Kirik birisin, goruyorum. Goz altlarinda topraklar var. Simsiyah olmus. Dudaklarin parçalanmiş, yuttugun kelimeler yaralamış. Ellerin yara bere hep, şaclarin karmaşık, kamburun cikmiş, bitkin duruyorsun. Bir kendine zararsin.
Balkonuna cikip saatlerce balkon demirini izliyorsun, gökyüzü bile değil. Nefes almayi dahi unuttugunu goruyorum. Ara sira yanindaki defteri alip bir seyler yaziyorsun, hep merak etmisimdir. Geçen hafta balkonda masanın köşesinde duran çiçeğin soldu, fark etmedin. 6 aydır beni de fark edemedin. Her gun yanimdasin, gulusunu seyrediyorum, uzun uzun dalişlarini, sessizligini dinliyorum ama fark etmiyorsun. Bana karşı dudaklarında ufak bir tebessum peyda olsun, kalbim mutluluktan kiriliyor.
Karşılaştığımızda mesafeli sarilisin beni kahrediyor. Bu mesafeleri aşamayacak olmamız, mahvediyor beni. Düslerimdesin hep ve öylede kalacaksin, farkindayim.
Farkindaliğın acisi zihnimi yakıyor ve ben seni zihnimde, kalbimde hissediyorum. Her seyim sen olmuşsun, tek dusuncem sensin. Her gun iş cikisi naif sohbetler ve icimizi parcalayan burukluk esliginde gectigimiz sokak mabedim oldu artık.
Her bir sohbetimiz, naif tavirlarin, narin sesin her sey aklimda. Ister takınti de ister baska bir sey ama hayatinda bir anlam ifade etmek isterdim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
izmarit sokagi
Short Storyve unutma, ne kadar çok tebessüm edersen et, içindeki kurak topraklar yeşermeyecek. it's snowing like it's the end of the world / krobak
