WAITING

Chapter 4

Vince

"Anong ginagawa mo rito?" pagkakasabi niya sa'kin na may inis sa mukha.

"About kanina, anong gusto mong sabihin? We need to talk, please," I'm begging her while I held her hand, and she immediately removed it.

"Uhmm... Carlo, bukas na lang ah. May importante pa kasi akong gagawin," she said to the man with him. I looked at the man, parang kilala ko kung sino siya, pero nakalimutan ko kung saan kami nagkita o kung magkakilala ba kaming dalawa. Hindi ko naman ito pinansin dahil kaagad siyang umalis.

"Who's that man?" I asked her, ng nakataas ang isang kilay ko.

"Nothing, just a friend, and it's none of your business." Hindi ko alam kung anong problema niya sa akin, lagi na lang nauuwi sa hindi magandang usapan.

I know that she's cheating, but I chose to be silent and stupid. Siguro dahil... sa kanya lang umiikot ang mundo ko. Minsan napapatanong na lang ako kung may mali ba kong nagawa. Ayaw ko rin naman na lumaki pa ang gulo kaya hinayaan ko na lang.

"Let's go home, I prepared dinner," I tell her briefly.

"I don't need to eat, I'm not hungry." She just got in the car and drove alone.

She left me on the side of the road. Alam kong galit siya sa akin, kaya magpapalipas muna ako at maglalakad para maka-langhap ng sariwang hangin. Umupo muna ako sa malapit na upuan at katabi noon ay may puno.

Tinititigan ko lang ang mga buildings na malapit doon at mga bituin na kumikislap. Sinusubukan kong kalimutan ang lahat ng nangyari kanina. Mas gusto ko kasing maging kalmado lang at hindi na magsimula ng gulo. Minsan napapatanong na lang din ako sa sarili ko kung paano ko nagagawang manatili parin kahit na niloloko na ako. Pinipilit ko pa rin kasi na mahalin yung isang taong tinutulak ako palayo.

Tsaka ko lang nalaman na pumapatak na pala ang luha ko, at doon ko din naalala na kaya pala pamilyar ang mukha ng lalaki dahil ex-boyfriend siya ni Alicia.

Sa may hindi bandang kalayuan, may nakita akong pamilyar na mukha. Si Miss Fowler ba 'yun? Tanong ko sa sarili. Agad ko namang pinunasan yung mga luha ko para hindi mapansin na umiiyak ako. Nakakahiya naman kung makita niya akong umiiyak, 'di ba?

"Dami nang binili mo ah, ikaw lang kakain lahat ng 'yan," I told her when she passed me and didn't notice me. I wish I had just let her walk. Why did I call her?

She stopped in a second and looked at me with confusion.

"I-ikaw, anong ginagawa mo dito, madaling araw na?" When our eyes met, she looked at me with pity on her face.

"Hmm... Wala, nagpapahangin lang," I told her, nagpapahangin para... makalimot.

She asked me to sit on the bench first so we could talk properly.

"Kakatapos mo lang ba umiyak?" Pagtataka niyang tanong sa akin. It seemed obvious that I cried. Why did I call her? Maybe I'll change the conversation.

"Yung reportings, tapos muna? Kailangan ko 'yun bukas ah." Pag-iba ko ng usapan, ngumiti pa ako para hindi mahalata na malungkot ako. Ang bilis niyang makaalam ng sitwasyon.