Η υπόθεση των ονείρων μου

Κεφάλαιο 2

Μεγαλώνοντας πέρασα μία δύσκολη περίοδο στο γυμνάσιο, η λεκτική βία από συμμαθητές μου με είχε καταβάλει και άρχισα να κάνω πολλές άσχημες σκέψεις. Υποτιμητικά σχόλια για τους γονείς μου αλλά και για μένα τον ίδιο με οδήγησαν στο κατώφλι ενός ψυχολόγου. Πήγαινα δύο φορές την βδομάδα. Η ψυχολόγος με βοήθησε αρκετά μπορώ να πω, οι ψυχοθεραπείες με βοήθησαν να διώξω τουλάχιστον τις σκέψεις περί αυτοκτονίας που είχα κατά τις πρώτες συνεδρίες. Κατάφερα να καταλάβω ότι δεν ήμουν εγώ το πρόβλημα ή οι γονείς μου αλλά εκείνα τα άτομα. Γύρω στα δεκαπέντε είχα ξεκινήσει να βλέπω ταινίες τρόμου σε μεγάλο βαθμό, κάθε βράδυ και από δύο. Ξεκινώντας από τα κλασσικά όπως ο εξορκιστής, ο εφιάλτης στον δρόμο με τις λεύκες, παρασκευή και 13 κλπ, φτάνοντας μέχρι και σε πιο πρόσφατες ταινίες αλλά και σειρές. Εκείνο τον καιρό επηρεασμένος από αυτά που έβλεπα, άρχισα να βλέπω όνειρα τέτοιου τύπου, πράγμα που ανησύχησε τους γονείς μου καθώς πίστευαν ότι θα αποκτήσω προβλήματα ύπνου αν συνέχιζα έτσι.

Ένα βράδυ λοιπόν διάβαζα ένα βιβλίο ώσπου αποκοιμήθηκα. Βρέθηκα ξανά σε εκείνο το σπίτι. Αυτήν την φορά η μία από τις δύο πόρτες στα αριστερά μου ήταν ξεκλείδωτη και μισάνοιχτη. Μέσα μου κάτι μου έλεγε να μην μπω και να φύγω αλλά πάλι η περιέργεια με κέρδισε. Πλησίασα προς την πόρτα και άκουσα μικρές φωνές σαν ουρλιαχτά από μέσα. Ένα πολύ άσχημο συναίσθημα με διαπέρασε χωρίς όμως αυτό να με εμποδίσει από το να ανοίξω την πόρτα. Ανοίγοντας λοιπόν, την πόρτα αντικρίζω ένα γραφείο αρκετά μεγάλο και δίπλα του μία τεράστια βιβλιοθήκη. Το γραφείο είχε σημάδια επάνω του σαν κάτι να είχε στάξει και να είχε αποξηρανθεί. Είχε μία μολυβοθήκη με δύο πένες γραφής και ένα μολύβι. Δεν έμοιαζαν με κάτι που έχω ξαναδεί οπότε θεώρησα ότι θα είναι παλιά αντικείμενα, εξάλλου στις μέρες μας γράφουμε με στυλό κατά κύριο λόγο και οι πένες που χρησιμοποιούν ορισμένοι έχουν αλλάξει από τότε. Τα συρτάρια του γραφείου είχαν όλα κλειδαριές και δεν άνοιγαν, οπότε δεν ασχολήθηκα και πολύ με αυτά.

Πλησιάζοντας στην βιβλιοθήκη, η πόρτα του δωματίου αρχίζει να κινείται ελαφρώς. Στην αρχή δεν έδωσα σημασία αλλά μετά συνειδητοποίησα ότι ήταν παράξενο να κινείται, καθώς δεν υπήρχε αέρας εκεί μέσα. Δεν υπήρχαν καν παράθυρα στο δωμάτιο. Πάρα ταύτα δεν έδωσα σημασία και άρχισα να χαζεύω τα βιβλία που ήταν στοιβαγμένα στα ράφια. Στο πρώτο ράφι υπήρχε μία σειρά από αλφαβητάρια και τετράδια σχολείου. Από τα ζωηρά χρώματα και τις πολλές εικόνες θεώρησα ότι είναι βιβλία δημοτικού αλλά όπως ήταν τα βιβλία τα παλιά τα χρόνια. Δίπλα τους υπήρχαν βιβλία μαθηματικών, χημείας, μουσικής, γεωγραφίας. Στην απέναντι μεριά από το ράφι, υπήρχαν βιβλία από αρχαίες τραγωδίες του Ευριπίδη, του Σοφοκλή και του Αισχύλου. Αυτό που μου τράβηξε το ενδιαφέρον ήταν το βιβλίο της Αντιγόνης του Σοφοκλή. Έφερα στην μνήμη στιγμή που το διδασκόμουν στο σχολείο και γέλασα ειρωνικά, καθώς θυμήθηκα τον καθηγητή που μας το δίδασκε, ο οποίος κακά τα ψέματα, φαινόταν να βαριέται την δουλειά του. Αφού έβαλα προσεκτικά πίσω το βιβλίο, έριξα μία ματιά στο δεύτερο ράφι.