Ik verdrink in mezelf

Toch een beetje liefde

Koens POV:

Ik zie Matthy en Milo daar op bed liggen, in elkaars armen. De een trillend, net uit een van de heftigste paniekaanvallen die hij ooit gehad heeft, de ander sussend, en aaiend. 'Matt, luister naar mijn stem, concentreer je op je ademhaling. In.. uit..' Zegt Milo zacht, als Matthy langzaam opnieuw in de paniekaanval dreigt te zakken. Milo beoefend dezelfde druk op Matts borst als net, maar Matt blijft onregelmatig ademen. Dan is het te laat, zijn ogen draaien weer weg, zijn ademhaling dreigt te stoppen, en hij trilt alsof zijn leven er vanaf hangt, wat in zijn ogen waarschijnlijk precies het geval is. 'MATT?' Schreeuwt Milo in zijn gezicht. Hij kijkt ons gestrest aan. 'Zijn hart klopt om de 5 seconden, HAAL HULP NU, voor we met z'n drieen over blijven.' Dat laatste zegt hij bijna fluisterend, maar gemeend. Ik sprint de kamer uit, opzoek naar een dokter, terwijl Milo en Roel zich over Matt bekommeren.

'HELP! IK HEB HULP NODIG, NU.' Meteen komen er twee dokters aanrennen. 'M-mijn vriend heeft een paniekaanval.. een erge paniekaanval, hij komt er niet meer uit en zijn hart klopt heel weinig, help, alsjeblieft..' Zeg ik, terwijl mijn ogen langzaam overstromen. De dokters knikken en rennen met me mee. Als ze de kamer binnen stormen, en aan Matts pols voelen, komen ook zij erachter dat het serieus is. 'We gaan harde druk zetten op zijn borstbeen, daar zit een pijnprikkel. Hij zal bijkomen door de pijn. Dat klinkt wreed, maar anders zal Het Lam het waarschijnlijk niet overleven. We knikken alle drie heftig, terwijl mijn hand in die van Matt knijpt. De twee mannen zetten harde druk op zijn borstbeen, en Matthy begint nog harder te trillen. Je ziet dat hij pijn heeft, maar dat de paniek de overhand neemt.

'Laat mij eens.' Zegt de andere man serieus. Hij zet ook druk op het borstbeen van Matt. Matts hand knijpt in die van mij, maar het lukt hem niet zichzelf uit de trance te halen. Hij heeft pijn, mentaal, maar op dit moment vooral fysiek. Dan lukt het.

Matthy's ogen springen weer naar voor, en hij barst meteen in huilen uit. Het trillen wordt absoluut niet minder, maar op dit moment is het niet meer vanwege de paniek. De dokters doen tevreden een stap naar achter en ik werp me naast hem op bed. 'Stil maar maatje, stil maar.' Matthy huilt door, tegen mijn borst. Matthy kijkt op. 'Hij is echt weg hè?' Vraagt hij monotoon. 'Ga maar slapen maatje.' Zeg ik rustig, zijn vraag ontwijkend. Als ik nu zeg dat hij inderdaad weg is valt hij voor de derde keer in die kut paniekaanval, dus dat gaan we maar niet doen. Matt knikt, wringt zich uit mijn armen, en sluit zijn ogen.

Milo's POV:

Ik staar naar Matts lichaam, waarschijnlijk slapend. Ik snap het wel, hij komt net uit de heftigste paniekaanval die hij ooit ervaren heeft. Er wordt op de deur geklopt, en Charlotte komt binnen. 'Hey liefie.' Zeg ik glimlachend. 'Hey schat.' Antwoordt ze lief. Roel kijkt me vreemd aan. 'Heb ik iets gemist?!' Vraagt hij. Ik lach. 'Waarschijnlijk.' Zeg ik, terwijl ik op mijn schoot klop, als teken dat Char daar plaats mag nemen. Ze gaat er zitten en meteen wordt mijn lijf overspoeld door warmte. Door vertrouwen, iets dat ik nog nooit gevoeld heb. Niet bij de jongens, en niet bij alle acht chicks uit Albu. Bij niemand. Ik sla mijn handen om haar romp en verstop mijn gezicht in haar trui. Dan komen alle emoties van de afgelopen twee uur eruit, en begin ik te snikken. Meteen draait degene die ik inmiddels "mijn vriendin" mag noemen zich om. 'Hey!' Ze trekt me uit de stoel en trekt me tegen haar aan.

Dan breek ik. Ik wist dat ik zou gaan breken, maar nu? Echt nu? Ik barst in tranen uit en leg mijn hoofd op de schouder van Char. Ze aait rustig over mijn rug, en door mijn haar, voor zover ik dat heb. 'Kom eens mee naar de gang jij.' Zegt Char, terwijl ze een paar tranen van mijn wangen veegt. Ik knik, pak haar hand stevig vast, en loop mee naar de gang.

'Mieltje toch..' Zegt Char meelevend, als we op de gang staan. Ik heb het onaangename gevoel dat ik ga flauwvallen, en laat me tegen de muur zakken. Ik trek mijn knieen op en verstop mijn gezicht in mijn handen. Dan neemt het overdenken de overhand.

"Zou dan echt niemand doorhebben dat ik mezelf de afgelopen twee maanden helemaal kapot aan het maken ben? Dat ik er serieus over getwijfeld heb zelf ook voor de trein te springen? Ik weet dat alle aandacht op Rob en Matt gevestigd was, maar zou er in die twee maanden echt niemand iets vreemds hebben gezien? Zou er uberhaupt wel iemand om me geven? Zou Char wel echt van me houden? Zouden we jongens me nog wel bij de Bankzitters wille-"

'MILO? Schat je maakt me bang.' Ze pakt mijn handen en dwingt me haar aan te kijken. 'S-s-sorry, ik ben gewoon zo b-bang..' Zeg ik, terwijl de tranen weer beginnen te rollen. Ze laat zich naast me zakken en legt haar hoofd op mijn schouder. 'Het is oké, het is allemaal oké. Ik ben bij je, en ik blijf bij je, tot het beter gaat. Het leven is moeilijk, en het leven is kut, vooral voor jou op dit moment, maar je gaat het einde van je tunnel vinden. Robbie heeft die van hem helaas niet gevonden, maar jij gaat die van jou vinden, ik beloof het. Op alles.' Huilend val ik op haar schoot, en ze aait subtiel door mijn haar. 'Ik hou van je.' Fluister ik snikkend. 'Ik ook van jou.' Fluistert ze terug.

Na vijf minuten word ik rustig, en kom ik langzaam overeind. 'Dankje.' Zeg ik glimlachend. 'Dit had ik even nodig.' Ze lacht lief en zet haar warme vertrouwde lippen tegen die van mij. Ik ga mee in de zoen, want stiekem vind ik dat het fijnste dat er is. Mijn ene hand ligt op haar wang, en mijn andere leg ik op haar rug. Ik voel haar uitademen tegen mijn lippen. Tjonge daar krijg ik het warm van. Als ze merkt dat ik eigenlijk meer wil laat ze los. 'Het is en blijft een ziekenhuis meneer ter Reegen.' Zegt ze lachend. Ik lach ook. 'Kom je vanavond met me mee naar huis?' Ze knikt glimlachend. Dat wordt gezellig.

Hand in hand lopen we terug naar Matts kamer. Ik veeg mijn tranen weg voor we naar binnen stappen, en we nemen hetzelfde plaats als net, Char op mijn schoot. Ik zie Matthy's ogen opengaan. Meteen kijkt hij in paniek om zich heen. Ik duw Charlotte zachtjes naar voren, als teken dat ik op wil staan. Meteen staat ze op, en ik loop naar Matthy, die alweer zwaar begint te ademen. 'Rustig maatje, we zijn bij je.' Matthy's adem stokt en hij begint alweer te trillen. Wanneer houden die paniekaanvallen op??

Ik plaats mijn onderarmen weer op zijn borst en zet weer druk. Het kost me moeite om hem uiteindelijk rustig te krijgen, maar vijf minuten later is het gelukt. Ik kijk even snel naar rechts, waar Charlotte trots glimlacht. Wat een glimlach, denk ik bij mezelf. Wow.

Voor Matt in de zoveelste paniekaanval terecht komt werp ik mezelf naast hem op bed, en sla mijn armen om zijn borst, zodat hij gedwongen wordt regelmatig te ademen. Ik voel de jongen in mijn armen ontspannen, en langzaam stoppen met trillen. 'Het komt goed maatje.'

Alles komt altijd goed.