Epilogue

286 24 14
                                    

Nakatingin sa paglubog ng araw. Sa tuwing nakakakita ako ng ganoong eksena, naalala ko lagi si Vince. Siya ang kasama ko dati dito, habang naglalakad at nagkukwentuhan tungkol sa mga pangarap namin sa buhay. Magkasama kami sa mga masasayang araw na iyon.

Pero ngayon, hindi ko maiwasang magtanim ng panghihinayang. Alam ko na kasal si Vince sa ibang babae at hindi naman kami nagkarelasyon, pero alam naming pareho na mahal namin ang isa't isa. Iniisip ko kung anong nangyari sa mga pangarap namin noon. Anong nangyari sa mga planong pinaplano namin?

Ang hirap tanggapin na hindi lahat ng gusto mo sa buhay ay matutupad. Hindi ko maipinta sa sarili ko kung bakit hindi pwedeng maging kami ni Vince. Parang pinaglaruan lang kami ng tadhana.

"Sobrang daya talaga ng tadhana," sabi ko sa sarili ko. Kahit anong gawin ko, hindi ko na mababalik ang mga nakaraang araw namin ni Vince. Hindi ko na rin kayang ibalik yung mga oras na nagtataka ako kung anong pwedeng maging sa amin.

Napapikit ako, at naramdaman ko ang luha sa aking mga mata. Totoong sobrang lungkot na maalala yung mga ala-ala namin ni Vince, pero wala akong magagawa kundi tanggapin na kasalanan ko rin ang nangyari sa amin. Maghihintay ako sa kanya...

Nang biglang may kumatok sa pintuan ng condo ko, hindi ko mapigilan ang takot na bumalot sa aking puso. Hindi ko naman kasi inaasahan na may darating na bisita. Kaya naman nang pagbukas ko ng pinto, agad kong nakita si Papi na nakangiti sa akin.

"Kumusta ka na? Kumusta ang buhay-buhay?" tanong niya sa akin, at agad kong pinunasan ang luha ko na natuyo na sa pisngi ko.

"Okay naman," sagot ko sa kanya. Hindi ko alam kung bakit, pero naramdaman ko ang init ng kanyang pag-ibig na bumabagabag sa isipan ko.

"Bakit ka nandito?" tanong ko sa kanya na may halong pagtataka.

"Hindi ba pwedeng bumisita sa kaibigan ko?" biro niya sa akin, at nagtawanan kaming dalawa.

"Tsaka gusto ko lang kamustahin ka. Bakit nga pala namumula yang mga mata mo?" tanong niya sa akin na nakakalibang ang ngiti.

"Ahh wala, napuwing lang ako," sagot ko sa kanya habang bumubulong ang dasal ko sa isipan na sana ay hindi niya mabasa ang mga iniisip ko.

Napangiti na rin ako sa kanya. Si Papi ang isa sa mga pinaka-malapit kong kaibigan. Sa mga panahong malungkot ako, siya ang laging nandiyan para sa akin.

"Pasok ka na," sabi ko sa kanya habang binubuksan ko ang pinto ng condo ko.

Pagpasok namin sa loob, nagsimula kaming magkwentuhan tungkol sa mga nangyari sa buhay namin. Hindi ko alam kung bakit, pero kapag kasama ko si Papi, parang nagiging mas magaan ang pakiramdam ko. Parang mayroong magandang nangyayari sa akin kapag nakikita ko siya.

"Alam mo ba, may sakit yung kapatid ni Ethan. Pupunta sana ako sa ospital, pero naisipan ko munang dumalaw sayo kasi dadaanan ko naman ang lugar mo," sabi ni Papi sa akin.

"Sakit? Si Tyronia? Tara, puntahan na natin. Na-miss ko rin yung batang yun, eh," sabi ko sa kanya na may kasamang ngiti.

"Papayag ka bang samahan ako sa ospital? Gusto ko kasi dalawin si Tyronia at kausapin si Ethan tungkol sa kundisyon niya," tanong sakin ni Papi.

"Oo naman, alam kong mahalaga sa'yo si Tyronia. At saka baka may magawa tayo para makatulong sa pagpapagaling niya," sagot ko.

Nagsimula kaming maghanda para sa pagpunta sa ospital. Hindi ko maiwasan ang kaba sa aking dibdib. Hindi ko alam kung anong magiging kondisyon ni Tyronia at kung ano ang pwede naming magawa para makatulong sa kanya.

WAITINGTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon