Badem ||Texting||

3.9

Bugün özel bir gündü. Yani sanırım öyle olmalıydı değil mi?

Neden bu kadar stres olmuştum ki?

Alt tarafı sevgilinin annesi geliyor evine.

Yok artık! Yıllardır sesi çıkmayan iç sesim? Sen de mi geldin? Neler oluyor bana...

Bir şey olmuyor. Değiştin. Daha doğrusu olman gereken kişiye geri döndün biraz.

O ne ya öyle. Çift kişilikli miyim ben?

Salaksın.

Hayır psikoloğa gideceğim! Seninle konuşmam normal değil!

Heyecandan elim ayağım dolanmıştı zaten...

Seneler sonra birinin seni sevdiğini hissediyorsun. Gerçekten sevdiğini. Abin dışında birinin. Ve şimdi o kişinin ailesi ile görüşeceksin normal değil mi?

Yeter sen sus.

Keşke Pars da gelmiş olsaydı. Çok özledim. Umarım iyidir.

Başta çok garip gelmişti bana hemen sevdiğini söylemesi. Ama şuan bakınca ona hak veriyordum.

Bazı şeyleri yarım bırakmaktan korkuyordu.

Hiçbir şeyi ertelemeye değmezdi gerçekten. Birazdan ne olacak bilemeyiz...

Aynen öyle. Birazdan ne olacağını bilemeyiz. Ama birazdan kurabiyelerin kömüre döneceğini bilebiliriz! Git ve fırına bak.

Koşarak mutfağa girdim. Bir de insanları yanık kokusu ile ağırlamayayım...

Kurabiyeleri çıkarıp tezgağa bıraktım. Siz soğuyun bende ciciler giyineyim.

Ciciler.

Ben iyice çocuk oldum. Bu ben değilim ki!

Bayıl feriha. Bir de bayıl.

Ben o diziyi izlemedim bile! Ne bu sürekli bir replikler!?

Kendime içimden sayarken kot pantolonumu giymiş kırmızı kazağımı arıyordum. Onun uğuru vardı bir kere. Onu giymem lazım.

Sonunda bulduğum kazakla gülümsedim.

Abim aldı sandım be! Evet cinsiyet farkımız olsa da sık sık eşyalarımı alırdı. Yani bedeni de olmaz ne yapıyor anlamıyorum ki!

Abim demişken. Dün abimi yolcu etmiştim. Ama yakında gelecekti. Çünkü işi hallolmuştu ve burada göreve başlayacaktı.

Tek sorun aynı evde kalmaktı. Tabiki onu çok seviyorum. Bunu anlatsam roman olur. Onunla ev arkadaşı olmayı yaşarken görürsünüz.

Çalan kapıyı duyunca son kez aynadan kendime baktım.

Geldiler geldiler!

Sen yine geldin mi!?

Geldim kör m-

Hayır! Onu deme.

Koşarak kapıya gidip açtım. Lale teyze ve Pars'ın annesini beklerken karşımdaki kişiyle bana bir kal geldi.

Ne zaman dönmüştü ki? Bunu düşünmeyi sonraya bırakıp hemen sarıldım.

"Dönmüşsün." Gözlerim dolmuştu.

"Döndüm."

"Neden haber vermedin?"

"Sürpriz yapmak istedim." Yandan gelen öksürük sesiyle o tarafa baktım.