Incognito//Ajax fanfictie

Hoofdstuk 3

a/n:

Eindelijk gaat dit verhaal dan echt van start met twee nieuwe rollen erbij. En het wordt beter, I promise. Ik ben heel excited om dit te publiceren en ben nog altijd bezig met het schrijven hiervan.

Enjoy!🫶

Liefs, Lotte.

☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆

Het was een paar dagen later en Julia was al stukken opgeknapt nadat ze bij de wedstrijd waren geweest.

Uiteindelijk waren ze half twaalf pas thuis want zoals gewoonlijk bleven Joris en Joep later nog rondhangen in de Skybox. Uiteindelijk was het na lang in spanning te hebben gezeten 1-2 geworden voor Ajax. Joris foeterde de scheids uit terwijl Julia rond keek of ze Carel nog ergens zag. Helaas was dit niet het geval en zag ze de jongen vast nooit meer… 

Julia schudde haar hoofd en ging verder met haar tas in pakken voor het werk. Vandaag was het weer zaterdag en ze had een lange werkdag van elf uur tot vijf uur in het cafeetje waar ze werkte. Het zat een paar straten verder vanaf haar huis. Daarna had Julia afgesproken om met Emily wat te gaan drinken in het centrum van Volendam. Het meisje had dus een drukke dag voor de boeg. Voor de zekerheid stopte ze nog een stripje paracetamollen in haar tas omdat Julia toch het idee had dat ze nog niet helemaal uitgeziekt was. 

"Ik ga naar het werk." met haar tas op de schouder kwam Julia de keuken binnen. Joris stond net op om naar de sportclub te gaan. Naast het supporteren van FC Volendam, zaten Joris en Cas zelf ook nog eens op voetbal. "Is goed meisje. Moet ik je anders even langs brengen?" vroeg Joris. "Ik ga toch met de auto." voegde hij eraan toe. "Lief van je maar het hoeft niet hoor. Ik ga naar het werk met Emily wat drinken." antwoordde Julia en Joris knikte. "Is helemaal goed. Dan zie ik jullie twee later vanavond." hij gaf Lisette en Julia een kus op de wang en vertrok richting buiten. 

"Hoe laat denk je het vanavond te maken?" vroeg Lisette terwijl ze opkeek van haar schoonmaakwerk in de keuken. "Niet zo gek laat, maak je maar geen zorgen. Ik denk rond acht a negen uur, zoiets? Ik ben ook nog wel moe van het ziek zijn, denk ik." gaf Julia toe. "Is goed lieverd. Dan zie ik je vanavond. Succes met werken!" "Dank je." antwoordde ze terug en ook zij vertrok richting buiten om haar fiets uit het schuurtje naast hun huis te pakken. Op haar gemakje fietste Julia naar haar werk en voor ze er erg in had, arriveerde ze bij het cafeetje. Het pand was van een goede vriend van haar vader. Na even twijfelen had Julia uiteindelijk de baan toch maar aangenomen. 

"Ha Juul!" Leya, een collega, begroette het meisje enthousiast terwijl ze net binnen was. "Hoi Lee, jij bent vrolijk op deze vroege morgen." glimlachte Julia. "Natuurlijk, iemand zou het moeten zijn. En jij? Voel jij je al wat beter?" vroeg Leya belangstellend terwijl Julia snel een tenuetje aantrok van het restaurant. "Ja, het gaat veel beter dan afgelopen week. Ik ben alleen nog wel een beetje moe." "Nou, lekker optijd naar bed en je bent zo weer de oude. Jij kunt dit." moedigde Leya der aan en ze moesten allebei lachen. "Hoe was het trouwens bij de wedstrijd van laatst?" vroeg ze daarna. De meiden gingen allebei aan de slag terwijl Julia een verslag uit deed over Volendam tegen Ajax. 

"He." verbaast keek Julia een paar uur later op. Het was 's middags rond half vier toen er drie jongens het cafeetje binnen kwamen wandelen. "Wat is er?" vroeg Leya, die naast haar stond om glazen te wassen. Vandaag was er geen topdrukte maar het liep wel redelijk door. "Dat is Carel!" antwoordde Julia verrast en keek onopvallend in de richting van de jongens. "Wow, best een lekker ding." zei Leya. "Doe normaal." grinnikend gaf ze haar collega een stomp. "Zal ik anders die tafel doen?" plaagde Leya haar. "Nee hoor, komt helemaal goed." antwoordde Julia nuchter terwijl ze stijf stond van de zenuwen. 

"Succes zenuwpees." knipoogde Leya en ging weer verder met het wassen van de glazen. "Je houd je hier buiten." siste Julia. Ze vertrok naar de tafel terwijl ze haar collega nog hoorde grinniken. "Goeiemiddag, hadden jullie iets te drinken gewild?" vroeg Julia en probeerde rustig te blijven. De drie jongens staakte hun gesprek en keken op. "Julia? Ben jij dat?" hoorde ze Carel verbaast zeggen. "Helemaal." schaapachtig glimlachte het meisje naar hem terwijl ze een notitieboekje in haar hand had. De andere twee jongens wierpen grijnzend blikken op Carel, iets wat ze probeerde te negeren. 

"Wat doe je hier?" vroeg hij vervolgens. "Ik werk hier sinds twee jaartjes denk ik zo'n beetje? Het is van mijn oom." legde Julia uit aan Carel. "Ah vandaar, nou toevallig zeg! Ik ben hier met mijn broertjes. Dit zijn Bart en Willem." Carel wees beide jongens aan die zich netjes voorstelden. "Ben jij het meisje van de Skybox?" vroeg een van hen grijnzend en Julia werd rood. "Ja, dat ben ik." antwoordde ze lachend en waarschuwend keek Carel zijn broertjes aan. 

"Ik hoorde je zeggen dat Carel voor Ajax was." gaf Willem toe. "Dat klopt. Dat was echt zo stom van mij." Julia werd nog roder. "Geeft niks joh. Kan gebeuren toch? Ik vind het niet erg." glimlachte Carel. "Zijn jullie allemaal voor Volendam?" vroeg ze. "Jep!" verbaast keek Willem naar Carel, die zijn hoofdschudde. "En jij?" vroeg hij aan Julia. "Ik ben helemaal niet van het voetbal." zei ze eerlijk en hij knikte begrijpend. "Dat kan hoor. Carel, wou je nog haar nummer fiksen?" vroeg Bart lachend. "Stoppen nu." Carel zijn gezicht zag er gevaarlijk boos uit en Julia giechelde. Toen keken ze elkaar vragend aan en ze schoof met haar voet over de grond. 

"Ik zou graag je nummer willen."