Herkes emri yerine getirmek için ilerliyordu. Ama bir on dakikadır karşılarına kimse çıkmamıştı. Sorunsuz ama şüpheliydi.
Asker şüphe ile hareket etmeyi kesti. Bu durum komutanın dikkatini çekmiş olacak ki durarak askere döndü. Asker kısa bir an etrafı izledi ve çalıların arasında eğilerek komutanın yanına ilerledi.
"Bu sessizlik tehlikeli duruyor komutanım." Askerin cümleleri ile komutan herkese kısa bir hareketle durmaları ve gizlenmeleri gerektiğini belli etmişti. Durarak bir süre ne yapacaklarını düşünmeye başlamışlardı.
Etraf sessizdi ama zihnindeki fısıltılar hiç susmuyordu. Asker biliyordu. Hissetmişti. Sirilanzow sınır askerleri geldiklerini biliyor ve hazırda bekliyorlardı. Asker buna emindi. Ve şimdiye etrafları sarılmış olmalıydı. Koca bir ordunun olmasada bu on askerin canı mucize bekliyordu.
Asker yavaşça etrafına bakarak diğerlerini görmeye çalıştı. Ama çalılar herkesi gizliyordu. Bu yararlarına olduğu kadar da zararlarınaydı. Asker tek aklına geleni söylemek için komutana döndü.
"Etrafımız muhtemelen sarıldı komutanım. Orduya da haber veremeyiz. Yani savaşmaktan başka şansımız yok. En iyisi sarı alarm vermek." Sarı alarm düşmanların etrafta olduğunu ve herkesin gözünü açık tutması gerektiğini belli ederdi. Bu sayede belki ordu kurtulabilirdi.
Komutan başını sallayarak onayını verdi. Asker yavaşça fişeği çıkararak havaya kaldırdı. Düşmanların onu gördüğüne emindi. Vakit kaybetmeden silahı ateşleyerek fişeği yere attı ve tüfeğini alarak komutanı ile sırt sırta verdi.
Sarı dumanın etrafa yayılması ile bulundukları yerde yavaş adımlarla ilerleyerek ateş açılmasını bekledi. Ama fişeğe rağmen karşıdan en ufak bir ses gelmemişti. Bunun üzerine komutan anlayamazcasına askere dönmüştü. Ama asker komutanına bakmayarak ilerlemeye devam ediyordu. Diğerlerinin de bulunduğu yerden ayrılarak açıldığına emindi. Ama komutan hayla olduğu yerde bekliyordu. Sağ tarafta hissettiği hareket ile hızla ayağa kalkarak karın boşluğuna ateş etti. Ölmese bile yavaşlatmış olacaktı.
Vurduktan sonra hemen geri eğildi. Kim olduğunu bilmiyordu ama tek düşüncesi ölmemesiydi. Gerekmedikçe kimseyi öldürmeyecekti. Annesine söz vermişti.
İyilik her şekilde yaşatırdı. Burada olmasa bile öbür dünyada.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Uğra Kollarıma
General Fiction"Burada biz umudu uçurtma olarak simgeleriz. Çünkü umut karşı koymaktır. Her türlü düşünceye, tehlikeye karşı vazgeçmemektir. Ve uçurtmalar... Uçurtmalar rüzgar gücü ile değil o güce karşı koydukları için yükselirler." "Ve asılı kalan uçurtma, umudu...
