Ik verdrink in mezelf

Hij?!

Robbie's POV:

Ik laat los uit de knuffel, de rest ook. 'Zullen we naar huis?' Vraagt Raoul zacht. Allemaal knikken we voorzichtig, al voelt het raar om "gewoon" naar huis te gaan, terwijl Matt vermist is. We bedanken Charlotte voor haar tijd en lopen dan naar de auto. We rijden naar huis, terwijl er weer geen woord gezegd wordt. Ik staar uit het raam terwijl de bomen voorbij flitsen. Ik voel een hand op mijn schouder. 'Gaat het maatje?' Het is Koen. Ik ben eerlijk, en schud nee. Hij trekt me in een knuffel, en midden in de knuffel breek ik. Ik huil, ik huil hard. Ik was gelukkig, ik was gelukkig met de blonde jongen. Ik vertrouwde hem, hij noemde me Robje, hij mocht als enige zien hoe ik mezelf pijn deed, wat ik door hem niet meer deed. Hij wist het allemaal, en hij was er voor me.

Hoe moet dat nu? Als ik nu niet meer zomaar een knuffel kan krijgen? Wat moet ik nu doen als redmiddel van het snijden? Geen Matt betekent pijn hebben, dat is een statement. Ik kijk Koen aan. 'I-ik was eindelijk gelukkig, h-hij hielp me over J-Jamie h-heen.' Hij knikt begrijpelijk. 'Het komt goed maatje, hij komt terug, ik beloof het je.'

Als we aan komen rijden bij Casa del Huts besef ik me pas dat het midden in de nacht is, en dat ik eigenlijk heel erg moe ben. Ik loop in één streep naar boven, en zonder me om te kleden laat ik me in bed vallen. Ik ben moe, mijn oogleden voelen zwaar, maar toch lukt het me niet in slaap te vallen. Langzaam stap ik uit bed en loop ik de trap af. Ik open een deur, loop naar binnen en laat me daar op bed vallen, de kamer van Matthy. Ik kruip onder de dekens, en heel langzaam voel ik mezelf in slaap vallen.

"Het is jouw fout, als je bij hem was gebleven, en niet zoals altijd aan je eigen plezier dacht, was het nooit gebeurd. Dan lag je nu tegen hem aan. Het komt door jou, het komt allemaal door jou."

Ik schrik wakker, badend in het zweet en mijn tranen. Waar ben ik?! Oh, in het bed van Matthy. Ik kijk om me heen en wordt iets rustiger bij dat idee. 'Matt?' Fluister ik. Geen reactie. Misschien even naar de wc. Dan dringt alles weer binnen. Alles dat er gisteren is gebeurd. Huilend laat ik me op zijn kussen vallen. 'M-Matthy.' Huil ik. 'W-waar b-ben je d-dan?'

Als ik een beetje gekalmeerd ben kijk ik op zijn wekker. 5:28. Ik kan toch niet meer slapen.. Zal ik opstaan? Na even twijfelen stap ik het bed uit. Zonder aarzelen loop ik naar zijn kast. Ik trek hem open en bekijk het aanbod. Veel hoodies, en spijkerbroeken. Ik pak de groene beertjes hoodie en trek hem over mijn hoofd. Hij is te groot, maar dat is absoluut niet erg. Er loopt een klein traantje over mijn wang, de trui ruikt zo naar hem.. Ik kies een blauwe broek en trek die ook aan. Dan loop ik naar de woonkamer. Als ik mijn telefoon open staat mijn hart stil.

" 9 gemiste oproepen van het politiebureau + 1 melding van 'Matthy<3' "

Ik tril, en besluit eerst het appje van Matthy te openen. Ik klik erop, hij scant mijn gezicht en lijdt me naar het appje. Ik staar ernaar. Het is iets anders dan ik hoopte.

"Ik mis je."

