Ne kaçırılmıştım ne de karışmıştım. Ama inanın çok isterdim. Bu ailede olmaktansa bir sokak köşesinde yaşasaydım daha az yalnız olurdum...
***
Omuzlarına sertçe vurduğumda iki adım geriledi.
"Bunca yıl yetmedi değil mi! BUNCA YIL CANIMI ACITMAK DOYU...
Duyduğum gülüşme sesleriyle gözlerimi cama çevirdim. Onları şuan göremiyordum fakat küçükken o kadar izlemiştim ki bu sahneyi ezbere biliyordum artık.
Sıradan bir pazar kahvaltısıydı. Herkes beni uyuyor biliyordu fakat kahvaltıya uyandırmak için gelende olmamıştı. Oysa ki gece uyuyamamış öylece elimde tuttuğum fakat bir türlü okuyamadığım kitapla vakit öldürmeye çalışıyordum.
Ne annem ne babam ne abilerim ne de ikizim... Hiçbirinin umrunda değildim. 22 yaşına gelmiştim ve bundan bir 10 yıl öncesine kadar çok ağlar çok yalvarırdım beni de sevmeleri için. Ne yazık ki hiçbir sonuç bulamamış oluruna bırakmıştım.
Bazen bazı şeyleri üstelememek gerektiğini, bu ailede yerimin olmadığını öğretmişlerdi bana.
3 abim ve ikizim vardı. Lakin hiçbirine kan bağım haricinde birşey hissetmiyordum artık. Bunu kendileri istemişti.
Dışardaki sesler daha da artarken derin bir nefes bıraktım. İşe hazırlanmam gerekiyordu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Çıkardığım kıyafetleri giyip kolye ve küpelerimi taktım. Çantama gerekli olan şeyleri atıp siyah kabanımı üzerime geçirip odadan çıktım. Sonbahar ayına daha yeni girmiştik. Havalar soğuk olmasa da serinliğini koruyordu.
Bahçeye çıktığımda birkaç göz üzerime dönsede o tarafa bakmadım. Yavaş adımlarla bahçeden çıktığımda garajda duran arabama atladım. Simay'ın arabasının yanında benimki fazla külüstür duruyordu ama yapacak bir şeyim yoktu. Kendim kredi çekip bir kafe açmış daha sonra da bu arabayı almıştım. Hala daha taksidi bitmemişti.
Simay ise istediği bir şey olursa abilerine söyler hemen sahip olurdu.
