izmarit sokagi

ölü çocuklar yaşam bulmaz

19 yıllık yaşantım bir çöptü, nefes alişlarim bosunaydi. Bir yere varmayan adımlarım anlamsızdı. Acelem anlamsızdı. Her şeye umutsuz âşıklar gibi anlam yükleyişim anlamsızdı.

19 yılım koca bir saçmalıktı, anlamsızdı, boşunaydı, çöptü. Ne kendime faydam dokunmuştu ne de başka birine.

Tanrı'nın öylesine yarattığı bir yaratıktım.

Söylesene Tanrım neden hâlâ anlamı olmayan bir dünyada yaşam arıyorum, neden hâlâ nefes alıyorum? Neden bana bunu yapıyorsun, senin katında nasıl bir günahkârım ben ki bu denli acıyor canım?

Gözlerimin üstünde tabutlar taşıyorum sanki her defasında açmakta zorlanıyorum, her tarafım ağrıyor, goğus kafesim yanıyor. Herkesin dilinde 'Ölü gibisin' nidaları duyuyorum. Ölü bir insanın yaşam bulması anlamsız, şaçma. Lütfen al artık canımı, cehenneme gideceğımı biliyorum. Aslında ölmeyi dahi hak edemiyorum değil mi, Tanrım?

Hak ettiğim yer burası, masumların katledildigi, adaletin somuruldugu, cocuklarin canina kiydiğı, kötülerin cenneti olan dünya. Anlıyorum aslında neden hâlâ yaşadığımı, gunahimin ne oldugunu, burası asıl cehennem.

Ama bende çocuktum, her insan gibi bunun arkasina siginmak istemiyorum ama iyi bir cocuk olmasam da tek istedigim babama sarılmaktı, hep kenara itildim. Cok bir sey beklemedim hiç bir zaman fakat bir kere babam beni omuzlarında taşısın istedim. O beni omuzlarında taşımadı belki ama ben onu taşıdım.

Biliyorsun Tanrım, evim olmadı benim. 4 duvara ev diyemedim. Soguk suratlar icimi dondurdu hep. Annem bana tebessumu ogretseydi, icim isinirdi ama onu bile cok gorduler. Kizdigimi dusunebilirsin ama kizmiyorum, hic bir zaman kizamadim. Sevilecek bir cocuk degildim ama isterdim, hakkim olmadigi halde isterdim. Üzgunum, kirginim, kizginim, hepsi kendime.