𝐌𝐲𝐑𝐨𝐬𝐞

part 4

    ادامه فلش بک

نامجون

یونگی رو صدا زدم و گفتم:

" به سمتِ درِ خروجی ببرشون، مراقب باش باید چیزی رو شخصا چک کنم، زود برمیگردم."

باید خودم مطمئن میشدم، دیدمش، داشت ذاغ سیامونو چوب میزد، همیشه وقت میخوام از چیزی مطمئن بشم باید خودم دست بکار شم

پیداش کردم، با دیدنِ من شروع به دویدن کرد، همونطور که دنبالش میرفتم به شخصی برخورد کردم،

با دیدن مردی که دوباره بهش برخورد کرده بودم، سریع دستِ چپمو دور کمرش حلقه کردم و مانع برخوردش به زمین شدم، همون لحظه دستی رو شونه  و دستِ دیگه ای رو سینم محکم شدن.

تو چشماش خیره شدم، درست مثل الهه های یونانی بود، آرامشِ خاصی از چشماش میگرفتم که منو یاد چیزی مینداخت، اما چی؟!

بعد از چند ثانیه نسبتاً طولانی که بهم خیره بودیم، آروم از خودم جداش کردم، نمی دونم چه مشکلی داشت ولی تا گوشاش هم قرمز شده بود.

بعد از چند ثانیه سرشو بالا آوورد اما اصلا تو چشام نگاه نمی کرد، زیر لب عذر خواهی کرد و گفت:

" واقعا متاسفم، من ... "

   نذاشتم حرفش کامل بشه و سریع گفتم:

" مشکلی نیست، بیشتر دقت کنید."

و چشامو چرخوندم تا سوژمو پیدا کنم؛ اَکِهِی، لعنت، فرار کرد.
از اون مرد فاصله گرفتم تا دنبالش بگردم.

   همزمان، سوکجین ( زبان سوم شخص )

تو ذهنش دائما به خودش تشر میزد که چرا انقد دست و پا چلفتی شده، از خجالت تقریبا رنگ لبو شده بود.
سریع به خودش اومد و زیر لب عذرخواهی کرد، در کمال تعجبش اون مرد کاملا خونسرد جوابشو داد و ازش دور شد.

اول با چشمای گرد به جای خالی مرد نگاه کرد و بعد به خودش اومد و همون جور که زیر لب زمین و زمان و خودش رو به فحش میکشید و غرغر میکرد و همچنین یادش نرفت که زیر لب مرتیکه مغروری نثار اون مرد کنه راهشو گرفت و سمتِ کلاسش رفت.

  

       ***

همونطور که به سمت درب خروجی میرفت با گوشیش دوربین مخفی هایی که تو قسمت هایی از عمارت نصب کرده بود رو چک میکرد؛
نامجون دوست نداشت که داخل عمارت دوربین باشه، اما بخاطر مسائل امنیتی مدتی بود که تو مکان های محدودی از عمارت تعدادی دوربین مداربسته نصب کرده بود که قابل تشخیص نبودن،

وقتی افراد کال رو دید که در حال جنب و جوشن پوزخند ترسناکی زد، گوشی رو خاموش کرد و به راهش ادامه داد

وقتی تهیونگ و بقیه رو دید که هنوز جلو در بودن اخماش تو هم رفت و وقتی بهشون نزدیک شد گفت: