Incognito//Ajax fanfictie

Hoofdstuk 1

AN:

Hi!

Een kleine verrassings update voor jullie. Aangezien ik de laatste dagen lekker impulsief bezig ben, geld dit helaas(of misschien wel yay voor jullie) ook voor Wattpad! Ik heb momenteel genoeg vooraad om alvast een update te doen. Ik ben heel excited om jullie dit verhaal te laten lezen.

Verdere updates gaan echt pas in vanaf dinsdag 4 april! 

Dit is alvast een opwarmer;)

Liefs, Lotte.

★★★★★★★★★★★★★★★★

"Wat? Nee, meen je dat serieus?" vroeg Julia terwijl ze met een rood gezicht onder de dekens lag. "Ja! Het is gewoon zo'n klootzak." antwoordde Emily en wreef rondom haar ogen. Meteen naar haar werk was Julia onder de lakens gekropen. Sinds gisteravond had het meisje al knallende hoofdpijn en was ze niet fit genoeg geweest. Maar haar baas had haar gevraagd of ze voor iemand wilde invallen. Julia werkte in een cafeetje van der oom. Maar het kon er nogal druk zijn af en toe. Vandaag had ze een lange shift gehad van elf uur tot vier uur in de middag. 

"Juul, luister je wel?" vroeg Emily en gauw keek ze op naar haar beste vriendin. "Ja, natuurlijk. Zeg dat maar tegen Stella." antwoordde Julia afwezig terwijl haar broer de slaapkamer binnen kwam. "Nee, ik heb geen zin in ruzie met die bitch. Dat moet ik tegen David gaan zeggen! En wel nu meteen." onderbrak Emily haar. "Rust eerst maar lekker uit, Em. Dat heb je verdient. Dan zien we van de week wel weer verder." zei Julia moedeloos. Emily was namelijk zo vaak van gedachten verandert dat ze moeite moest doen om het allemaal bij te kunnen houden. 

"Laat het eventjes rusten." voegde ze eraan toe. "Dus je vind dat ik het moet laten lopen?" Emily begon weer te snotteren. "Helemaal niet. Je verdient beter, Em. Echt waar. Maar voor vandaag kun je er eventjes niks aan doen dat die klootzak met Stella is gegaan." zei Julia langzaam zodat ze doordrong bij haar beste vriendin. "Oké, ja, ik geloof dat ik het snap." antwoordde deze.

"Ik moet nu eventjes gaan want Cas is in mijn kamer." zei Julia toen ze zag dat haar broer ongeduldig stond te wachten. "Oké, bedankt dat je even wilde bellen." snotterde Emily en trok een pak tissues naar zich toe. "Graag gedaan hoor schat. Tot later!" ze namen afscheid en Julia keek Cas chagrijnig aan. "Wat is er?" vroeg ze. "Hadden jullie meiden praat?" vroeg hij nieuwsgierig. "Gaat jou niks aan." antwoordde ze. "Oeh, nou ben ik bang.." Cas trok de dekens van haar af.  

"Waarom deed je dat nou?!" vroeg Julia geïrriteerd en trok de dekens weer naar zich toe. De kou sloeg rondom haar lichaam en ze rilde. "Omdat, jij, zometeen met ons mee gaat." Cas wees naar zijn jongere zusje. "Waarheen?" mompelde Julia verbaast. 

"Je gaat me toch niet zeggen dat je het serieus vergeten bent?!" riep haar broer uit. "Ik vergeet alles wat met voetbal te maken heeft, dat weet je nou toch wel?" Antwoordde Julia chagrijnig. "Aangezien jij nog geen achttien bent wil mama niet dat je hier alleen rond hangt. Vanavond gaan we namelijk naar Volendam tegen Ajax. Het wordt gespeeld in Volendam. Pap heeft geregeld dat we in de skybox mogen!" 

"Rotjoch." En Julia gooide een kussen naar hem toe. Weer een feit over dat zij nog maar zeventien was. Haar broer was twee jaar ouder en dus al negentien. Soms plaagde Cas haar zo dat ze er een beetje moe van werd. Waarom mocht ze niet gewoon thuis blijven met een bak thee en een goed boek? 

"Niet mijn idee. Ik moest het alleen aan je doorgeven." Cas ving het kussen behendig op en gooide het terug naar zijn zusje. "Ik ben ziek." Julia ging languit op bed liggen. "Kom op zeg. Even een paracetamol erdoor en je bent er weer. Mam is niet van gedachten te veranderen. Anders mag je mijn Volendam shirt wel aan." Zei Cas grijnzend. Hij vond het alleen maar grappig dat zijn zusje mee moest naar de wedstrijd. "Ik ga daar verdomme niet voor paal lopen." Zei Julia. 

"Iedereen doet het toch? Dus je hoeft je nergens voor te schamen." Antwoordde Cas. Julia gooide weer het kussen naar haar broer en lachend rende hij haar slaapkamer uit. De meeste mensen zeiden dat als je achttien was dat je dan volwassen werd. Cas was dus precies het tegenovergestelde daarvan. Julia schraapte moed bij elkaar om zichzelf uit bed te hijsen en liep richting haar kledingkast. Haar moeder wist dat ze ziek was, waarom moest ze dan mee naar die stomme wedstrijd? Waarschijnlijk probeerde haar familie nog steeds over te halen om supporter te worden. Julia trok haar kast open en pakte er een wijde gaten broek uit. 

"Hier." opnieuw kwam Cas der slaapkamer in en gooide het oranje thuistenue van Volendam haar toe. "Ik zei toch dat ik het niet aan wilde." snauwde Julia en ving het op. "Alsjeblieft? Je kunt best doen alsof je een beetje fan bent. Misschien spot je nog wel een leuke boy." knipoogde Cas. "Schreeuwende supporters die bier over je heen gooien? No thanks." antwoordde Julia griezelend. "Dat valt ook wel weer mee. Maak je nou maar klaar, dramaqueen." lachte Cas en liep weer haar kamer uit. Met een zucht trok ze het Volendam shirt aan en keek in de spiegel. 

Cas had gelijk. Lisette was bij dit soort dingen niet op andere gedachten te veranderen. Julia trok een spijkerjack over haar voetbalshirt, wat een paar maten te groot was en liep helemaal klaar voor vanavond de trap af naar beneden. Met een stripje paracetamollen in haar hand natuurlijk. Op naar een lange avond…