Incognito//Ajax fanfictie

Hoofdstuk 25

Met trillende handen fietste Julia richting der huis. Ze was tien minuutjes geleden al aangekomen maar treuzelde enorm bij haar fiets. Carel en zijn broertjes hadden gevraagd of ze hen wilde appen naar het gesprek van haar ouders. Julia vond het een fijn idee dat de drie jongens zo beschermend waren over haar. Al wist ze niet wat haar thuis te wachten stond want ze had haar ouders helemaal niks laten weten de afgelopen vierentwintig uur. Daarnaast was Julia ook nog eens in Amsterdam en was ze niet thuis komen slapen. Het meisje fietste de laatste straat door en merkte dat ze heel gespannen was. 

Julia zette haar fiets in het schuurtje bij haar huis. Ze deed er erg langzaam open omdat ze enorm zenuwachtig was voor het gesprek met haar ouders. Zouden Lisette en Joris al weten dat ze met voetballers om ging van Ajax? Waarom Julia zich hier druk om maakte wist ze ook niet. Ze mocht toch gewoon naar Amsterdam als ze dat wilde? Als haar ouders er een heel gedoe van gingen maken, dan was ze weg. Dan zou ze naar Emily gaan en daar voorlopig blijven. Het meisje pakte der tas van de grond en liep naar de voordeur. Langzaam maakte Julia hem open en voelde haar hart bonken. Ze luisterde eerst, haalde diep adem en stapte de gang binnen. 

Voorzichtig bracht Julia eerst haar tas naar boven zonder dat haar ouders wat merkten. Toen bereidde ze zich voor om naar de keuken te gaan. Ze maakte de deur open en zag meteen haar beide ouders aan tafel zitten. Julia slikte en sloot de deur achter zich. "H-hey." Zei ze voorzichtig en beet op haar lip. "Waar ben jij allemaal geweest?! Papa en ik zijn hartstikke gezorgd geweest. Nadat je bij Ajax bent geweest heb je niets meer laten horen. Daarnaast was je ineens voorpagina nieuws!" Lisette legde haar telefoon op tafel neer voor Julia's neus. Het meisje zag een artikel van het Algemeen Dagblad. Carel en zij waren gefotografeerd toen ze naar de bioscoop gingen en naar Walibi. Hand in hand weliswaar. "Wat is dit?" Vroeg Lisette en zwaaide met haar vinger naar het artikel. 

"Dat ben ik." Antwoordde Julia droog. "Ja, dat zien wij nou ook wel. Maar hij?! Waarom heb je ons niets verteld dat je omgaat met de aanvoerder van Volendam?!" Riep haar moeder uit. "Die straks terug bij Ajax voetbalt." Dat laatste kotste ze nog net niet uit. "Lies, doe nou eens rustig." Bemoeide Joris zich er nu eindelijk mee. Haar vader had zich nog eventjes op de achtergrond gehouden. "Rustig? Juul heeft gewoon iets achter gehouden voor ons." Zei Lisette boos. "Zeg je nou dat ik gelogen heb?! Ik wist het verdomme zelf niet eens!" Riep Julia gefrustreerd uit. "Zie, dat bedoel ik nou. Wees eens redelijk, schat." Mengde Joris zich nu in het gesprek. 

"Je weet het best. We hebben het bijna dagelijks over die club." Snauwde Lisette naar Julia. "Je gelooft mij gewoon niet! Ik wist gewoon helemaal niks hiervan! Ik kwam er zelf gisteren pas achter." "Maak dat de kat wijs. Je hebt je broer wel eens over die Eiting gehoord. Waarom zou jij überhaupt ineens iets met voetballers hebben?" "Dingen veranderen, mam." Julia haalde haar schouders op en ondertussen merkte ze dat ze stiekem Carel allang vergeven had. "Je hebt tegen mij gelogen en daar kom je niet zo gemakkelijk vanaf." Siste Lisette maar Julia keek haar moeder ongelovig aan. 

"Je gelooft je eigen dochter gewoon niet. Ik heb niet gelogen." Fluisterde Julia. "Voor de komende weken heb je huisarrest! Je blijft hier, hoor je me?! En voorlopig ga je ook niet meer naar die voetballers. Je loopt gewoon over." "Lisette, ga je nu niet een beetje te ver?" Vroeg Joris, geschrokken. "Ik hou van Carel en niks houd mij tegen. Als jij mij niet gelooft, ben ik weg hier." Zei Julia rustig en sloeg haar armen over elkaar. Haar ogen werden groot toen Lisette haar arm ophief en ze hem in haar gezicht voelde. Pats! 

Julia legde een hand op haar wang en keek toen met tranen in haar ogen naar haar moeder. Het ging allemaal zo snel dat ze het zich nog niet kon realiseren. "Juul…" Lisette zette een stap dichterbij maar Julia schudde haar hoofd. "Ik ben weg hier, meteen." Julia rende naar boven en pakte haar weekendtas. Ze propte er shirts, truien en broeken in. Daarnaast pakte Julia nog haar oplader en toilettas. Alle belangrijke spulletjes nam ze mee. Cas zag ze niet maar dat kon jaar eventjes niks schelen. Alles ging in een waas voorbij. Julia keek nog een keer haar kamer rond en knikte. 

"Julia, alsjeblieft, zeg iets. Het ging per ongeluk." zei Lisette meteen toen Julia weer beneden kwam. Joris stond op en legde een hand op Julia's schouder, die ze van zich afschudde. "Het enige wat ik kan zeggen is dat ik hier geen minuut langer wil blijven. Je bent te ver gegaan, mama." ze keek Lisette recht aan en ze zag dat die slikte. "Laat het mij uitleggen, het verhaal..-" "Ik wil helemaal niets meer horen. Voorlopig ga ik hier weg." "Waar ga je heen?" vroeg Joris, vol emoties. 

"Ver en veilig van hier." Julia draaide zich om en liep regelrecht naar de voordeur. Als haar eigen moeder zo begon, was ze er al meteen klaar mee. Ze kon niet geloven dat der vader gewoon niks deed. Buiten belde Julia gelijk Emily en pakte haar fiets uit het schuurtje. "Hey Juul!" zei Emily meteen toen ze de telefoon opnam. "Wat is er allemaal aan de hand?" "Ik kom zo naar je toe. Ik leg het dan wel uit." antwoordde Julia. "Oké, kom maar gauw. Ik ben thuis. Gaat alles wel goed?" vroeg Emily. "Jawel, een beetje. Ik kom er nu aan." ze hing op, hees haar tas over de schouder en fietste weg zonder om te kijken naar haar ouderlijk huis.