Ik zie het schermpje langzaam nat raken. De 3 woorden breken me. Waarom stuurt hij dit, en niet zijn live-locatie? Zou hij het onder druk moeten doen? Zou het betekenen dat hij er niet meer is? Ik veeg met de mouw van Matts hoodie mijn tranen weg en besluit het politiebureau terug te bellen, misschien hebben ze nieuws? Langzaam tik ik het nummer in en breng ik de telefoon naar mijn oor. Er wordt direct opgenomen. 'Spreek ik met Robbie?' Klinkt de stem ernstig, volgens mij is het de stem van Charlotte weer. 'Ja!' Schreeuw ik bijna door de telefoon. 'We hebben nieuws, en weten niet of je het als goed of slecht zal ervaren..' Ik houd mijn adem in. 'Wij weten wie het heeft gedaan.' Mijn hart slaat een slag over. Ze weten wie Matthy heeft ontvoerd? Ik blijf stil. 'De gene die Matthyas Maarten het Lam heeft ontvoerd was..' Ik stik bijna in mijn eigen hartslag. Het blijft stil aan de andere kant van de lijn. 'Ja?' Vraag ik voorzichtig. 'Frank van der Slot.'

Ik denk dat ik ga flauwvallen. Hoe- hoe kan hij? Hij is al godverdomme 7 jaar vrienden met Matt. En nu dit?! 'E-echt? W-weten j-jullie het helemaal z-zeker?' Vraag ik langzaam. 'Ja.' Zegt ze. 'Toen je zei dat Frank ruzie had met Matthyas hebben we hem verder onderzocht. Er zijn vingerafdrukken gevonden op het ziekenhuisbed van Matthyas, die precies overeen komen met de zijne.' Ik ben even stil. 'We weten dat het moeilijk is, we doen ons uiterste best.' Zegt ze meelevend. 'Charlotte?' Vraag ik voorzichtig. 'Ja?' 'Ik heb een appje van hem gekregen vannacht..' Ik veeg een traan weg. 'Wat?!' Hoor ik haar geschrokken zeggen. 'Wat staat erin??' Voor de zekerheid open ik watsapp. 'Ik mis je, met een punt erachter.' Ik hoor haar iets opschrijven. 'Robbie, we gaan er druk mee aan de slag. Laat het direct weten als je weer een appje krijgt, of iets anders dat ook maar een beetje naar hem kan lijden.' 'Ja, dankjewel. Fijne- uhh', ik kijk naar de klok. 'Nacht.' Besluit ik mijn zin maar mee af te maken. Ik hoor haar zacht lachen. 'Fijne nacht.' De verbinding wordt verbroken.

Ik ga op de bank zitten, en blijf er zitten, tot een uurtje later Raoul de kamer in komt lopen. Het is kwart voor 7, ook vroeg dus. Als ik voetstappen hoor draai ik me meteen om. 'Het was Frank Roel, het was die smerige Frank.' Floept er meteen uit mijn mond. Hij stopt met lopen en staart me aan. 'Nee.' Zegt hij geschrokken. Ik knik. 'De politie belde net.' Hij komt naast me zitten en staart voor zich uit. Hij heeft kennelijk ook geen woorden voor dit tafereel. Ik twijfel even of ik hem ga vertellen over het appje, maar besluit het toch niet te doen. Raoul kijkt me kort aan. 'Leuke kleren..' Mompelt hij emotieloos. Ik word een beetje rood. 'S-sorry ik zal ze terug leggen, maar ik kon niet slapen en toen ging ik in zijn bed liggen en ik weet dat ik het niet had moeten doen want het is zijn bed maar ik deed het toch en toen deed ik zijn kleren aan en en..' Ik heb dat hele stuk gerateld, zonder punt of komma, op een toon. Raoul legt zijn hand op mijn been. 'Het is goed Robbie, ik snap het.' Zonder iets te zeggen trekt hij me in een knuffel, waar ik voor de derde keer die dag al open breek.

"kom nou alsjeblieft gewoon even terug.."

Ey mensies tuurlijk heeft Raoul het niet gedaan, zou die toch nooit doen johhh