Η υπόθεση των ονείρων μου

Κεφάλαιο 3

Ο Πέτρος είχε ύψος και βάρος ενός μέσου ανθρώπου, ξανθά μαλλιά και καταπράσινα μάτια. Είχε μία πολύ ήρεμη και απαλή φωνή, η οποία με τραβούσε ολοένα και περισσότερο, ώστε να ακούω αυτά που έλεγε. Μου εξήγησε πως υπάρχουν πολλές σεξουαλικές ταυτότητες και συνεχώς εμφανίζονται νέες και ότι υπάρχει διαφορά ακόμα και στην έκφραση αυτής ανάλογα το άτομο. Έδειχνα τεράστιο ενδιαφέρον θυμάμαι και προσπαθούσα να συγκρατήσω όσες περισσότερες πληροφορίες μπορούσα. Εκείνος με ρωτούσε συχνά πυκνά αν έχω κάποια απορία και αν με έχει κουράσει. Έπειτα μου ανέφερε πως οι αντωνυμίες που ο ίδιος χρησιμοποιεί είναι οι αρσενικές και οι ουδέτερες. Οι αντωνυμίες είναι κάτι που δεν είχα σκεφτεί για μένα ποτέ αλλά αποφάσισα να το κάνω μετά την συζήτηση μας.

Είχε περάσει η ώρα και έπρεπε να φύγω. Χαιρετηθήκαμε και ο καθένας πήρε το δρόμο του, ώσπου ξάφνου χτύπησε το κινητό μου. Κάποιος μου είχε στείλει μία φωτογραφία χωρίς όμως να φαίνεται ο αποστολέας. Η φωτογραφία έδειχνε εμένα και τον Πέτρο την ώρα που μου έπιασε το χέρι για να με ρωτήσει αν είχα κουραστεί. Στην αρχή δεν έδωσα σημασία και απλά το άφησα στο διαβάστηκε. Το επόμενο πρωί δέχθηκα ένα μήνυμα πάλι από άγνωστο νούμερο, το οποίο ανέφερε πως σε λίγα λεπτά που θα πηγαίναμε στο σχολείο, η φωτογραφία θα δημοσιευόταν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Μόνο και μόνο στην ιδέα φοβήθηκα γιατί επρόκειτο για κάτι που θα καταστρέψει κυρίως την ζωή του Πέτρου διότι θα εννοηθεί ότι βγαίνει ερωτικά μαζί μου ενώ ακόμα ήμουν ανήλικος. 

Φτάνοντας στο σχολείο το κλίμα ήταν πολύ βαρύ. Όλοι με κοιτούσαν και σχολίαζαν τα πάντα. Προσπάθησα να φανώ δυνατός και να μην δώσω σημασία σε τίποτα από όσα έλεγαν. Μπαίνοντας στην τάξη ο Γρηγόρης έρχεται και μου λέει: ΄΄ελπίζω να σε πληρώνει καλά ο "μπαμπάς" σου΄΄. Στο άκουσμα αυτό όρμισα πάνω του. Εκείνος όντας πιο δυνατός από μένα με σήκωσε και με κάρφωσε στον τοίχο. Είχε σφίξει τόσο πολύ το χέρι του στο λαιμό μου που στο τέλος έχασα τις αισθήσεις μου από την έλλειψη οξυγόνου. Το ασθενοφόρο έφθασε και εγώ βρέθηκα με μία μάσκα οξυγόνου να αντικρίζω τα φώτα του δωματίου μου στο νοσοκομείο. Οι γονείς μου μόλις είχαν φτάσει αναστατωμένοι. Η διευθύντρια του σχολείου εξήγησε την κατάσταση στους γονείς μου, οι οποίοι ήταν έξω φρενών. Ευτυχώς μετά από λίγες ώρες μπόρεσα και γύρισα σπίτι μου.

