Η υπόθεση των ονείρων μου

Κεφάλαιο 21

Κατάφερα να λύσω τα χέρια μου και άρπαξα το καυτό σίδερο και το γύρισα το πόδι του Γρηγόρη με αποτέλεσμα να καεί και να αρχίζει να φωνάζει από τον πόνο. Αμέσως μου επιτέθηκε ο πατέρας του αλλά παρά την πολύ δύναμη που είχε, για κάποιο λόγο αισθανόμουν ότι ήμουν πιο δυνατός και έτσι κατάφερα να υπερισχύσω και να τον τραυματίσω στον ώμο. Είχα το πάνω χέρι στην μάχη μας μέχρι την στιγμή που ο Γρηγόρης έβγαλε το όπλο του. Σταμάτησα ότι έκανα και έμεινα ακίνητος. Άρχισε να με απειλεί ότι αν κουνηθώ θα με πυροβολήσει. Δεν ήξερα τι να κάνω, ήμουν άοπλος και εντελώς μόνος μου. Με πρόσταξε να γονατίσω και να κάνω ότι μου πουν για να ζήσω. Έτσι και έκανα. Ήμουν έτοιμος να χάσω κάθε ίχνος αξιοπρέπειας. Παρακαλούσα από μέσα μου να έρθει ο Αχιλλέας να με βοηθήσει αλλά δεν ήταν πουθενά.

Μου άρπαξαν το κεφάλι και μου είπαν να τους κάνω στοματικό έρωτα, πνίγοντας με σε κάθε κίνηση. Αποφάσισα να τους δαγκώσω και να κερδίσω μερικά δευτερόλεπτα ώστε να προσπαθήσω να αρπάξω το όπλο. Μάταιη προσπάθεια γιατί ο Γρηγόρης κατάφερε πάλι να με χτυπήσει. Δεν ήξερα τι άλλο να κάνω, βρισκόμουν σε απόγνωση, ώσπου άνοιξαν οι πόρτες διάπλατα και εμφανίστηκε ο Αχιλλέας μαζί με πολλούς ακόμα αστυνομικούς. Είχα σωθεί ή έτσι νόμιζα τουλάχιστον. Ο Αχιλλέας διέταξε να ρίξουν το όπλο και να σηκώσουν τα χέρια ψηλά. Ο Γρηγόρης δεν υπάκουσε και με πυροβόλησε στο αριστερό χέρι. Ο Αχιλλέας ενστικτωδώς άνοιξε πυρά, πετυχαίνοντας τον Γρηγόρη στο δεξί χέρι. Εγώ και ο Γρηγόρης πλέον βρισκόμασταν στο πάτωμα, ενώ ο πατέρας του δεν δίστασε να παλέψει με όλους τους αστυνομικούς.

Είχε καταλάβει όμως ότι δεν μπορούσε να κάνει και πολλά και έτσι έτρεξε και έπεσε από το παράθυρο καταλήγοντας στο έδαφος νεκρός. Ο Γρηγόρης φώναζε για τον πατέρα του αλλά δεν μπορούσε να κάνει τίποτα άλλο. Οι αστυνομικοί έμπαιναν από δωμάτιο σε δωμάτιο συλλαμβάνοντας έναν έναν τους βιαστές και ελευθερώνοντας τα παιδιά. Εγώ και ο Γρηγόρης μεταφερθήκαμε στο νοσοκομείο. Στάθηκα πολύ πιο τυχερός από εκείνον, καθώς η σφαίρα είχε απλά κόψει κομμάτι από το δέρμα μου, χωρίς να τραυματίσει ούτε κάποιο κόκαλο ούτε κάποιον μυ. Δυστυχώς όμως για τον Γρηγόρη δεν μπορούσε να γίνει κάτι. Είχε κοπεί μυς και είχε τραυματιστεί σοβαρά το κόκαλο και θα χρειαζόταν πολλά χρόνια αποκατάστασης για να επανέλθει, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι όντως θα γινόταν καλά και δεν θα έχανε το χέρι του. 

Βγήκα από το νοσοκομείο και παρατήρησα ότι στα ΜΜΕ το θέμα έπαιζε όλη την ημέρα, χωρίς όμως να δίνονται τα ονόματα των βιαστών. Πάντα έτσι γίνεται όταν επρόκειτο για κάποιον πλούσιο, συγκάλυψη μέχρι να ξεχαστεί και μετά αθώοι. Θα ασχολούμουν με αυτό το ζήτημα αφού επιβεβαιωνόμουν ότι τα παιδιά είναι καλά. Τα παιδιά είχαν τοποθετηθεί σε μία εστία κοντά στο αστυνομικό τμήμα. Όλα ήταν ακόμα τρομαγμένα. Τα πλησίασα και τους είπα ποιος ήμουν και τους υποσχέθηκα ότι θα έκανα ότι καλύτερο μπορούσα για να μην ξανανιώσουν αυτή την φρίκη ποτέ. Τότε με πλησίασε εκείνο το παιδί που ήμουν στο δωμάτιο μαζί. Με αγκάλιασε και με ευχαρίστησε για όλα. Μου συστήθηκε ως Παύλος και μετά με αγκάλιασαν όλα τους. Δώδεκα ζεστές αγκαλιές από παιδιά που κουβαλούσαν ένα πολύ βαρύ φορτίο μέσα τους. Θα έμεναν στην εστία μέχρι να μεγαλώσουν αρκετά και να μπορούν να επιβιώσουν μόνα τους. Τα επισκεπτόμουνα κάθε μέρα, παίζαμε και ερχόμασταν ολοένα και πιο κοντά. Τα αγαπούσα και με αγαπούσαν. Μετά από λίγο καιρό ερχόταν και ο Αχιλλέας και έπαιζε μαζί μας. 

