Incognito//Ajax fanfictie

Hoofdstuk 11

"Hey meiden!" precies om twaalf uur stond Carel bij Julia der deur met zijn auto. "Hij is wel van de tijd. Dat is een pluspunt." fluisterde Emily. "Hou op hoor! Waag het om ons vanmiddag te koppelen." Julia merkte dat haar wangen warmer werden. "Dat is nou eens een goed plan." antwoordde Emily plagend maar ze wist dat Emily er niks van meende. Julia rolde haar ogen en trok haar vriendin mee. "Kom, laten we nou gaan." siste ze geïrriteerd en lachend liep Emily met haar mee. 

"Hey Carel!" opgewekt schoof Julia naast hem op de passagiersstoel. "Een goedemiddag dames." Emily klom achterin en Julia wist dat ze dat expres deed. "Ik ben Emily." Carel en zij gaven elkaar een hand. "Leuk je te leren kennen. Julia heeft weliswaar al wat over je verteld." glimlachte hij en draaide zich om, om vervolgens de auto op te starten. "Hoe laat begint de film?" vroeg Julia terwijl de radio aan floepte. "We hebben de middag film van drie tot vijf. We hebben wat vroeger afgesproken omdat we eerst ergens wat wouden lunchen. Dan stel ik jullie ook voor." legde Carel uit terwijl hij geconcentreerd op de weg kijkt. 

"Klinkt gezellig!" antwoordde Julia en probeerde niet overdreven enthousiast te reageren. Ze had er veel zin in maar ze was ook wat nerveuzer geworden sinds ze bij Carel in de auto gestapt waren. "Hoe heten je vrienden?" vroeg Emily, op haar beurt. "Frenkie, Donny, Matthijs, Annekee en Mikky." vertelde hij. "Bijzondere naam, Mikky." zei Emily, bedachtzaam. "Klopt, die hoor je niet vaak hoor!" zei Julia. "Ik denk dat ze het hartstikke gezellig vinden als jullie komen." glimlachte Carel en hij haalde ondertussen handig een vrachtwagen in. Julia neuriede zachtjes mee met de muziek en ze zag de Johan Cruijff Arena dichterbij komen. 

"We zijn er!" Zei Carel en parkeerde onder het enorme stadion. Dit was de dichtstbijzijnde parkeerplaats bij de bioscoop waar ze heen zouden gaan. "Je kent de weg hier goed, zeg." Merkte Julia verrast op. "Ik kom hier wel eens voor mijn werk." Antwoordde Carel nuchter. "Oh ja. De Perry sport natuurlijk." Zei Julia. "Yes." Knikte hij en de gespannen sfeer was weer terug tussen hen. Julia snapte er niks van. Als ze het over hun werk hadden, had ze het gevoel dat Carel het liefst hard weg wilde rennen. "Kunnen we daar nu niet eventjes langs? Ik ben best benieuwd." Voegde ze eraan toe. 

"Ik denk dat ze nog gesloten zijn. Het is pas twaalf uur geweest en het is zondag. Daarnaast hebben we half een afgesproken met de rest." Carel probeerde Julia mee te slepen en met nog een blik op de sportwinkel liet ze zich meevoeren. "Ik denk dat ik ze al zie." Met gespleten ogen keek Emily een paar meter verderop. "Fijn, want ik voel me niet bepaald comfortabel bij deze bak met ijzer." Julia wierp een blik op de Arena en Emily schoot in de lach. "Kom op Juul, niet zo zeuren. Laten we er een gezellige middag van maken." "Het komt gewoon door dit ding." Ze wees over haar schouder. Carel volgde in stilte hun conversatie en stak ongemakkelijk zijn handen in zijn broekzakken. 

"Nou en, boeien. Dat is niet waarvoor we komen." "Dat is waar." Gniffelde Carel en was alweer een stuk opgeluchter toen ze dichterbij de groep kwamen. "Oké kom, dit wordt leuk." Carel pakte Julia haar pols en nam haar mee richting de groep. Emily grijnsde en liep er achteraan. "Ik weet het niet hoor." Begon Julia en Carel liet haar stoppen met lopen. "Ga jij maar vast, Mikky vangt je op." Vertelde Carel aan Emily. Gelukkig was ze niet moeilijk met dit soort dingen. Het meisje knikte en liet de twee alleen. Soms was Julia wel eens jaloers dat ze Emily haar karakter niet had. "Wat is er?" Vroeg Carel aan Julia en keek haar aan. 

"Straks mogen ze me niet." Mompelde Julia en keek naar de grond. "Juul, luister, ik ken je nu twee weekjes en je bent geweldig. Als ik je niet had aangesproken bij de wedstrijd, had ik je nooit leren kennen. Ik twijfel er niet aan dat mijn vrienden er ook niet anders over zullen denken. En ik denk dat Mikky en Annekee het ook gezellig vinden dat zij niet meer de enigste meiden zullen zijn." Beurde Carel der op. "Misschien heb je wel gelijk." Mompelde ze. "Ik heb altijd gelijk." Antwoordde hij en ze lachten allebei eventjes. "Kom, niet zenuwachtig zijn." Hij stak zijn hand uit, die ze vast pakte en liepen toen ook eindelijk naar de anderen. 

"Hey Carel!" Riep een blonde jongen opgewekt. "Frenkie!" Antwoordde Carel blij en de jongens omhelsde elkaar. Julia stond er een beetje ongemakkelijk naast. "Hai, jij moet vast Julia zijn." Nu richtte de jongen zich op haar en ze glimlachte verlegen. "Ja, dat klopt. Ik ben Julia de Bruyn." Antwoordde ze en schudde zijn hand. "Frenkie de Jong, welkom bij de club! En niet toevallig familie van Kevin de Bruyne?" Vroeg hij knipogend. "Nee haha! Zal wel toevallig geweest zijn, ja." "Maar je het wel willen?" Antwoordde Frenkie nieuwsgierig. "Nee, ik houd niet van voetbal. Ik snap niet wat daar nou zo leuk aan is. Maar goed." Zei Julia. Frenkie en Carel keken elkaar aan maar Julia snapte de blik niet die ze met elkaar uitwisselden. 

"Hey jongens, dit is Julia." Riep Carel ineens, waardoor iedereen op keek. "Hey, ik ben Donny!" De tweede blonde jongen kwam naar haar toe en al snel volgde de rest. Carel had gelijk gehad. Dit ging een super gezellige dag worden. Julia besloot haar gedachten voor nu opzij te zetten en ervan te genieten.