Kelder liefde

hoofdstuk 5

ik zit nog steeds op de bank in het park. er zijn nog steeds tranen langs mijn wang. ik snap het gewoon niet. hij behandelde me als een speeltje. hoe kon ik denken dat hij echt terug van me houd of ooit gehouden heeft. na een tijdje besluit ik om toch maar terug naar huis te gaan. ik ga niet weg. ik kan niet eeuwi voor me problemen weglopen. herman gewoon even negeren kan ook een oplossing zijn. ik wil niet dat violetta hier onder lijdt ik zie haar net terug na een halfjaar.

als ik aan kom zit iedereen aan tafel te eten. 'waar was je?' vraagt violetta 'gewwon een luchtje gaan scheppen.' zeg ik 'drie uur?' vraagt ze verbaast. ik knik. herman kijkt me even aan. ik zie dat hij prisilla heeft gedumpt daarom dat ze nog bij aan tafel zit. maar ja. ik zucht en wil naar mijn kamer lopen. 'moet je niet eten?' vraagt violetta 'ik heb onderweg iets gegeten.' zeg ik al is dat niet waar. ik kan niks binnen krijgen ofzo. mijn hele lichaam zit al vol van verdriet. ik loop verder naar mijn kamer. het is wel stom dat ik door hermans kamer moet. als ik daar aankom kijk ik nog eens rond. ik loop naar de muur met foto's. ik raak zachtjes een foto van mij en herman aan waar we zo gelukkig waren. de foto is genomen toen we samen naar venetië waren gegaan. ik kijk naar een foto er schuins boven. daar staan violetta, herman en ik op. er loopt een traan langs mijn wang. Ik kijk naar nog een paar foto's van maria en herman. van maria en violetta. en van maria en mij. Maar vooral naar de foto's van herman en mij. ik zucht. ik hoor de deur open gaan. ik draai me om en zie herman staan. 'ik ga al.' zeg ik en loop naar de deur van de kelder 'angie alstublieft laat het me uit leggen.' zegt hij. ik draai me om. 'wat heb je nog te zeggen?! ik geloofde je daarstraks. omdat ik nog steeds veel om je geef en nog steeds super veel van je houd. ik dacht dat jij ook weer van me hield. maar ik begin stilaan te denken dat je dat nooit hebt gedaan.' zeg ik terug. 'nee angie dat mag je niet denken, ik hou eecht van je.' zegt hij 'waarom doe je me dan steeds pijn. waarom zei je dat je pricsilla had gedumpt terwijl dat niet zo was. Ik ben geen speeltje ofzo. ik heb ook gevoelens.' zeg ik met een traan over mijn wang. 'ik zat verkeerd, zoals gewoonlijk. maar angie je moet me begrijpen. als je me niet vertrouwd snap ik het maar vergeef het me op sen minst. ik heb pricsilla niet gedumpt nee maar ik hou niet van haar echt niet. ik hou alleen van jou.' zegt hij 'maar waarom zei je het dan? en waarom ben je met haar getrouwd?' zeg ik niet begrijpend. 'ik wou je vergeten. ik was zo kapot toen je weg was. en dat kwam alleen maar door mij dat je weg was en telkens doe ik je pijn maar ik wil het helemaal niet. en als ik pricsilla nu dump weet ik zeker dat ze jou iets gaat aandoen.' zegt hij terwijl hij dichter naar me toe loopt. 'en ik wil niet dat er iets met je gebeurt. ik kan jou niet verliezen net zoals ik maria heb verloren.' zegt hij verder. ik kijk recht in zijn ogen. 'je hebt me echt veel pijn gedaan, herman. als je dat nu gewooon van het begin had gezegt. dan was het misschien anders gelopen maar nu ben ik je vertrouwen weer kwijt. ik kan je niet meer vertrouwen, want ik ben bang dat je me weer gaat kwetsen en dat kan ik niet aan. ik wil je het graag vergeven maar het lukt me niet. nu nog niet.' zeg ik en draai me om ik doe de deur open en ga de trap af als ik beneden kom plof ik op mijn bed neer.

sorry voor saai hoofdstuk :/