Gizli mafya

2.Bölüm: ÇİKOLATA

Yeni bölümle karşınızdayım. Lütfen yıldızı basıp yeni bölüm için takip etmeyi unutmayın.
İyi okumalar. 💕

~~~~~~

Tanıdık koku burnuma ilişmişti. Hastanenin koridorunda hızlıca ilerlerken Mete'yi yoğum bakıma almışlardı. Benim ağlamalarım hıçkırıklara dönerken bakışlarım yoğum bakımın kapısındaydı. O çocuğa bir şey olursa benim ömür boyu çekeceğim vicdan azabını geçtim masum bir çocuğun ölümüne sebep olacaktım. Bunu düşünmek bile iğrençti.

Koridorun başında bir çift panikle belirmişti. Çiftin bakışları bu tarafı bulunca yönlerinide bu tarafa dönmüştü.

"Mete. Mete'm nasıl?" Dedi kadın beni es geçerek Mete' nin amcasına doğru. Ben birazdan işiteceğim azara kendimi hazırlarken. Haklılardı. Benim de çocuğuma bir başkası yüzünden zarar gelseydi gülen yüzle karşılamazdım.

"Bilmiyorsuz henüz bir açıklama yapmadılar." Vural bey'in bakışları beni bulmuştu. Benim bakışlarım ise zaten onun üzerindeydi.

"Nasıl olmuş. Biliyor musun sen?" Kadının sorusuyla Vural bey'in bakışları tekrardan yengesine dönmüştü.

"Çikolata yemiş."

"Ne? Nasıl çikolata yemiş kim verdi?" Dedi kadın çıldırmış gibi. Vural bey'in bakışları bana dönünce kadın'ın ve adam'ın bakışlarıda bana dönmüştü.

Kadın bana doğru dönünce kalbimin atışı hızlanmıştı.

"Bakın gerçekten kötü niyetim yoktu sadece onu biraz mutlu etmek istemiştim. Amca'sını kaybettiğini söyleyinc-" kadın lafımı yarıda kesmişti.

"Çikolata neyliydi?"

"Sütlü. Sütlü çikolataydı."

Kadın gözlerini kapatıp derin bir nefes vermişti.

Yoğum bakımın kapısı açıldığında bakışlarım hemen o tarafa dönmüştü. Doktor elinde tuttuğu gözlük ile dışarıya çıkmıştı.

"Şu anlık ölüm tehlikesi yok. Yüksek ihtimal çikolata sade olması onu hayata bağlayan şeydi. Fıstıklı olsaydı şu an bu konuşmayı ne yazık ki yapamazdım. Yirmi dört saat ne olur ne olmaz diye gözetimiz altında olacak." Doktor söylemisi gerekenleri söyleyip gitmişti. Üstümden yükün yarısı gitmişti. Rahat bir nefes almıştım.

Mete normal bir odaya alınmıştı. Gayet iyi gözüküyordu. Henüz gözlerini açmamıştı ama doktor bunun normal bir şey olduğunu söylemişti.

Vural bey'in bakışları üzerimdeydi. Sürekli bakıp ne yaptığımı kontrol ediyordu. Bakışlarına adımlarını da ekleyip yanıma gelmişti.

"Mete'nin iyi olduğunu gördün artık gidebilirsin. Şoför sizi gideceğiniz yere kadar bırakır."

"Aslında Mete'yle konuşup ondan özür dilemek istiyordum. Yaptığım şey için." Mahçup bir şekilde bakışlarımı kaçırdım.

"Buraya gelmek istedin izin verdim daha fazl-"

"Uyandı. Mete uyandı." Vural bey konuşmasını yarıda kesen şey yengesinin mutlu bağırışlarıydı.