Sevgili günlük;
Kaza yaptığımız günden 1 ay geçti ve sana anca şimdi yazabiliyorum. Poyraz kavga ederken önüne bakmadığı için karşıdan gelen tırı fark etmeyip altına girmişti. Kurtulmamız gerçekten mucizeydi ama kolay değildi. 10 gün yoğun bakımda kaldık ve tam herkes umudunu kaybetmişken kendimize gelmeye başladık. Şuan iyiyiz , vücudumuzdaki izler hariç bir sorunumuz yok. O günden beri Poyraza fazlasıyla kızgınım ve hiç konuşmadım. Saçma bir kıskançlık yüzünden böyle bir olay yaşadık ve şuan kıskanmasına sevinemiyorum. Bugün ilk defa konuşmak için adım atmıştı.
"Yağmur?"
"Efendim?"
"Çok kızgınsın dimi bana?"
"Sence?"
"Yemin ederim içki yüzünden oldu , hislerim gerçekti ama içki içmiş olmasam dışarı vurmazdım hislerimi. Çok özür dilerim bütün suç benim biliyorum içmeyecektim o siktiğimin birasını."
"Olan olmuş dövünmeye gerek yok boşver."
"Ama beni affet , lütfen."
"Poyraz , yorgunum uyumak istiyorum."
"Beraber uyuruz o zaman."
Cümlesini bitirince hafifçe kenara ittirip yanıma uzandı. Masumluğu ona olan bütün sinirimi alıyordu. Kafasını göğsüme koyduğunda bende saçlarıyla oynuyordum.
"O gün seninle önemli bişey konuşacaktım. Hala da konuşamadım."
"Demek ki konuşmamamız gerekiyor baksana Allahtan bir işaret olabilir."
"Ya saçmalama konuşulacak o konu da zamanlamayı yanlış yapmaktan korkuyorum."
"Nasıl istersen."
"Tahmin ettiğin bi konu var mı?"
"Düşünmedim hiç."
"Tamam o zaman. Şuan çok huzurluyum konuşasım hiç yok sadece uyumak istiyorum kokunla."
"Uyu o zaman."
"Seni çok seviyorum huzurum , kızgın olduğunu da biliyorum ama affettirmek için elimden geleni yaparım. Şimdi uyu , iyi uykular." dedi ve gözlerini kapadı. Artık konudan emindim , gülümsedim ve saçlarından hafifçe öpüp uyudum.
