هیونجین : میری حموم کیتن؟
هیونجین با حوله ای دور لگنش اما پایین تر از حد معمول... جوری که خط V عضلات پایین شکمش به خوبی مشخص بودن از حموم بیرون اومد...
موهای خیس و بلندش دورش ریخته بودن و ازشون اب چکه میکرد...
قطرات روی عضلات قفسه سینه و شکمش سر میخوردن...
فلیکس عادی بهش نگاه کرد... اما... نمیدونست چرا حس عجیب و مزخرفی مثل معذب بودن یا... حسی مثل تلاش برای نگاه نکردن و نچرخیدن مردمک چشمهاش اذیتش میکنه...
لعنت بهت فلیکس... اونم یه پسره... پس چه مرگته؟
اما ظاهرش رو حفظ کرد و همونجور که لبه تخت نشسته بود و با گوشیش ور میرفت عادی لب زد...
فلیکس : اره... صبحا حوصله ندارم...
بلند شد تا ربدوشامبرش رو برداره... و همین باعث کج کردن سریع نگاهش شد...
هیونجین اما تیز تر از این حرف ها بود که متوجه لرزش مردمکای فلیکس نشه یا تفاوت عادی بودن یا مشوش بودنش رو نفهمه...
و خب...
قصد هیونجین هم از این شرط و اعمالش همین بود...
بنابراین با لذت بهش خیره شد و نیشخندی زد...
با دست موهای خیسش رو عقب داد و سمتش رفت...
فلیکس درحالی که از کمد ربدوشامبر سفیدش رو برمیداشت وقتی برگشت با هیونجینی که... با بالاتنه برهنه و حوله ای شل دور پایین تنش... تنها یه وجب باهاش فاصله داره، مواجه شد و برای نشون ندادن واکنشی که هیونجین میخواست... تنها اخم خفیفی کرد...
فلیکس : چیه؟
هیونجین اما با نیشخندی، بیشتر بهش نزدیک شد که فلیکس ناخودآگاه و غریزی عقب رفت اما این حالت رو دوست نداشت... نمیتونست خودش رو کنترل کنه تا سرجاش وایسه و مجبور بود قدم به عقب بزاره...
هیونجین دو قدم بعدی روبرداشت که فلیکس بلاخره به کمد برخورد کرد... این نزدیکی باعث تشدید اون حالات عجیب میشد برای همین بلافاصله دستش رو برای جلوتر نیومدن هیونجین، وسط قفسه برهنه و نمدارش گذاشت و غرید...
فلیکس : چه مرگته هیونجین؟
اما وقتی متوجه تماس دستش با پوست گرم هیونجین شد دستش رو کمی عقب اورد که نیشخندی هیونجین پررنگ تر شد... نگاهش تماما روی چشمای پریشون فلیکس میخ شده بود و مبخواست لحظه به لحظه این واکنش هارو ثبت کنه... با تکخندی یه دستش رو کنار گوش فلیکس تکیه به کمد و با دست دیگش بدون قطع کردن ارتباط چشمی لذت بخشش...
با ارامش تیشرتی از توی کمد برداشت...
زمزمه ی خاصش فلیکس رو بیشتر سردرگم میکرد...
YOU ARE READING
Friends or more?
Fanfictionاین نخ های وصل و پینه شده که تکه های نامنظم و کوچک و بزرگ قلبم و روحمون رو مثل پارچه های چند رنگ شده بهم وصل میکنه گویی یک عروسک با پارچه های چهل تکه میدوزی تا دوباره مثل روز اولش بشه...اینها همون قطره های اخر برای حفظ جاذبه ی بی رحم و بی قانونی به...
