Gözlerim korkuyla iri iri açıldığı zaman başımı kaldırıp kapıya baktım.Yorganı hızlıca üzerimden itekleyip ayağa kalktım.Hızlı ve temkinli adımlarla aralık olan kapıya vardığımda Miraçın sesi beni duraksatmıştı.
"O şerefsiz kocanla ne yaptığını biliyorum abla!Bunu neden yapıyorsun?Neden kendini o adama ezdiriyorsun?"
"Haddini aşma Miraç.Ben ne yaptığımı gayet biliyorum!"
"Ha öyle mi?!O yüzünden mi kolların mosmordu?Ben gelmeseydim seni öldürecekti adam!Neden bahsediyorsun sen abla?!"
"Tamam,sakin ol oğlum.Gel,iç şu suyu.Kavga etmeyin kurban olayım."
Oraya gitmeli miydim?Hayır,en iyisi gitmemekti.Sonuçta ikisinin arasındaydı.
"Anne şu oğluna bir şey söyle benim kararlarıma karışmasın!Eğer ondan para almazsam,sen bize bakabilecek misin?Sanki dünyanın parasını alıyormuş gibi küçük kızı da evimizde besliyor!"
Elim öylece kapının kulpunda asılı kaldığında salonda bir gürültü koptu.Sonra ise Songül hanımla Ayten ablanın çığlığı doldu kulaklarıma.Ne kırıldığını bilmiyordum.
"Işılın hakkında düzgün konuş!Hayvan mı o?!BESLEMEK NE DEMEK?!"
"Oğlum yalvarırım kendine gel!"
"O zaman kızına düzgün konuşmasını söyle anne!"
Ayten ablanın alay dolu kahkahası sardı odayı.
"O velet için benim üzerime bardak fırlatıyor.Görüyor musun oğlunu?"
"Seni bir daha uyarmayacağım!"
Yavaşça odadan çıkıp salona çıktığımda içimdeki hissizliğe anlam veremiyordum.
Anlamıyordum.
Hâlâ devam eden bağırışmalar olan salonun kapısına vardığımda içeri girmek için adım atmak istediğim zaman Miraçın bağırması beni durdurmuştu.
"Gelme!" Eline öne doğru uzatıp gözleri endişeyle parladı. "Ayakların yalın.Cam kırığı batabilir."
Bakışlarım sinirden kızaran yeşillerine tutulduğunda titrek nefes verdim dudaklarımın arasında.
İyi görünmüyordu.
Rengi bembeyazdı ve vücudu titriyordu.
Biri alkış tutmaya başladığında bakışlarım soluma kaydı.Ayten abla yüzüne yaptığı abartılı makyajıyla tamamen farklı görünüyorken üzerinde kırmızı kadife gece elbisesi vardı.
Saat kaçtı?
"Bize bardak atsın.Elin kızı için ayağına batacağını düşünsün!"
"Ayten yeter!" Songül hanım onu uyardığında tabii ki de durmadı.
"Annesi ve babasına Miraç bile ne olduğunu bilmezken ne diye bu kızı evimize soktuğunuz?"
Miraç birden ablasının üzerine yürüdüğünde korkuyla ona baktım.Ona engel olmaya çalışan annesini hafifçe kenara itip hızlı adımlarla ayten ablanın yanına adımladığında ona tutan hiç kimsenin olmadığını anladığım zaman dikkatli bir şekilde salona girip önünde durdum ve ablasına yetişmesini engelledim.
Gözleri gözlerime tutundu.
"Işıl," acı dolu sesle.
Gözlerim doldu.
Sustu.Ne söylecekse o şeyi bana söylemedi.
"Ben gidiyorum ve bir de bu eve geri dönmeyeceğim!"
Ayten abla salondan hızlıca çıktığında Songül hanım halsiz bir şekilde kendini koltuğa attı ve o sırada evin zili çalmıştı.
