Kaderin İmzası

Bölüm 7 - Alışma

Göz kırpmam sıklaşmış, nefes alma hızım artmıştı. Geri gidemiyordum. Olduğum yerde kalakalmıştım. Aramızdaki mesafe azaldığında kollarını açarak bana sarıldı. Bunu beklemiyordum. Nemli olan saçları burnuma dokunduğunda kendime gelmiştim. Kokusu içime işlerken, içimde verdiğim savaş sonucunda kollarımı kaldırarak belini sardım. Bugün yaşadıkların sonrasında bu sarılma bana iyi gelmişti.

"Beni çok korkuttun" dediğinde huzur sarhoşluğunda kapanan gözlerimi şaşkınca açtım.

"Ben mi?" diyebilmiştim.

Omuzlarımdan tutarak beni uzaklaştırdığında gözleriyle yüzümü karış karış inceledi. Elini kaldırıp yüzüme dokunduğunda gözlerimi kapatmamak için kendimi zor tuttum. Kendimi adeta kollarına bırakmak istiyordum. Bu nasıl oluyordu bilmiyorum ama ona her yakınlaştığımda bütün her şeyi unutup sadece gözlerinin derinliklerinde kaybolmak istiyordum. Ondan korkup ne kadar kaçmak istesemde...

Dudaklarını alnımda hissettiğimde kendime geldim.

"Hadi uyuyalım zor bir gün oldu" dediğinde beni öylece bırakıp, arkasını döndüğünde odanın ortasında gidişini izledim.

Sonrada sadece kendimi böyle bir beklentide bulduğum için kendime kızmıştım. Boşu boşuna kafamda kurduklarım yüzünden de utanmıştım.

Saten çarşafı kaldırıp yattığında bana baktı.

"Uyumayacak mısın?" dediğinde sessizce yatağın kenarına ilerledim.

"Garip" diyebilmiştim.

"Alışırsın" dediğinde duygularım bir anda değişmişti. Alışırsın, alışırsın... bana karşı kullanılan en sık kelimeydi. Son bir kaç gündür beni deli eden kelimeydi.

Sinirle çarşafı kaldırıp yataktaki yerime yattım. Sonrada arkamı dönmüştüm. Demin ki duygularımdan eser kalmadan kenardaki ışığı kapatıp gözlerimi kapattım.

Aynı yatakta yattığımızı yoksayarak uyumaya çalışsamda bir türlü uykum gelmiyordu. Benim aksime Asaf'ın uyuduğunu düzene giren nefes sesini duyduğumda anlamıştım. Sinirle yataktan döndüm. Nasıl uyuyabiliyordu. Sanırım onun için garip olmamalıydı. Bir kızla aynı yatakta uyumak? Göz ucuyla Asaf'a baktığım da gözleri kapalıydı. Sonra da gözlerimi çevirerek tavana baktım. Bugün yanımda uyuyan adamla evlendiğimi düşündüğümde kendime şaşırmıştım. Daha düne kadar kendi atölyemde tek başıma yaşayan biriydim. İstediğim gibi dışarı çıkıp, geziyordum. Şimdi özgür olabilecek miydim?

Gözlerime gelen güneş ışığıyla gözlerimi açtım. Başıma giren ağrıyla burnumu kıvırdım. Resmen üzerimden adeta tır geçmiş gibiydi. Yatakta tek başıma uyuduğumu fark edince kafamı kaldırdım. Saat 9'u gösteriyordu. Anlaşılan Asaf erkenden uyanmıştı.

Giyinme odasından gelen sesle kafamı oraya çevirdim. Sanırım giyiniyordu.

Hafifçe bedenimi esnettikten sonra ayağı kalkarak sabahlığımı giydim. Aynada dağılmış saçlarıma baktım. Saçlarım bu aralar bana sürekli hayal kırıklığı yaşatıyordu. Kestirmem gerektiğimi düşünmüştüm. Normalde zaten bu kadar uzun kullanmazdım. Biraz elimle çeki düzen verdikten sonra yavaş adımlarla giyinme odanın kapıya yaslandım. Tam tahmin ettiğim gibiydi. Dikkatli bir şekilde saatlerin olduğu çekmeceyi açmış saatlerine bakıyordu.

"Günaydın" dediğimde kafasını kaldırıp bana bakmıştı.

"Günaydın" dedikten sonra kaldığı yerden devam etti.

Uzun bir düşünceden sonra seçtiği saati koluna taktı. Demekki bu konuda çok hassastı. Açıkcası beni umursamaması hoşuma gitmiyordu. İstediğim başından beri buyken neden mutsuzdum. Buradaydım ama onun için görünmez gibiydim. İçim huzursuz olunca derin nefes aldım.