ruhuma fazla gelen bir yorgunluk var efendim. beni icten ice curutuyor, parcaliyor, yok ediyor.
haykiriyorum, canim yaniyor. bana yardim edin diyorum, canim aciyor, olmek istiyorum yakarislarim kalbimi façalıyor, gozlerim yakariyor insanoğluna, tutunacak tek bir dal ariyorum, caresizce, umarsizca, umutsuzca. yardim cagrima kimse kulak vermiyor. beni alaya aliyorlar efendim "bu da gecer elbet" , " sık dişini" , "yaratan dert verdiyse derman de vermiştir " diyorlar. bazıları arkamdan sinsice guluyor, acimdan haz aliyorlar.
dayanamiyorum efendim, ben bu hayati sevemiyorum, tutunamiyorum. olmuyor, yapamiyorum. cok ciddiye aliyorum bu hayati, gozumde cok buyutuyorum yuregimin sizisini ama olmuyor efendim, benligimi reddedemigim yetmezmis gibi kabul de edemiyorum.
umutlarimi kaybettim ben efendim, herkese umut isigi dagitmaktan elimde ciliz bir isik dahi kalmadi. ne de ironi ama belki su hayata tekrar gozlerini acmasini sagladigim onlarca insan var ama kendime care olamiyorum.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
izmarit sokagi
Short Storyve unutma, ne kadar çok tebessüm edersen et, içindeki kurak topraklar yeşermeyecek. it's snowing like it's the end of the world / krobak
