Ik verdrink in mezelf

Het komt goed, toch?

Milo's POV:

De telefoon gaat over. Nog een keer, en nog een keer. Dan springt hij uit. 

'Sorry maatje, ze neemt echt niet op..' Zeg ik tegen de jongen tegenover me, met inmiddels betraande ogen. Hij haalt zijn schouders op. 'Geeft niet. Ik moet haar loslaten.' Ik laat mijn hand in de zijne glijden. 'Lieke houdt van jou. Echt. Maar ze dacht dat je vreemd ging. Als ik haar vertel dat het niet zo is komt ze terug, echt waar.' Opnieuw haalt hij zijn schouders op. 'Weetje. Misschien is het wel beter zo. Misschien hoort het zo. Maar als het zo hoort, ga ik naar Matt en Rob. Sorry.' Hij knijpt even kort in mijn hand. Ik schrik van zijn woorden.

'Roel luister. Lieke belt terug. Echt. Maatje je houdt van haar, en zij van jou. Alsjeblieft. Niet jij ook. A-alsjeblieft.' Ik voel de tranen in mijn ogen branden als de telefoon gaat. 

Lieke. 

'Heyy Lieke met Milo.' Antwoord ik zo normaal mogelijk. 'Heyy, waarom belde je?' Vraagt ze zacht. Haar stem klinkt gebroken. En je hoeft geen genie te zijn om te horen dat ze gehuild heeft. Ik knijp even in Roels hand, als teken dat het goed komt. Als teken dat zij Roel ook mist. Als teken dat Lieke spijt heeft van haar actie. 

'Ja nou het zit zo. Je hebt het uitgemaakt met Roel toch?' Vraag ik voorzichtig, alsof ze porselein is, dat elk moment kan breken. Ik hoor de telefoon zuchten. 'Hmh.' 'Omdat hij vreemdging op Charlotte, die politieagente die betrokken was met de zaak van Matthy toch?' Weer klinkt het hmh geluidje. 'Lieke ik ben met Charlotte, al sinds het begin. Al sinds lang voordat je dacht dat hij vreemdging. Alsjeblieft geloof me. Roel is nog steeds smoorverliefd op jou, en zou nooit, maar echt nooit vreemdgaan. En al helemaal niet op de vriendin van een van zijn beste vrienden. Hij houdt van je, en jij van hem.' Lieke is even stil. 'Wacht wat? Jij hebt met Charlotte?' Vraagt ze verwonderd. 'Jaaaa! Roel is nooit vreemdgegaan echt niet Liek.' Ze zucht. 

'Sorry sorry sorry. Kutzooi nee ik heb het verpest. Ik heb het helemaal verpest.' Zelfs door de telefoon heen hoor ik dat ze huilt. 'Lieke luister. Je hebt het niet verpest. Kom hierheen oké?' 'Ben onderweg.' Dan wordt de telefoon opgehangen, en kijk ik recht in de verwachtingsvolle ogen van Roel. 'Het is goed maatje. Ze gelooft je, en is nu onderweg hierheen. Het is goed ja?' Ik aai over zijn knokkels. Opnieuw vullen zijn ogen zich met tranen, maar dit keer zijn het tranen van opluchting. 'K-komt ze hierheen? E-echt?' Ik knik. 'Ze houdt van je. Ik zei het toch!' Roel glimlacht. 'Dankje. Echt dankje.'

Raouls POV:

Het is tien minuten later, en ik zit naast Milo op de bank. Koen en Juultje zitten aan tafel. Dan gaat de bel. Ik weet precies wie het is en kijk even kort naar Milo, die glimlacht, voor ik naar de deur loop. 

"Zou ze boos zijn? Zou ze me wel geloven? Zou ze me een dikke mongool vinden? Zou ze, zou ze nog wel van me houden?"

De hand die ik op de deurklink leg trilt. Ik heb Lieke nodig, en als ik geen Lieke meer heb, tja, wat doe ik hier dan nog? Langzaam trek ik de deur open, en meteen zie ik Lieke staan. Uitgelopen mascara, doorlopen ogen en haren warrig in een knot. Maar misschien nog wel het belangrijkste, mijn trui. 'Roel sorry. Echt zo sorry. Ik snap het als ik het nu verpest heb, maar ik wilde je gewoon niet kwij-'. Ik laat haar haar zin niet afmaken, en trek haar in een knuffel. Even schrikt ze, maar dan voel ik ook haar armen om mijn rug. 'Ik hou van je.' Fluister ik in haar haren. 'Ik ook van jou Roel.' 

Koens POV:

Ik lig in het gras. Dat is hetgeen dat ik de afgelopen tijd minimaal één keer per dag doe. In het gras liggen, kijken naar de lucht. Het geeft me rust. Gewoon, alsof er heel eventjes niks kan gebeuren. En alsof ik heel eventjes veilig ben. Stiekem weet ik best dat dat bullshit is, maar toch voelt het fijn. 

Ik kijk naar de langzaam opkomende zon en zucht diep. Vandaag. Precies een maand geleden, heeft de hemel er een prachtig persoon bijgekregen. En precies een maand geleden is mijn hart compleet doormidden gebroken. Maar ik snap Matt wel. Ik snap Matt heel goed. Maar toch. Toch ben ik incompleet. 

'Maatje? Gaat het? We gaan ontbijten, maar doe maar rustig.' Hoor ik een stem in de verte. Milo. 'Hmh ik kom.' Snik ik. Ik voel een hand op mijn schouder en schrik. 'Het is oké Koentje. Echt. Helemaal oké.' 

Ik glimlach naar de blonde jongen. De jongen die het ook niet makkelijk heeft. De jongen die zijn gevoel teveel opkropt. De jongen waarbij er ook een moment van breken komt, alleen niemand weet wanneer.

'Miel?' Fluister ik. 'Hm?' Komt er uit zijn mond, terwijl hij naast me komt zitten, in het natte gras. 'Jij mag ook huilen. Jij mag ook emoties tonen. Jij mag het ook uitschreeuwen, of even wegrennen van al je gevoelens. Miel vergeet jezelf niet. Jij mag ook.' In één adem is het eruit. Hij kijkt me kort aan, en richt zijn blik dan weer op de opkomende zon. Ik zie een traan over zijn wang rollen. 

Wordt dit zijn moment van breken? Is het zover? Maar nee, het blijft bij 1 kleine traan. En al zijn gevoelens zijn zeker niet te vergelijken met 1 kleine traan. Emmers tranen beschrijven zijn gevoel beter. Maar die komen wel. Ik weet het zeker. Dalijk, morgen, of over drie jaar. Ik heb geen idee, maar ze komen. Opnieuw brengt hij zijn blik naar mij, en zie ik zijn natte ogen. 'I-ik weet het. Maar het gaat niet, snap je? Het lukt niet om te huilen. Het gaat gewoon niet. Sorry.' Hij laat zich nu helemaal in het gras zakken, en ligt naast mij op zijn rug. 'Komt wel maatje. Komt goed. Alles komt goed.' Fluister ik zacht. 

Alles komt goed. 

Altijd komt alles goed. 

Altijd.

Het komt goed.

Toch?

Heeeyyyy mensies. Is het nog wel leuk? Ik bedoel, is het niet te saai? Ohja trouwens, lees ook ff mn andere boekie, "Dancing in the dark" Mitthy huuuyyyyy
Groetjesss