One-Shot Short Story

FIGHT

"Stop messing with your IV." my brother hissed. I smiled at my self still touching the tape that glued in my left hand.

"Fatima," I mumbled. "Fatima," I repeat it twice, thrice and more. I don't want to forget my name. "Kuya Ences, Tay, Nay" That's the name I always whispered in my self. I don't want to forget the people who stayed on me when that time, I am the worst.

"Fima, kain." sabi ni kuya, holding the tray na may lamang pagkain ko. Monitored na ang mga pagkain ko, bilang nalang din ang mga pagkaing pwede sakin.

Tumingin ako sa pagkaing inilapag niya sa tabi ng hospital bed ko. "Can we go home?" instead of eating the food I asked him that again.

Ngumiti siya sakin bago umiling. "You can't," he smiled, painful smile. Napabuntong hininga akong inabot ang kutsara. Ilang subo lang ang nagawa ko ay nasusuka na ako. Kahit anong pilit kong ubusin ang pagkaing walang lasa ay hindi ko kaya, lalamunan ko ang kusang nag babalik nito sa bunganga ko.

Nagtaka ako ng biglang nagmamadaling pumunta si kuya sa bag niya, pagbalik niya ay dala dala na niya ang tissue at wipes. Dahan dahan niyang inangat ang baba ko, ipinunas niya ang tissue na hawak sa ilong ko. Nang magbaba ako ng tingin doon ay nakita ko ang pulang likido na bumasa rito.

Pinasandal ako ni kuya sa sa headboard ng hospital bed ko habang ang nakatingala parin. He is nurse, but I didn't expect that I am one of the patient he will taken care of.

Nang masigurado niyang okay na ay kinuha na niya ang pinggan sa harapan ko at astang susubuan ako ng umiling ako, ayaw ko na talaga. Walang lasa, daig ko pa ang batang kumakain ng ulam na hindi nilagayan ng rekado

Napabuntong hininga niyang inilapag iyon sa kabilang table, at pumasok siya ng banyo. Ang tagal niya roon, nagbabalak na nga akong katokin siya dahil baka nakatulog na siya roon.

Nang astang babangon na ako upang puntahan siya roon ay bumukas ang pinto ng banyo, lumabas siya roon. May ngiti sa labi, ngunit iba ang sinasabi ng mata.

Pagod, sakit at awa.

Lumapit siya sakin at hinalikan ako sa noo. "Fight for me, please." he whispered. Bumagsak ang tingin ko sa kamay kong nakapatong sa ibabaw ng kumot.

"You cried again?"halos hindi iyon makinig sa hina, hindi ko na kayang tingnan yung mga mata niya sa sakit. Hindi ko na kayang makita siyang umiyak muli.

"No, but I want you to promise me that you will fight for yourself, for me." he sat beside me, hold my right hand yung walang dextrose na nakakabit.

"What if hindi ko matupad yun, pagnangako ako? I don't want to dissapoint you, kuya." my tears rolled down to my cheeks.

"You will never dissapoint me, you always make me proud of you. Remember that, always,
little sis." he smiled, na para bang hindi siya nasasaktan. I smiled too.

"Promise, if I still can, I will fight."

---

"Bunso," my kuya called me, tumingin ako sa kaniya. Hawak hawak niya ang kaniyang phone na nakatapat sa akin, he's filming again.

Ngumiti ako sa kaniya, he smiled back. I looked in to his eyes and then my smile fell.

"Kuya, if hindi na kita... maalala, pakilala ka ha?" I said. His smile remained on his face but his eyes... tumamlay iyon."

"Yeah,"

"Pakilala kayo sakin nila mama. If hindi ko na kilala yung sarili ko, ipakilala mo sakin yung dating ako." I smiled at him, unti unti ko nang nalilimutan yung mga bagay na madadali lang naman, kung saan ako nakatira, ba't ako nandito, ba't pag gigising ko andito ako, ba't parang ang bigat lagi ng ulo ko. "... If nalimutan ko na yung dahilan ng paglaban ko and I forget what I'm still fighting for, please... remind that reason to me. Tell me that promise, I said to you. I know that dadating yung time na itutulak kita palayo, pero please wag mo kong iiwan, kuya. At pag ako na yung aalis, higitin mo ko pabalik kase ayaw ko kayong iwan." I wiped the tears in my cheeks.

"Fatima..." pinatay niya ang cellphone niya at lumapit sa akin.

"Malimutan ko man lahat, pero pipilitin kong wag kayong makalimutan nito." turo ko sa dibdib ko. "Mahal na mahal ko kayo, kahit malimutan ko man kayo, mahal na mahal ko kayo. Tandaan niyo 'yon, kuya." I smiled to him. Pilit niyang pinipigilan ng luhang pumatak mula sa kaniyang mata, ngunit trinaydor siya nito. Pinunasan ko iyon, at hinalikan siya sa noo. "Thank you kuya, for giving me the reason why would I fight for my life."  I hugged him until I fall asleep on his shoulder.

I was diagnosed Alzheimer Disease a year from now, and still fighting to destroy the cancer in my body.

Don't worry, kuya. Malimutan ko man kayo, pero hindi ko kakalimutan na lumaban.

---