Ik verdrink in mezelf

Je hebt zijn leven gered.

Raouls POV:

Ik wil niet meer. Ik wil weg. Ik ben gesloopt. Ik zie Charlotte op Milo's schoot zitten, ik wil het ook. Niet op Milo's schoot zitten, maar iemand om de liefde mee te delen. Lieke heeft het vorige maand uitgemaakt, iets dat overigens niemand weet, en het heeft me nog meer kapotgemaakt dan ik al was. Ik wil niet meer. Ik staar naar Matt, die nog steeds lichtelijk verward om zich heen kijkt. De arme jongen. Dan komt er een dokter binnen.

'Hallo, ik ben Valerie. Ik kom even wat bloed opnemen hier.' Zegt ze vriendelijk. Ik zie Matthy's huidskleurige gezicht al weer wit kleuren. Ik weet niet wat er is gebeurd die afgelopen twee maanden, maar hij heeft er gigantische trauma's aan over gehouden. Omdat Milo de hele tijd alles doet, besluit ik dit keer op te staan en Matthy's hand vast te houden. Ik ga naast hem zitten op bed en aai zacht over zijn schouder. 'Het is goed maatje, we zijn allemaal bij je. Er kan niks gebeuren.' Matt laat zijn inmiddels huilende hoofd op mijn schouder zakken. 'Ik mis hem Roel.' Fluistert hij door zijn tranen heen. 'Ik mis hem zo erg.' Ik knik. 'Weet ik maatje, weet ik.' Als Matt de naald ziet voel ik hem verstijven. 'R-roel?' Ik knik lief. 'I-ik wil dit n-niet.' De paniek is duidelijk uit zijn ogen te lezen. 'D-de laatste keer dat ik zo'n naald zag heb ik nog nooit zoveel pijn gevoeld. Er zaten drugs in, en het deed zo ontzettend veel pijn.' Fluistert hij. Ik wrijf over zijn schouder. 'Het is oké Matt. Dit is een goede naald. Het doet eventjes een beetje pijn, daarna is het over. Matthy knikt. 'R-roel?' Ik kijk hem aan. 'Ja?' 'Blijven jullie bij me?' De tranen dreigen alweer te gaan rollen. 'Natuurlijk maatje, we blijven allemaal bij je, voor altijd.' Hij glimlacht waterig.

'Ben je er klaar voor Matthyas?' Vraagt Valerie. Hij knikt twijfelachtig. 'We kunnen ook nog even wachten hè. Zegt ze lief. Matt glimlacht en knikt. 'Over vijf minuutjes?' 'Is goed! Tot zo.' Ze loopt weg. De blondharige jongen laat zich achterover op zijn kussen vallen, terwijl de tranen in zijn ooghoeken zich langzaam ophopen.

Opeens staat Koen op, en gaat naast hem zitten. 'Mag ik iets vragen Matt?' Hij knikt. 'Wie is er eigenlijk die twee maanden bij je geweest? Wat heb je gedaan? Gewoon, wat is er eigenlijk gebeurd?

Matt zucht diep. 'Ik zal alles vertellen, maar onderbreek me niet ja?' Alle drie knikken we.

'Ik lag in het ziekenhuis, toen Frank de kamer binnen kwam stormen. Zonder dat ik iets kon zeggen sleurde hij me uit bed. Ik wilde niet, en deed er alles aan me te verzetten. Maar dat had ik beter niet kunnen doen, want hij sneed in mijn pols. Hij lag helemaal open en het bloed gutste eruit. Ik kon niks doen, dat wist ik vanaf moment 1 al. Ik werd in een busje gegooid en meegenomen naar een huis. In dat huis zat, tot mijn verbazing, Jamie. Onder de schrammen en blauwe plekken. Hier hebben we denk ik drie weken gezeten. Alleen Frank, Jamie en ik. Ik mocht vrij, als ik uitsprak dat Rob een vuile flikker is, en ik het uit zou maken. Dat vertikte ik. Ik ging die vervloekte woorden niet uitspreken, al hield hij een pistool tegen mijn hoofd. Jamie en ik zaten in een kamer, en mochten daar drie weken lang niet uit. Zonder raam, met 1 klein lampje. Het was verschrikkelijk. Ik had werkelijk geen idee waarom Jamie daar zat, maar ook voor haar was het geen pretje. In die drie weken is ze zeker 10 keer verkracht, recht voor mijn neus. Het sloopte me vanbinnen, want ik kon niks doen. He-le-maal niks. Na drie weken gingen we tot onze vreugde ergens anders naartoe, maar het werd alleen maar erger. Buiten Frank kenden we niemand van de mannen die daar waren. We werden mishandeld. Zwaar mishandeld, en na een week daar te hebben gezeten hadden we niet eens meer de kracht iets tegen elkaar te zeggen. Nog steeds gold de regel, uitspreken dat Robbie een vuile flikker was, en beloven dat ik het uit zou maken, dan mocht ik vrij. Het werd erger en erger, en na vier weken kon ik helemaal niks meer. Jamie was weg, ik had werkelijk geen idee waar naartoe, dus ik was alleen. Ik had niet eens meer de kracht mijn ogen te openen. Ik wist dat ik het niet lang meer zou volhouden, maar ik wilde door, voor Rob. Mijn kleine Robje. Ik wist dat er een moment zou komen dat ik zijn lippen weer tegen de mijne zou voelen, en dat was de reden waarom ik niet gewoon opgaf. Toen, op een dag, voelde ik een gigantische steek in mijn hoofd, en toen werd alles zwart. Toen ik wakker werd lag ik hier.'

