Soccer player & Volleyball player. Pierwsza miłość sportowców. |Pablo Gavi

Rozdział 22

Na samym wstępie chciałabym was poinformować, że ten rozdział jest bardzo uczuciowy. Mówię wam to, ponieważ zdaję sobie sprawę z tego, że każdy inaczej reaguje na smierć.
W rozdziale znajdują się sceny: smierć na łóżku, rozmowa ze zmarłym, widok zmarłego i opis jego wyglądu po śmierci, planowanie pogrzebu itp.
Rozdział tylko dla osób o mocnych nerwach!

......

Noc z 15 na 16 marca 2022 rok

Minęły ponad trzy miesiące miesiąc od ostatniej kontroli. W tym czasie lekarze próbowali jeszcze uratować mojego brata, lecz jego stan z dnia na dzień był coraz gorszy.
David jednak przeżył nieco dłużej niż mówili lekarze.

W ostatnich jego dniach robiliśmy wszystko, żeby był szczęśliwy i się nie bał śmierci. Chodziliśmy do wesołego miasteczka, na trampoliny, lody, a Gavi zabierał go do mini Zoo.
Spędziliśmy naszą ostatnią z nim wigilię i nowy rok. Płakaliśmy w tych dwóch dniach, tak, aby chłopak nic nie widział i się nie zamartwiał.
Jednak wszystko, co dobre szybko się kończy. Życie mojego brata też powoli się kończyło.
Czasami zastanawiam się, czy ludzie przypadkiem nie mają w sobie zamontowanego takiego tykającego zegara, który pewnego dnia zatyka po raz ostatni i to wtedy oznacza jego koniec.
Nasze życie można też porównać do tykającej bomby. Nigdy nie wiadomo kiedy wybuchnie...

......

Noc z 15 na 16 marca 2022 rok

Ta noc była najgorszą nocą w moim życiu. Tej nocy moje życie runęło w całkowitych gruzach i nie było możliwości odwrotu.
Tej nocy miałam kolejny koszmar.

-Przyszedłem się pożegnać siostrzyczko.- powiedział w śnie spokojny głos.- Nie martw się o mnie, teraz jestem w niebie.- uśmiechnął się do mnie delikatnie.- Pamiętasz, jak wyjeżdżałaś do Polski, do cioci Magdaleny? Też za tobą płakałem, tak jak ty płaczesz teraz za mną.- podchodził do mnie bliżej, a ja czułam niepokój mimo, że to był mój brat.- Ale proszę was, nie płaczcie za mną. Nie lubię jak płaczecie, bo czuję wtedy, że to przeze mnie. Pamiętajcie o mnie, módlcie o mnie do Boga, a ja zrobię dokładnie to samo. Będę was pilnować z góry, przysięgam, że nigdy nie stanie wam się krzywda.- chciał mnie przytulić, ale ja się wystraszyłam i odsunęłam. Nie mogłam nic powiedzieć, jakby coś odebrało mi mowę, nie mogłam się nawet poruszyć.- Pilnuj rodziców, przytulaj ich często i mów jak bardzo ich kochasz. Wspomnij czasami też o mnie, że ja też ich kocham i bardzo za nimi tęsknię.- dodał i się uśmiechnął.- Do zobaczenia w niebie Valentino. Kocham Cię bardzo i mam nadzieję, że kiedyś znowu będziemy wszyscy razem w niebie.- dokończył i odszedł.

Wyrwałam się z tego koszmaru. Byłam cała rozstrzęsiona i spocona, było to najgorsze przeżycie jakiego kiedykolwiek doświadczyłam. Nie wiedziałam, co się właśnie dzieje. Leżałam w łóżku i bałam się wstać. Dlaczego przeszedł do mnie i mi to powiedział? Czy to tylko wytwór mojej wyobraźni, czy sen, który miał mi na celu coś przekazać ważnego? A może mój brat naprawdę przeszedł się ze mną pożegnać?

Z rozmyśleń odciągnął mnie krzyk, który rozległ się po całym domu. Była to moja mama. Zebrałam siły i pobiegłam w miejsce, z którego wydobywał się mocny płacz. To co zobaczyłam, zatrzymało mi bicie w sercu. Mama siedziała na łóżku i trzymała mojego brata za rękę, a tata kucał obok niego, oboje płakali. David był cały blady i powoli zaczął się robić siny, co oznaczało już tylko jedno. Nie żyje...
Tamtej nocy, cała nasza najbliższa rodzina straciła jedno z członka rodziny, straciliśmy wszyscy Davida. Nie wytrzymał, jego serce nie wytrzymało, odszedł od nas, odszedł na zawsze.

Podbiegłam do brata i go mocno przytuliłam. Poczułam chłód, był cały zimny i sztywny. Nie budził się, nie krzyczał na mnie, jak zawsze to robił, gdy go budziłam, po prostu sobie słodko spał. Zasnął na wieki, zasnął niczego nieświadomy. Zostawił nas tutaj i odszedł do nieba. To bolało każdego najbardziej...