Freen's staff of chefs continued sa pagluluto para naman ma-refill ang mga walang laman na mga lalagyan, nang may isang babaeng nakakuha ng kanyang pansin habang nasa kalagitnaan siya ng pagbibigay ng plato sa isang lalaking nasa harapan niya. Sinusundan lang niya ng tingin ang babaeng kakapasok lang, aktong kakargahin niya ang kasama nitong batang, kamukhang-kamukha niya. Sa palagay ni Freen the little girl was no older than two or three years old. This little girl clutched to the girl habang pinagmamasadan nito ang paligid. Freen's face softened nang makita niyang may binulong ang babae sa karga-karga niyang bata, na nagresulta sa pag ngiti at pagtawa ng bata bago nito bigyan ng halik sa noo at naglakad papunta sa mahabang lamesa.
Freen took in her appearance, the dingy grey t-shirt, worn out zip sweatshirts over at isang maduming jeans na suot ng babae; at isang lumang maduming backpack nasuot suot neto. Ang bata naman ay nakasuot ng isang pair of jeans na mukhang mas malinis naman but not much, a sweatshirt din, na kitang kita na mas malaki pa ito kesa sa kanya, at isang maduming pink na manipis na jacket. She had on shoes, that were worn to trodden as they looked, but the two of them wore warm smiles nang makarating na sila sa mesa ng mga pagkain.
"Hi, pwede ba akong makahingi ng ham, adobo, fried chicken at yung chopsuey, please?" Nakangiting sabi ng babae.
"Syempre naman, yan lang ba ang gusto?" Tanong ni Freen habang nilalagyan ang plato neto ng mga sinabi niya pagkain. "Wala ka nabang ibang gusto?"
"Cake." wika ng batang babae habang may malaking ngiti sa kanyang mukha.
"We have to eat rice first," sabi naman ng babae sa bata. "Ito pala si Mon, at ako naman si Becky. Sorry ha, Mon is obsessed with cakes kasi." Tawang sabi ni Rebecca.
"Nice to meet you both," Freen smiled habang patuloy sa paglalagay ng pagkain sa kanilang plato, giving Becky extra servings. "Ako naman si Freen and I love cakes too." She winked.
"Nakita na kita noon dito, volunteer ka dito kada-sabado o linggo, diba?" tanong ni Becky.
Freen winked at the little girl habang nilalagyan ng isang slice of cake ang plato nila. "Oo."
"It's so nice of you, I'll speak for everyone at talagang na aappreciate namin ang mga tulong at donations ninyo." Becky told her sincerely. "Pwede ba akong kakuha ng extrang kutsara para sa anak ko? She likes to be a big girl and feed herself."
"Sure, gusto mo din ba ng extrang plato for her to eat out of? Sorry, kung hindi ko natanong agad," Freen replied before chastising herself inwardly.
"Hindi na, we can share naman," sabi ni Becky sa kanya. "Yung fried chicken at yung chopsuey lang naman ang kanyang kakainin," she laughed.
"Cake!" biglang sabi ni Mon.
"At cake din," tawang dagdag ni Becky while shifting her to her other hip bago kunin ang platong inihanda ni Freen para sa kanilang dalawa.
"Okay," ngiting sabi ni Freen. "Bye, sweetheart," kumaway si Freen sa batang babae na nakangiti sa kanya pabalik, as Becky carried her habang hawak hawak ang plato at idinala ito sa lamesang nasa sulok kung saan sila kakain.
Nangmakaupo na ang dalawa ibinigay ni Becky ang isang kutsara bago ito kumain. Tinitignag lang sila ni Freen habang nakangiti, kinakausap ni Becky ang kanyang anak habang kumakain ito. This making Freen wonder kung kailan ang huling nakakain ang dalawa saktong meal.
Freen continued to serve the busy line, habang pasulyap sulyap sa kung saan sila Becky at Mon naka-upo. Becky is animatedly talking to her daughter, pagkatapos ay pinunasan ni Becky ang mga maliliit ng mga kamay ni Mon at ang kanyang bibig na punong puno ng tsokolate mula sa cake. Ibinigay din ni Becky ang konting lamang tubig na natitira sa kanila water bottle na pinasasaluhan nila. Kinarga ni Becky si Mon at itinayo ito sa floor, hawak-hawak ang maliliit nitong ang isang kamay nang mahigpit habang nalalakad sila papunta sa basurahan para itapon ang paper plate at walang laman na water bottle. Kumuha si Freen ng dalawang slice ng cake at ibinalot ito sa isang styro na lalagyan, tumakbo siya patungo sa dalawa nang makita niyang papalabas na sila.
"Becky!" tawag ni Freen habang patakbong papalapit sa kanilang dalawa. "Eto, kunin mo tong cake, para sayo at kay Mon for later." She offered while holding it out to her nang humarap sa kanya si Becky.
Isang malaking ngiti ang makikita sa mukha ni Becky habang ang kanyang mga mata naman ay kumikislap. "Salamat dito. Mon, anong sasabihin mo?" tanong niya sa kanyang anak, picking her up in the process.
The little girl clutched on Becky's sweatshirt, at itinago ang kanyang mukha ng bahagya, suddenly becoming shy. "Salamat, po," Namumulang pabulong na sabi ni Mon.
"You are so welcome, cutie," sagot ni Freen, habang pinapanood si Becky nainilagay ang cake sa loob ng kanyang backpack. "Gusto mo bang tumawag na akong taxi para sa inyo?" Tanong ni Freen habang tinitignan ang makulimlim na kalangitan na nagbabadyang uulan.
"Hindi na po, salamat, pwede naman kami mag lakad papunta sa shelter." Becky shook her head. "Mauna na po kami nang makarating kami ng maaga, right honey?" Tanong niya kay Mon, who yawned and nodded before resting her head sa mga balikat ni Becky, habang nakatitig lang kay Freen habang nakangiti. "Maraming salamat sa dinner, at sa extrang treats, this will come in handy para sa agahan namin."
"You're welcome," Freen smiled.
"Tara na, baby," Becky shifted her daughter to straddle her from the front. "Itago mo lang yung mukha mo, kasi mukhang uulan na," sabi na sa munting bata as they began the long two mile trek papunta sa homeless shelter na kanilang tinutuluyan.
...
Test lang po ito, sana magustuhan niyo yung simula. Artista po dito si Freen. Yes, po nag E-english po at tinuturuan ni Becky mag English yung anak niya, kaya some of the conversation is nag E-english si Becky kay Mon
BINABASA MO ANG
Pasilyo
Fanfiction"Ikaw at ikaw" Si Freen ay nag vovolunteer sa isang charity work, nang makilala niya si Becky at ang kanyang dalawang taong gulang na anak; Nahulog at nasalo nila ang puso ng isa't isa ng hindi inaasahan. Characters: Freen Ferrer Rebecca "Becky" C...