Matthy's POV:

Ik zie iedereen huilen, maar ook bij mezelf voel ik een traan over mijn wang rollen. Meteen veeg ik hem weg. Ik wil niet zwak lijken. 'Maatje sorry, echt sorry..' Hoor ik Koens stem. Ik kijk verbaasd, waarom zou hij sorry zeggen. 'We hebben je pas na twee maanden gevonden, dat is laat. Als we beter ons best hadden gedaan, en je een weekje eerder hadden gevonden, had je inderdaad Robbie's lippen tegen die van jou gevoeld, waar je voor hebt gestreden.' Hij veegt de tranen van zijn gezicht.

'Maakt niet uit, maakt niet uit. Je kan de tijd niet terugdraaien, of de toekomst voorspellen.' De toekomst, denk ik bij mezelf, de toekomst. In de toekomst ga ik Rob in mijn armen sluiten. Ik ga het doen, het duurt niet lang meer. Ik heb die jongen nodig, of het nou in leven of in dood is.

Dan komt Valerie binnen. 'Ben je er klaar voor?' Ik knik, en zoek naar Roels hand. Ik houd hem stevig vast, want ik ben doodsbang voor die naald geworden, nadat ze me een pijnlijke dosis drugs hebben ingespoten. Langzaam komt de naald richting de binnenkant van mijn elleboog, en ik voel hem naar binnen gaan. Ik knijp mijn ogen dicht, waar inmiddels wat tranen uit ontsnapt zijn, en knijp Roels hand zowat fijn. 'Lukt het je te ontspannen Matthyas?' Vraagt Valerie rustig. 'Dan voel je het minder.' Ik probeer me te ontspannen, maar dan neemt stress de overhand.

"De naald kruipt richting mijn been. Hij wordt er ruw in geplaatst, met een pijnkreet van mij als gevolg. Hij wordt dieper en dieper geduwd, en de pijn wordt erger en erger. Ik blijf schreeuwen, want dat is op dit moment het enige dat ik kan. De naald wordt uit mijn been gerukt, maar de pijn blijft opbouwen. Het wordt erger en erger, erger en erge-"

'MATTHY.' Ik open mijn ogen, en voel geen naald meer in mijn arm. Ik haal opgelucht adem. Dat viel best mee. Dan voel ik mijn hart in mijn keel kloppen. Ik voel mijn adem afnemen, en snak erna in de lucht. Ik voel twee stevige handen om mijn borst, waarschijnlijk die van Milo, maar het is te laat. Mijn leven flitst aan me voorbij, ik zie mijn broertjes, de jongens, maar voornamelijk Robbie, toen, werd alles zwart.

Koens POV:

Kut kut kut, ik leg mijn vinger onder zijn neus. Niks. Kutzooi kut. Ik kijk angstig naar Valerie. 'Niks.' Komt er schokkerig uit mijn mond. Matt ademt niet meer. Niet ook hij, niet ook hij, alsjeblieft. Ook Roel, Milo en Charlotte zitten om Matt heen, en proberen hem op alle manieren wakker te schudden. Ik doe een stap naar achter. Het is te laat. Hij is veilig, bij Robbie. Ze zijn samen nu. Ze kunnen elkaar de hele dag knuffelen, het is beter zo. Dit wilde hij. Tranen stromen over mijn wangen.

Milo's POV:

Nee, nee dit mag niet. Ik pak Matthy's hand en knijp erin. 'Alsjeblieft Matt, doe het dan voor ons. A-alsjeblieft.' Fluister ik. 'Laat mij eens.' Zegt Valerie zelfverzekerd. We doen een stap naar achter, en ze plaatst haar handen op Matthy's borst. Ze geeft één keer heel veel kracht, wacht een paar seconden, en herhaalt het. Ongeveer vijf minuten lang. Reanimeren. Ze blijft doorgaan, maar het ziet er naar uit dat er geen greintje leven meer in de blondharige jongen zit. Toch gaat ze door. Het is te laat. Als het gewerkt had was hij alweer bij. Ik druk mijn hoofd in Charlotte's haar om de tranen te stoppen. Ik zie alleen maar bruin, maar liever dat, dan een van mijn beste vrienden, die gereanimeerd wordt.

Dan hoor ik iemand naar adem snakken. In een fractie van een seconde haal ik mijn gezicht uit het haar en kijk naar Matt.

Wijd opengesperde ogen, lijkbleek, totaal buiten adem. Hij leeft nog. Hij leeft nog. Hij leeft nog. 'MATT,' schreeuw ik huilend, terwijl ik me net als Koen en Raoul naast hem werp. Als Matthy ons om hem heen voelt barst hij in tranen uit. 'I-IK DACHT DAT IK D-DOOD WAS.' Schreeuwt hij door zijn tranen heen. 'Wij ook maatje, maar je bent er nog. Rustig, je bent er nog.' Huilt Roel zacht.

Dan bedenk ik me iets. Ik sta op, en ga tegenover Valerie staan. 'Je hebt zijn leven gered. Je hebt zijn fucking leven gered, hoe kunnen we jou ooit bedanken.' Ik vlieg haar om de hals, net als Koen en Roel. Ze glimlacht zacht. 'Is mijn werk toch..' Zegt ze zenuwachtig. 'Maar je hebt zijn leven gered ja?'

Je hebt zijn leven gered.

Een wat langer hoofdstukje dan normaal, vinden we het nog leuk?