Napatulala ako sa kaibigan kong nakangiti habang nakatitig sa phone.
She's doomed.
Two words, yan lang yung words na napasok sa isip ko ng makita ko ang tanawin na yun. 'Wag ka lang iiyak sa harap ko sa susunod na mga araw, I will really hit you hard.
"Sino 'yan?" I asked ng makalapit. Hindi niya ata naramdaman ang paglapit ko kaya bumagsak sa mukha niya yung phone dahil sa gulat. "Ba't ngumingiti-ngiti ka diyan? Nakapag digest ka na ba ng kaso mo?" Ang gulat sa mukha niya ay bigla biglang naging ngisi, tapos na siguro 'to.
"Hindi pa," napatitig ako sa kaniya dahil nakukuha niya pang ngumisi. "Bukas pa naman 'yon, mamaya ko nang gagawin. And, pwede ba! 'Wag mong ipaalala muna, ayaw kong mag-panic ngayon."
Tumalikod ako sa kaniya at umupo sa coffe table sa harap niya bago seryuso siyang tiningnan. I even cross my arms infront of my chest.
"B-ba't ganiyan ka tumingin? Alam mo nang ang sama mo tumingin pag seryuso ka, eh!" singhal niya, hindi ko pinansin iyon. Mas lalo ko siyang tinitigan diretso sa mata. "Hey? You're creepy na!"
"You're inlove." I pointed out, she avoid my gaze. In our vocabulary 'silence mean yes'.
She sigh heavily, sign of defeat. She know that I will not stop intriguing.
"Nahulog ako, eh. 'Di ko na alam kung paano ko pipigilan."
"It's okay, as long as you know your worth and limit, it's good." I said while tapping her shoulder. I was about to stand when she speaked again.
"Mahal na mahal ko na, handa na akong sumugal. Alam kong masasaktan ako sa huli..." she sigh. From her hand she raised her vision at me again. "... Pero sa huli pa naman." she smirked again. I shaked my head at her attitude. What a nice mindset. Kutusan ko kaya 'to nang isa, hindi kaya magalit sakin sila tito?
---
