Sevgili günlük ;
Rüzgarı üzmeye hakkım yoktu. Bir süredir ne yanına gidiyor ne de telefonlarına çıkıyordum. Beni tam unutmuşken kendimi tekrar hatırlatmayacaktım ama hastanede yalnız olduğunu bilmek beni üzüyordu.Güvendiğim bir arkadaşımı arayıp Rüzgar'ın yanında olup olamayacağını sordum. Kabul edince de ne yapması gerektiğini söyledim ve adresi mesaj attım. Biraz daha rahatlamıştım en azından yalnız kalmazdı.
Poyraz ve ailesi sürekli bizdelerdi , her zaman olduğu gibi. Ailesini çok seviyordum aslında Poyraz'ı da çok seviyordum ama bana artık bir garip geliyordu. Bi anda gitmeler , bi anda gelmeler... Yormuştu beni artık. Umut etmekten yorulur mu bir insan? Ben yoruldum. Tek başıma idare etmekten yoruldum. Artık biri olmalı yanımda ve elimden tutup destek olmalı. Ama ben hala bunları yapmayacak birini bekliyorum.
Odamda kulaklıkla şarkı dinliyordum bi anda Poyraz gelip sarıldı. Omzumda ıslaklık hissetmiştim ne yani ağlıyor muydu? Kafasını kaldırıp yüz hizama getirdim ama bişey sorma diyerek tekrar kafasını boynuma gömdü. Böyle olduğunda ona karşı tek bir kötü his kalmıyordu içimde. Yeniden aşık oluyordum sanki , yeniden bağlanıyordum. Bi sevseydi ya beni? Bir tutsaydı elimden ''benimsin'' deseydi ölmeden. Bir kere yaşasaydım bunu. Neyse , ömrümüz kısa ama bekleriz. Alışığım ben beklemeye.
Bir süre ağladıktan sonra kafasını kaldırdı ve yüzüme baktı. Derin bir iç çekerek kendine çekti ve sarıldı. Saçımın kokusunu içine çektiğini hissetmiştim. Ne onu bu kadar etkilemiş olabilirdi ki? Boşverdim nedenler , boşverdim düşünmeyi ve sıkıca sarıldım. Uzun süredir yapamadığımı yaptım. Siktir ettim her şeyi sadece o ve ben vardık.
''Özlemişim sıkıca sarılmanı.''
''Neden ağladın?''
''Kafamı boynuna gömmem için bir bahaneye ihtiyacım vardı.''
Sustum, o da sustu. Daha çok aşık olman için çabalamasına ihtiyacı yoktu. Her cümlesiyle daha çok aşık ediyordu.
Bir süre öylece kaldıktan sonra geri çekildim yoksa konuşmaya başlayacaktım.
''Neyin vardı?''
''Söyledim ya.''
''O olamaz söyle işte.''
''Yemin ederi ki tek nedeni o. Çok özlemiştim seni ve anılarımızı düşününce duygulandım. Uzun süredir bana sarılmamıştın belki bi umut sarılırsın diye yanına geldim. Umudum beni hayal kırıklığına uğratmadı. Çok mu kırdım?''
''Çok kırdın ama merak etme bünye alışık.''
''Olmasın bak gerçekten bundan sonra seni kırmayacağım bende yoruldum artık ama bazı şeylerin zamanı var. O zaman gelince herşey çok daha güzel olacak inan bana.''
''Zaman korkunç bişey. Daha güzel olmak yerine çok geç olursa ne olacak?''
''Olur mu hiç öyle şey? Olmaz merak etme sen.''
''Umarım olmaz. Ben yorgunum uyusam olur mu?''
''Beraber uyusak olur mu?''
''Bizimkiler evde değil mi?''
''Hayır bi hasta ziyaretine gittiler siz uyuyun falan dediler tam dinlemedim.''
''Tamam o zaman uyuyalım.''
''İyi uykular seni seviyorum melek iyiki varsın.''
''İyi uykular bende seni seviyorum hep varım.'' Sevdicek demiştim sonunda , ama içimden.
Poyraz'ın uyuduğuna emin olduktan sonra uyandım ve onu izledim. Hem ağladım hem izledim. Yaşadıklarımıza ve yaşayamayacaklarımıza ağladım. Onu çok seviyordum ama biz olamayacaktık. Biz olmak için geç kalacaktık. Ama çok şanslıydım. Kim sevdiği insanla uyuyabilirdi? Ben uyuyabiliyordum. Tek şansım da buydu zaten.
Poyraz'ın yanağına küçük bir buse kondurdum ve sarılarak uyudum.
