Ik verdrink in mezelf

"Gewoon, dat ik van je hou"

Milo's POV:

Ik zit in de wachtkamer van het ziekenhuis, met Roel aan mijn rechterzijde, en Koen aan mijn linker. Ik zit met het briefje in mijn handen. Het briefje, het briefje dat de andere 2 inmiddels ook hebben gelezen. Ze zijn Robbie aan het onderzoeken. Ik heb geen idee waarom, want hij is toch echt dood. Maar heel diep vanbinnen, heel heel diep, heb ik ergens een heel klein beetje hoop. Hoop dat ik droom, hoop dat Rob gewoon sliep, hoop dat hij het niet echt heeft gedaan, hoop dat het allemaal niet gebeurd is, hoop dat Robbie van de Graaf nog leeft. Maar eigenlijk weet ik dat dat onmogelijk is, zijn hart klopte niet meer.

Dan komt er een dokter aanlopen. Jullie zijn hier voor meneer van de Graaf? Alle drie schrikken we op, en knikken. 

'Ik moet jullie mededelen dat Robbie op 24-jarige leeftijd is overleden, aan de gevolgen van zelfmoord, doormiddel een broodmes.'

Ook al wist ik dit al, ook al wist ik dat de kans 0,00001% was dat hij het heeft overleefd, ook al had ik dat sprankje hoop al opgegeven bij het zien van het gezicht van de dokter, toch doet het me pijn. Het voelt of het broodmes ook even in mijn hart steekt. Het maakt me boos hoe de dokter het zegt. Alsof hij het iedere dag zegt, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. En ik weet wel dat hij Rob niet kende, maar toch. Het doet pijn. Ik zak terug op mijn stoel. 'Mogen we naar hem toe?' Vraagt Koen voorzichtig. De dokter knikt.

Koens POV:

Ik zit naast hem, en pak zijn hand. Zijn ijskoude hand. 

'Ik hou van je Rob. Heel veel. Ga maar lekker Jamie en Matt opzoeken, daar kijk je al zo lang naar uit. Het ga je goed.'

Zeg ik, terwijl mijn ogen alweer langzaam vollopen. Eerst zou ik het verbergen met mijn mouw, nu gaat ik het gaan. Als ik iets van Rob heb geleerd in het leven, is het dat emoties oké zijn, en ik vind dat we er allemaal zo naar moeten leren kijken. Er komt een dokter binnen. 'Goede middag, weet iemand het tijdsstip dat Van de Graaf heen is gegaan? Dan kunnen we dat noteren.' We kijken elkaar en halen allemaal onze schouders op. 'Ik denk rond kwart over 11..' Zeg ik langzaam. Hij knikt. '11:15? Zal ik dat noteren?' Raoul schudt zijn hoofd. 'Doe maar 11:17, dat is Matthy's geluksgetal.' Milo en ik knikken allebei, en de dokter schrijft het op.  Het voelt toch raar, dat we zelf mogen kiezen wanneer Rob is gegaan. 'Willen jullie ook meteen een begrafenis inplannen?' Milo knikt. 'Het liefst zo snel mogelijk.' 'Over 4 dagen? 5 juli?' We kijken elkaar gestrest aan. Kut, helemaal vergeten, Robs verjaardag.. 'K-kan het misschien niet die dag?' Vraagt Milo voorzichtig. De dokter knikt. 'Natuurlijk, 7 juli?' We knikken alle 3. 'Zouden we nog even alleen met hem mogen zijn?' Vraag ik. 'Absoluut.' En hij loopt de kamer uit.

'Wat heeft hij eigenlijk als laatst tegen ons gezegd?' Vraagt Milo, die over de rug van zijn hand aait. We denken alle drie diep na, dan schrikt Roel op. 'I-ik weet het..' Fluistert hij, terwijl zijn ogen zich met tranen vullen. Met mijn nog vrije hand pak ik die van hem. 'Rustig maatje, zeg het maar.' Hij haalt diep adem, terwijl er een verwaarloosde traan over zijn wang rolt. 'I-ik zei, 'tot zo', en toen zei hij, "Ik hou van je" Ik vond het vreemd, dus ik vroeg 'Wat?' En hij zei toen, 'Gewoon, dat ik van je hou.' 