Οι γονείς μου φρόντισαν να μην μου λείψει τίποτα, μάλιστα μου είπαν καλύτερα να μην πήγαινα στο σχολείο την επόμενη μέρα. Εγώ όμως προτίμησα να πάω. Στην τάξη ήταν όλοι εκεί εκτός από τον Γρηγόρη. Μου φάνηκε περίεργο καθώς συνήθως είναι εκεί περιμένοντας πως και πως να με πειράξει για να γελάσουν τα παιδιά στην τάξη, αλλά αυτήν την φορά δεν ήταν πουθενά. Τότε η διευθύντρια μας ανακοίνωσε πως ο Γρηγόρης είχε αποβληθεί από το σχολείο και θα άλλαζε σχολικό περιβάλλον. Η ανακούφιση που ένιωσα εκείνη την μέρα δεν περιγράφεται με λόγια. Έφυγε ένα τεράστιο βάρος από πάνω μου. Με αυτά και με εκείνα λοιπόν, έφθασα αισίως στο λύκειο. Εκεί τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα σε σχέση με το γυμνάσιο. Απέκτησα τον πρώτο μου φίλο εκεί το Δημητρό. Το Δημητρό ήταν μη δυαδικό άτομο και ήταν ότι καλύτερο μπορούσε να μου είχε συμβεί. Οι γονείς μου το λάτρεψαν και πολλές φορές καθόμασταν όλοι μαζί στο σπίτι μου παίζοντας παιχνίδια, βλέποντας ταινίες κλπ. Με το Δημητρό πηγαίναμε εκδρομές, κάναμε βόλτες και συζητούσαμε για ότι μας απασχολούσε ή είχαμε απορία. Το ένα στήριζε το άλλο και ήταν τότε που κατάλαβα την δική μου ρευστότητα ως προς το φύλο. Ένιωθα ότι με χαρακτηρίζουν πολλές ταυτότητες φύλου ταυτόχρονα και άλλες φορές ένιωθα αγόρι και άλλες κάτι άλλο.

Όλα είχαν πάρει τον δρόμο τους και πλησιάζαμε προς το τέλος του λυκείου, όπου και θα έπρεπε να διαβάσουμε και να ετοιμαστούμε για τις εξετάσεις, με σκοπό να περάσουμε στο πανεπιστήμιο. Η πίεση ήταν αρκετά μεγάλη και το άγχος είχε χτυπήσει κόκκινο, γι' αυτό και αποφασίσαμε να πάμε ένα σαββατοκύριακο κάπου για να μπορέσουμε να χαλαρώσουμε λιγάκι. Αποφασίσαμε λοιπόν με το Δημητρό να πάμε στη Πάτρα. Το ξενοδοχείο που μείναμε ήταν κοντά στο κέντρο οπότε μπορούσαμε να κυκλοφορήσουμε χωρίς να χρειάζεται να γυρίσουμε νωρίς λόγω συγκοινωνίας. Τότε ήμασταν δεκαεφτά χρονών και δεν μας επιτρεπόταν η είσοδος σε πολλά μαγαζιά της νύχτας λόγω ηλικίας, ωστόσο ήταν ένα μικρό μπαράκι, το οποίο μας τράβηξε την προσοχή και έτσι αποφασίσαμε να καθίσουμε. 

Αφού πήραμε να πιούμε κάτι χωρίς αλκοόλ παρατηρήσαμε ότι μας κοιτούσαν δύο αγόρια που καθόντουσαν στο απέναντι τραπέζι. Στην αρχή φοβηθήκαμε ότι θα μας επιτεθούν καθώς ήμασταν ντυμένοι πολύ εκτός των στερεοτυπικών ανδρικών ρούχων. Το Δημητρό φορούσε μία μπλούζα χωρίς να καλύπτει την πλάτη, δεμένο με μία κορδέλα, ενώ εγώ αντίστοιχα είχα φορέσει μία μαύρη φούστα. Ο ένας από τους δύο σηκώθηκε και ήρθε να κάτσει στο τραπέζι μας. Αφού συστηθήκαμε μας είπε πως είχε ενθουσιαστεί με το ντύσιμο μας και μας ρώτησε αν υπήρχε θέμα να καθίσουν μαζί μας. Δεχθήκαμε και έτσι καθίσαμε όλοι μαζί.

Τα αγόρια αυτά, ο Τάσος και ο Βασίλης ήταν ένα χρόνο μεγαλύτεροι μας και είχαν έρθει για σπουδές στην Πάτρα. Μετά από πολύ ώρα κουβέντας, η συζήτηση πήρε άλλη τροπή. Αρχίσαμε να μιλάμε για το τι μας αρέσει σεξουαλικά. Ήμασταν αρκετά επιφυλακτικά και τα δύο μας, ωστόσο η απάντηση μας δεν φάνηκε να τους προβληματίζει και πολύ. Μάλιστα ο ένας από τους δύο είχε μόλις χωρίσει το αγόρι του και ο άλλος παρά τις σχέσεις που είχε μόνο με κορίτσια στο παρελθόν, αυτοχαρακτηριζόταν ως αμφιφυλόφιλος. Μας πρότειναν να βγούμε μαζί τους σε ένα κουίρ στέκι αλλά ήμασταν ήδη κουρασμένα από το ταξίδι και έτσι φύγαμε αφού ανταλλάξαμε τα προφίλ μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.