Εγώ για το έργο μου βραβεύτηκα και για το χέρι μου που είχε τραυματιστεί ελαφρώς πήρα μία μικρή αποζημίωση. Αργότερα έγραψα για την υπόθεση, φέρνοντας στο φως της δημοσιότητας όλα τα ονόματα αυτών των απαίσιων ανθρώπων, που νόμιζαν ότι το να έχεις λεφτά σου δίνει δικαίωμα να κάνεις ότι θες. Οι επιχειρήσεις τους φαλίρισαν και ο κόσμος βγήκε στους δρόμους να διαμαρτυρηθεί για την συγκάλυψη που γινόταν. Όλοι αυτοί φυλακίστηκαν με ισόβια κάθειρξη. Γι' αυτή την τολμηρή κίνηση βραβεύτηκα με βραβείο Pulitzer. Μέσα μου ένιωθα ότι έκανα το σωστό, ήμουν πολύ περήφανος. Η μάχη όμως δεν είχε τελειώσει, ήταν πολλά ακόμα τα περιστατικά εις βάρος πολλών κοινωνικών ομάδων που καταπατιόντουσαν τα δικαιώματα τους καθημερινά.

Είχα πάρει την απόφαση ωστόσο να παραιτηθώ από την δουλειά μου και να κυνηγήσω το τραγούδι. Ο Αχιλλέας ήθελε το ίδιο και μου είπε πως ήξερε να παίζει πιάνο, πράγμα που δεν ήξερα για εκείνον. Ωστόσο πριν παραιτηθώ ήθελα να κάνω κάτι τελευταίο. Ήθελα να μιλήσω στον Γρηγόρη και να μάθω την ιστορία του. Γιατί επέλεξε να γίνει τέτοιος άνθρωπος, τι τον οδήγησε σε αυτές τις αποτρόπαιες πράξεις. Ήταν στα αλήθεια τόσο κακός ή απλά ένας καταπιεσμένος νεαρός που άλλη ζωή του έταξαν και άλλη αντίκρισε όσο μεγάλωνε. Έτσι τον επισκέφθηκα στην φυλακή όπου και στεγαζόταν. Οι φυλακές με προειδοποίησαν ότι ήταν αρκετά οξύθυμος και πως καλό θα ήταν να πάω σπίτι. Τον πλησίασα ωστόσο έξω από τα κάγκελα του κελιού του και εκείνος μου όρμησε θέλοντας να μου κάνει κακό. Από την ταραχή μου αποφάσισα να φύγω.

Το συζητούσα με τον Αχιλλέα, ο οποίος μου έλεγε πως δεν άξιζε καν να προσπαθήσω, ήταν ένας απλά κακός άνθρωπος που καταδικάστηκε για τις πράξεις του. Δεν μπορώ να πω ότι είχε άδικο σε γενικές γραμμές αλλά πάντα πίστευα πως δεν γεννιέται κανένας κακός άνθρωπος και πως τα κοινωνικά δεδομένα του περίγυρου μας είναι αυτά που μας εξαγριώνουν και μας κάνουν να θέλουμε να βλάψουμε κάποιον για να ξεσπάσουμε τα τραύματα που αποκτήσαμε εμείς οι ίδιοι. Σαν ένας φαύλος κύκλος, τον οποίο ήθελα να κάνω έστω την προσπάθεια να διακόψω.

Παράλληλα όμως σκεφτόμουν και την ψυχική μου υγεία και πόσο θα με έφθειρε η διαρκής επαφή με έναν άνθρωπο που ήθελε να υποφέρω. Από την άλλη ήξερα ότι αν τον αντιμετωπίσω, θα ξεπερνούσα και το τραύμα που μου προξένησε αλλά θα μάθαινα και το γιατί. Δυστυχώς ή ευτυχώς και σαν δημοσιογράφος αλλά και σαν άνθρωπος ήθελα πάντα ένα γιατί. Σχεδόν για τα πάντα υπάρχει μία εξήγηση, απλά πολλές φορές δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε. Έτσι μετά από πολλές επισκέψεις κατάφερα να μιλήσω μαζί του για τα πάντα. Πληγώθηκα με την ιστορία του πολύ και απλά κατάλαβα πως ήταν άλλη μία πονεμένη ψυχή, η οποία βασανιζόταν εσωτερικά βγάζοντας αυτή την σάπια εικόνα προς τα έξω.