Hij barst in tranen uit. Milo aait over zijn rug, terwijl er ook een traan over zijn wang loopt. 'Rustig maar, het is goed, hij is veilig daar.' Roel kijkt hem aan. 'I-i-ik heb n-niet gezegd dat i-ik ook van h-hem hou..' Ik knijp even in zijn hand. 'Het is niet erg Roel, dit wilde hij.' De enige overgebleven bruin harige knikt zacht. 

Raouls POV:

"Gewoon, dat ik van je hou."

Dat waren zijn laatste woorden ooit, want ik was als laatst met hem over. Ik denk dat die woorden hem goed beschrijven. Hij hield van iedereen en deed niemand iets kwaad. Iedereen hield ook van hem, tot hij anders werd. Hij maakte bekend dat hij van Matthy hield, en vooral Rob kreeg ongelofelijk veel haat. Matt steunde hem daarin, maar toen Matt vermist raakte moest Rob het alleen doen. Daar had hij het moeilijk mee. De dm's, de reacties, en zelfs mensen die naar ons huis kwamen om hem te vertellen dat hij een week daarvoor nog met Jamie had. 

Rob bleef lief, Rob bleef vechten, Rob bleef vertellen dat hij smoorverliefd is op Matt. En dat was het mooie, en bijzondere aan hem. Hij had het zwaar, hij had het moeilijk, maar hij genoot wel optimaal van mooie momenten. En nu ligt hij hier. Nee, nu ligt zijn lichaam hier. Rob zelf knuffelt nu met Matthy, en met Jamie, en met zijn moeder. Robbie zelf is nu gelukkig. 

Milo's POV:

We zitten thuis, ik aan tafel, Roel op de bank, en Koen staat aan het aanrecht. Maar alle drie zijn we het zelfde aan het doen, schrijven wat we allemaal willen vertellen op zijn begrafenis. Ik vind het moeilijk om alles dat je wilt vertellen op 1 blaadje te proppen. Het lukt me niet het blaadje droog te houden, zonder dat er weer een traan op drupt. 

Een half uur later denk ik dat ik klaar ben, en lees het vluchtig door. Ja, dit is goed. Ik schraap mijn keel. 'I-is dit goed?' Ik wil gaan voorlezen, maar Koen onderbreekt me. 'Miel het is sowieso goed, dit is wat jij wil zeggen.' Ik glimlach, en begin te lezen.

Lieve Rob.

24 jaar en 361 dagen heb jij optimaal van het leven genoten. Je was gelukkig. Eerst alleen, toen met Jamie, en toen met Matt. Voor ons gevoel veel te vroeg, maar dit wilde je, dit wilde je al twee maanden. We hebben je proberen tegen te houden, maar het is ons niet gelukt.Jij stond altijd positief in het leven, zo heb jij anderhalve maand volgehouden dat Matt gewoon terug zou komen. Maar dit deed hij niet, hij kwam niet terug. Nog steeds is hij niet terug. Jij had pijn, mentale pijn, maar ook fysieke pijn. Je was uitgeput. In die 2 weken dat jij en Matthy tegen elkaar vertelden verliefd op elkaar te zijn, ben je nog nooit zo gelukkig geweest. Je was elke dag blij, en Matt was de enige die jou van het mesje af liet blijven. Maar toen vertrok hij. Je huilde veel, en je hele lichaam zat onder de sneeen. Je probeerde dit zo goed mogelijk te verbergen, maar dit wisten we echt wel hoor. Na een maand werd het echt teveel. Jamie, om wie jij nog steeds ongelofelijk veel gaf, was dood, en Matthy's bloed is onder een brug gevonden. Nog een maand heb jij gevochten. Je hebt alles gegeven, omdat je wist dat je ons pijn zou doen. Je deed zo je best, maar het ging niet meer. Men zegt soms, dat je in een diepe tunnel zit, en dat als maar lang genoeg bleef zoeken, je het strookje licht vindt. Jouw tunnel had geen eind. Dat is niet erg Rob. Je hebt gedaan wat je kon doen. Ik hoop op alles dat je gelukkig bent nu. Dat je Jamie, en vooral Matthy, oneindig veel knuffels kan geven. Robbie, ik ben trots op jou. Ongelofelijk trots. Ik wil graag nog 1 ding zeggen. Gewoon, dat ik van je hou. 
Dikke knuffel, Milo