Ik verdrink in mezelf

Voetbal

Robbies POV:

Ik zit in de auto, naast Matthy. Ik achter het stuur, hij op de bijrijdersstoel. 'Matt?' Vraag ik zacht. Het duurt even voor het bij hem binnenkomt dat ik zijn naam zei, maar draait na een paar seconden zijn hoofd. 'hmh' antwoordt hij. 'Waarom ben je zo stil?' Ik hoor hem diep zuchten. 'Ik ben aan het nadenken over de wedstrijd zo, er is niks.' zegt hij zacht. Ik wenk snel mijn ogen van de weg en haak mijn blik in die van hem. 'Zeker weten?' Vraag ik voorzichtig. 'Ja'. Zegt hij lichtelijk geergerd. 'Oké fijn.' Zeg ik schouderophalend. 'Komt Jamie nog kijken?' Vraagt Matthy terwijl hij in de vakjes van mijn deur neust. Ik knik. 'Ze komt iets later, maar ze komt zeker'. Hij knikt. 'Gezellig.'

Als we aankomen in Rotterdam, en de auto parkeren op de parkeerplaats van de Kuip, lopen we naar binnen. Matthy kijkt op zijn telefoon 'kleedkamer 5' zegt hij afwezig. Samen lopen we naar kleedkamer 5, waar we Stefan, Sean en Bram aantreffen. Ik geef ze alle 3 een knuffel en begin een gesprek. Terwijl ik met ze praat zijn mijn ogen opzoek naar Matthy. Hij was hier net nog. Dan zie ik hem zitten, om het hoekje. Ik zie hem met moeite zijn hoodie uitdoen. Het ziet er raar uit. Hij trekt een pijnlijk gezicht terwijl hij de trui langzaam over zijn hoofd trekt. Nog steeds heeft hij niet door dat ik naar hem kijk.

Matthy's POV:

Kut, ik had een minder strakke trui aan moeten trekken. Het lukt me niet hem uit te krijgen zonder dat het heel veel pijn doet, of zonder dat ik de aandacht trek. Voorzichtig wurm ik me uit de hoodie. Ik zit druk in mijn eigen wereld als ik 2 ogen naar me zie kijken. Shit, shit, shit. Ik sla snel mijn handen om mijn armen, in de hoop dat hij niks ziet. Ik zie hem een stap in mijn richting zetten, en ik zie Stefan, Sean en Bram weglopen. 'Hey Rob..' zeg ik flauwtjes. Hij kijkt me streng aan en trekt mijn handen weg. Kut kut kut. M'n ademhaling schiet omhoog en m'n hart klopt in mijn keel. Ik kijk hem voorzichtig aan. Hoe boos gaat hij worden? Ik weet uit ervaring dat hij echt heel boos kan worden. Ik doe mijn ogen dicht en wacht voorzichtig op wat er gaat komen.

Vol tegen mijn verwachtingen in voel ik na een paar seconden twee warme armen om mee heen. Hij legt zijn hoofd op mijn schouder en drukt me tegen zich aan. Ik schrik. Sinds Sofie heeft niemand me meer geknuffeld. Aan de ene kant vind ik het lastig, omdat het me meteen aan haar doet denken, aan de andere kant vind ik het op dit moment het fijnste dat er is. Daarom sla ik mijn armen ook om hem. 'Er is dus wel iets', fluistert hij zacht. Ik knik. In mijn ogen hopen de tranen zich op. Robbie aait over mijn rug. Dat was de druppel, letterlijk en figuurlijk. De tranen stromen over mijn wangen en ik snik hard. Ik voel de handen van Robbie nog steviger om me heen. Het doet me goed. 'Wat is er dan maatje?' Vraagt hij voorzichtig.

"Wat is er dan"

Ja, wat is er eigenlijk. Ik voel me zwaar kut, al een paar dagen, maar ik heb geen idee waarom. Ik geef geen antwoord, puur omdat ik die voor mezelf ook niet heb. Ik zou graag willen weten wat er is. Robbie kijkt me aan, en veegt met zijn duim wat tranen weg. 'Ik weet het niet Rob, ik stel me aan' Ik trek me los uit de knuffel en draai me om, om zogenaamd iets uit mijn tas te pakken. Dan voel ik zijn handen op mijn schouders en word ik omgedraaid.

