Η υπόθεση των ονείρων μου

Κεφάλαιο 20

Όλοι τους με μάσκες και με ανοιχτά τα πουκάμισα τους. Τον ακολουθούσα παντού τον Στέλιο, έτσι έλεγαν τον επιχειρηματία στο όνομα. Πήγε να μου φέρει ένα ποτό και εγώ έριξα μία ματιά τριγύρω μου. Η αίθουσα είχε ένα μεγάλο μπαρ, σχετικά πιο χαλαρή μουσική και έναν μεγάλο διάδρομο με πολλά δωμάτια. Αποφάσισα να πάω και από εκεί να δω τι συμβαίνει. Δεν πίστευα στα μάτια μου. Δεμένα και μασκοφορεμένα μικρά παιδιά υπό την επήρεια ναρκωτικών ουσιών πάνω σε κρεβάτια.

Τι αρρωστημένη εικόνα, αλλά δεν έπρεπε να το αφήσω να με θολώσει. Μετά από λίγο γύρισα στο χολ και έκατσα σε έναν από τους καναπέδες που είχε εκεί. Αισθανόμουν πολύ άβολα αλλά ευτυχώς η μάσκα μου το έκρυβε. Τον ρώτησα για τα παιδιά που ήταν δεμένα, τι θα γινόταν και εκείνος με ένα τεράστιο χαμόγελο μου απάντησε λέγοντας μου ότι ήταν βραδιά διασκέδασης και ηδονής, η οποία σε λίγο θα ξεκινούσε. Έπειτα με ρώτησε αν είναι η πρώτη μου φορά και του απάντησα πως ναι και ότι είχα ενημερωθεί για το τι γίνεται από έναν φίλο μου και ανυπομονούσα να το δω από κοντά.

Τα φώτα χαμήλωσαν και ένας κύριος εμφανίστηκε ανακοινώνοντας πως είναι η ώρα να αρχίσει το πάρτι. Η φωνή μου φάνηκε πολύ γνώριμη αλλά δεν μπορούσα να ανακαλέσω στην μνήμη μου σε ποιον ανήκε. Όλοι οι παρευρισκόμενοι σηκώθηκαν και άρχισαν ένας ένας να μπαίνουν στα δωμάτια, που ήταν τα μικρά παιδιά. Ακολούθησε μία σειρά από παιδικά ουρλιαχτά και από φωνές μεγάλων ανθρώπων. Για να μην κινήσω υποψίες μπήκα και εγώ σε ένα δωμάτιο και έκλεισα την πόρτα. Στο δωμάτιο που μπήκα ήταν ένα μικρό αγοράκι κατατρομαγμένο. Το πλησίασα και αυτό αμύνθηκε κατευθείαν. Το καθησύχασα λέγοντας του ότι δεν θα τον πειράξω αλλά αντιθέτως θα τον βοηθήσω. Τότε εκείνο άρχισε να κλαίει σιωπηλά και να μου λέει πως εδώ και ένα χρόνο είναι κλειδωμένα όλα αυτά τα παιδιά, τα οποία προέρχονται από οικογένειες μεταναστών και Ρομά. Επί ένα χρόνο ήταν υποχείρια των πλουσίων. Ήταν όργανα ηδονής και βιαζόταν συστηματικά τόσο καιρό και κανείς δεν είχε πάρει χαμπάρι.

Αισθάνθηκα απαίσια και λυπήθηκα πάρα πολύ για το παιδί. Μου είπε επίσης πως πριν λίγο καιρό ένα κοριτσάκι που ήταν στο διπλανό δωμάτιο είχε κακοποιηθεί τόσο πολύ, ώσπου ξεψύχησε. Ο βιαστής δεν σταμάτησε να ερωτοτροπεί ακόμα και με το άψυχο σώμα του κοριτσιού. Με έπιασε μία τεράστια αίσθηση αηδίας και προσπαθούσα να μην κάνω εμετό. Σε τι είχαν φταίξει αυτά τα άμοιρα παιδιά, τι χρωστούσαν, τι αμαρτίες πλήρωναν, πώς να επανερχόταν στην καθημερινότητα μετά από αυτό, πώς να εμπιστευτούν ξανά κάποιον, πώς να ζήσουν; Ήμουν τόσο εξοργισμένος. Ήθελα όλοι αυτοί να τιμωρηθούν, να καταστραφούν. Για κακή μου τύχη όμως το αγοράκι με προειδοποίησε πως υπήρχαν κάμερες στο δωμάτιο χωρίς όμως μικρόφωνα, επομένως ναι μεν δεν άκουγαν τίποτα αλλά έβλεπαν τα πάντα.