Pasilyo

Rivers and Roads

A/N: Something I learned from loosing someone, who you cannot touch, hear nor see anymore, is that you cannot move on from feeling the pain and the longing but all you can do, whether you like or not is to live with it. Live with the pain and live everyday with the hope that you make it through every second. It's my friend's death anniversary today and I feel bittersweet because I cannot do anything but miss her and relive the memories I had with her.  Cheers, everyone 🤍🥺

Napabuntong-hininga si Becky at napapikit ng mariin. Ang mga pisngi niya ay nagiging kulay rosas na ito at dahan-dahang naman itong naghumingi para ikalma ang kanyang sarili, ang mga kamay niya ay pinaglalaruan ang laylayan ng suot niyang damit.

"Walang kang dapat ikahiya, Beck," Maingat na sabi ni Freen sa kanya. "Hindi kita huhusgahan o anuman," dagdag na sabi niya sabay pag-iling ng kanyang ulo, bago itinaas ang kanyang tsaa at uminom.

"Masasabi ko naman na hindi mo ako huhusgahan," Bahagyang ngumiti si Becky. "Hindi ka tulad ng karamihan, lalong lalo na isa kang sikat na artista."

"Sinusubukan kong hindi ako maging katulad ng ibang tao," Tumawa si Freen. "I think a lot of times as people get more and more famous nawawala sila sa sarili nila, nakakalimutan nila kung saan sila nanggaling. I always said once I made it big, I would help as many people as I can, not with money per se, ngunit sa oras at pagganyak," Pinatay ni Freen ang TV at sa halip ay binuksan ang radyo. "I vowed to never become a stuck up, snotty celeb if I ever made it, so I don't travel with and entourage. Nagvovolunteer ako as much as I can, para naman ma-remind ko ang sarili ko araw-araw na mawawala ang lahat ng ito sa isang iglap lang, kaya kailangan kong manatiling mapagpakumbaba."

Ngumiti si Becky at ibubuka sana ang kanyang bibig para magsalita nang tumunog ang door bell ni Freen. Nakita naman ni Freen ang gulat sa mukha ni Becky. 

"Si Nam lang yan, 'yung isang babae sa shelter, pinadaan ko kasi siya at pinakuha nang ilang mga gamit para kay Mon at nang mas maging komportable ang anak mo. Ilang mga pajama and stuff lang naman," Sabi ni Freen bago siya papunta sa pinto at binuksan ito.

Pumasok si Nam na may dala-dalang mga bags. "Magandang gabi," Napangiti siya nang husto pagkakita niya kay Becky, iniabot naman ni Nam ang iilang mga bag kay Freen. "Nabili ko na ang lahat ng mga hiniling mo, at may ilang bagay na din akong idinagdag."

"Good, ilagay mo lang ang mga resibo sa counter ng kusina, at itatransfer ko sayo through bank ang bayad ko para sa mga ito," Ngiting sabi ni Freen at nilapitan ang ilan sa mga bag at inilapag sa couch.

"Hindi na kailangan, it's on me," Hinubad ni Nam ang kanyang jacket at isinabit ito sa aparador at kinuha ang iba pang mga paperbags. "I bought tons of pajamas at ilang magagandang damit para sa anak mo, at alam kong hindi gaanong katangkaran si Freen, kaya binilhan din kita ng mas mahabang mga jeans," Napangiti si Nam. "Mga 6 ka na diba?" Napatitig siya sa baywang ni Becky. "Oo, mga 6 nga."

"Ano ang nangyayari?" nagtatakang tanong ni Becky, pinagmamasdan niyang mabuti ang bawat paglabas ni Freen ng mga pajama at damit para sa kanilang dalawa at may sapatos din. "I can't..."

"Yes, you can," agad na pagputol ni Freen kay Becky bago pa ito tapusin ang sinasabi. "Remember what I just said to you, I don't expect anything in return from you, just knowing you both are warm, fed, and safe tonight is my main concern."

"Nasaan na pala ang anak mo?" tanong ni Nam habang inilabas ang isang puting fleece na kumot na may matingkad na gintong mga bituin na disenyo sa ibabaw nito.

"Natutulog siya sa kwarto," Sagot ni Becky, still in awe at the paper bags. "I should go check on her, baka biglang magising and would freak out kasi wala ako sa tabi niya."