'Kijk me aan.' Hoor ik Robbie zeggen. Het lukt me niet. Dan ga ik weer huilen. Ik kijk naar de vloer. Ik zie er wat tranen opvallen als ik een vinger onder mijn kin voel. Hij duwt me omhoog waardoor ik niet anders kan dan hem aankijken. 'Jij stelt je niet aan Matt'. Gaat hij verder. Ik ben slecht in mensen lang aankijken, dus kijk weer weg. 'KIJK ME AAN MATTHY.' Schreeuwt Robbie. Ik schrik en haak mijn blik weer in die van hem. 'Er is iets aan de hand met jou, wil je het vertellen?' Daar gaan de tranen weer. 'Rob..' Snik ik. Hij kijkt me lief aan en knikt. 'ik weet zelf ook niet wat er is'. Weer barst ik in tranen uit. Ik leg mijn hoofd op zijn schouder en voel zijn hand op mijn achterhoofd. 'laat het maar gaan, laat het er allemaal maar uit'. Fluistert hij rustig. Wel 10 minuten huil ik uit op de schouder van Rob, tot Roy binnenkomt.

Hij schrikt als hij mij ziet huilen. 'Gaat het?' Vraagt hij voorzichtig. Ik knik en veeg mijn tranen weg. Roy kijkt me aan. 'Kan je meedoen?' Hij legt een hand op mijn schouder en kijk bezorgd. 'Als het niet gaat moet je het zeggen.' Ik schud mijn hoofd. 'Ik doe mee, is goed voor wat afleiding.'

Robbie's POV:

Het is 2 uur later. De wedstrijd is voorbij, we hebben hem met 5-4 gewonnen, het was een spannende pot. Ik trek een sprintje naar Matthy en geef hem een high-five. Het lijkt al iets beter met hem te gaan. Samen lopen we naar de duck-out. We zijn druk in gesprek als ik een beeld zie dat me altijd zal bijblijven. Ik blijf staan en in nog geen seconde vullen mijn ogen zich met tranen. Jamie, tongend met een jongen. Een jongen met bruin haar, sterker nog, Frank van der Slot. Ik blijf staan en neem niet eens de moeite er naar toe te lopen. Ik kan het niet geloven. Mijn vriendin, die al 5 jaar verliefd op me is, en een van mijn beste vrienden. Recht voor mijn neus. Matthy kijkt om en kijkt me vragend aan. Ik knik in de richting van het zoenende stel. Matthy kijkt, en komt daarna naar me toe lopen. Hij slaat zijn armen om me heen en trekt me tegen zich aan. Ik kan niet bewegen. Ik sta stokstijf. De tranen rollen over m'n wangen als ik naar ze blijf staren. Matthy houdt me stevig vast.

Dan kijkt Jamie op. Ze ziet me staan. Ik kijk haar aan vol ongeloof. Ik ben boos, woedend, laaiend. Waarom doet ze dit. Waarom doet ze dit terwijl ik erbij ben. Ik kijk haar aan zonder enige emotie. Als Frank me ook ziet rent hij snel weg. Jamie heeft tenminste nog de ballen te blijven zitten. Frank, die lul. Het is net een week uit met Emily. Wat dacht hij.

"goh, laat ik t proberen op de vriendin van een van m'n beste vrienden?"

Waarschijnlijk wel, zijn kennende. Dan staat Jamie op, ze komt op me aflopen. Ik staar haar nog steeds aan. Zelf heeft ze ook de tranen in haar ogen staan. Als Matthy haar ziet laat hij me los en doet 2 stappen naar achteren. Als ze dichtbij genoeg is pakt ze mijn handen. 'Schat i-'. Verder komt ze niet. 'Ik ben je schat niet meer gore slet.' Zeg ik, redelijk kalm, maar met alle woede uit mijn hele lichaam. Ik trek mijn handen uit die van haar en begin te rennen. Het boeit me niet waarheen maar ik moet weg hier. Terwijl ik ren vliegen de tranen alle kanten op. Als ik even heb gerend sta ik midden in een bos. Ookal grenst hij aan het stadion, er is in de verste verte niemand te bekennen. 'WAAROM DOET ZE DIT.' Schreeuw ik met alles dat ik in me heb. 'WAAROM' 'waarom' 'waaro-' ik zak door m'n knien.

Waarom?

Nouuu dit was deel 2, ik heb geen idee wanneer deel 3 komt want ik heb wel motivatie maar ja school begint weer hahah nou kusjes van mijjjj