Incognito//Ajax fanfictie

Hoofdstuk 22

"Tot volgende week maandag!" Fresia zwaaide Julia uit toen ze bij de poort waren. "Dank je wel!" glimlachte ze. De vrouwen namen afscheid en Julia liep richting de trein bij de Bijlmer Arena. Wat moest ze nou doen? Ze wou niet naar Carel of iemand van die groep. En thuis zagen ze gelijk dat er iets aan de hand was. Daar had Julia echt geen zin in en ze pakte haar telefoon. Het kon nog maar niet tot haar doordringen dat Carel zo tegen haar had lopen liegen. Nu wist het meisje niet meer zo zeker of ze hem wel kende. 

Julia zag dat ze weer een gemiste oproep had van Bart. Wat wilde hij toch? Ze tikte met haar voet over de grond en besloot hem toch maar te bellen. Na een paar keer overgaan, nam Bart uiteindelijk op. "Julia!" zei hij opgelucht. "Ook hallo." antwoordde ze en liep stevig door richting de trein. Degene die ze wou halen naar Volendam kwam al over twintig minuutjes. Ze was nu bij de Arena en moest nog inchecken. "Sorry hoi. Ik heb je al de hele middag geprobeerd te bereiken." bekende Bart en nu zag Julia dat ze ook allemaal berichtjes van hem had. 

"Ik had het druk. Ik had vandaag een meeloopdag bij mijn nieuwe werk." vertelde Julia hem. "Shit. Dus je weet het?" vroeg Bart en slikte. "Dat het ook Carels werk is? Ja, ik weet alles." antwoordde Julia sterk. "Ben je boos?" Vroeg hij voorzichtig. "Bart, natuurlijk ben ik boos! Die jongen heeft lopen liegen over zijn carrière en ik ben er verdomme gewoon regelrecht ingetrapt. Ik ben zo naïef geweest!" riep ze uit en verschrikt vlogen een paar vogels weg bij haar. Julia gaf er geen aandacht aan en beet koortsachtig op haar lip. 

"Waar ben je nu?" vroeg Bart. "Onderweg naar het Bijlmerstation." antwoordde Julia kort. "Kan ik iets voor je doen?" vervolgde hij en ze was eventjes stil. "Ik wil je best op komen halen met de auto." "Ik wil Carel niet spreken." antwoordde Julia meteen. "Hij is met Frenk en Mats." gaf Bart toe. "Ze hebben een mannen middag ingepland." "Waar ben jij nu?" vroeg Julia. "Thuis bij mijn ouders maar we wonen zelf ook in Amsterdam. Ik ben zo bij je als je eventjes geduld hebt." antwoordde hij. "Oké is goed." stemde ze uiteindelijk toe omdat ze best wel behoefte aan iemand had. Ze had dit alles zonet helemaal alleen moeten doorstaan. 

Nadat Julia en Bart elkaar gedag hadden gezegd, plofte ze op een stenen muurtje neer vlakbij het station. Ze had een plekje uitgezocht waar Bart haar het makkelijkste op kon pikken met de auto. Julia dacht na over Bart zijn eerdere vraag. Natuurlijk was het meisje nog steeds heel boos op Carel. Ze wist niet zo goed wat ze ervan moest vinden. Een traan liep over Julia haar wang, gevolgd door meerdere. Ze was heel blij dat ze geen nee had gezegd tegen Bart. Julia kon nu echt eventjes niet thuis zijn. Wat als haar familie erachter kwam dat ze ineens omging met voetballers? En ze begon nog harder te snikken. 

"Juul!" tien minuutjes later kwam Bart aanrijden met zijn eigen auto. Hij zette hem vlak voor haar neer en snelde naar haar toe. "Heb je gehuild net?" onderzoekend keek Carel zijn broertje haar aan. "Nee." antwoordde Julia snel en hij wierp haar een strenge blik toe. "Ja." bekende ze toen maar en zuchtte. Bart gaf haar een lange knuffel en ze voelde weer tranen branden achter haar ogen. "Carel heeft een reden, echt waar. Alleen het gaat jullie contact niet makkelijker maken. Daarom heeft hij de voetbal wereld voor je verborgen gehouden. Ik heb Carel nog zo gezegd dat hij het je op tijd moest vertellen." vertelde Bart.

"Het is lief van je maar hij moet me dat zelf komen vertellen. Weet hij al dat ik het weet?" vroeg Julia, een klein beetje nieuwsgierig en veegde haar tranen weg. "Ja, ik heb gezegd dat ik naar je toe ging." antwoordde Bart eerlijk. "Ik heb Carel meteen een berichtje gestuurd nadat ik erachter ben gekomen. Ik ben verdomme naar die sportwinkel gegaan voor niks." zei Julia en begon weer te snikken. "Hey sttt." hij sloeg weer zijn armen rond haar schouders. "Wil je met me mee of wil je naar huis?" vroeg Bart. 

"Komt Carel niet naar je ouders?" vroeg Julia. "Voor zover ik weet vandaag niet en morgen ook niet. Meestal in het weekend. Behalve op zondag als hij een wedstrijd speelt." ze knikte. "Ik wil wel mee. Het is al hartstikke lief van je dat je hierheen gekomen bent speciaal voor mij. Maar ik wil echt niet naar huis." gaf Julia toe. "Dat kan ik me voorstellen, ja! Denk je dat je ouders het al weten?" Vroeg Bart en ze haalde haar schouders op. "Ik heb geen idee. Hoe snel kan zoiets gaan?" Vroeg ze hem. "Ik weet het ook niet. Laten we eerst maar eens lekker weggaan hier." Hakte Bart de knoop door. "Klinkt me als muziek in de oren." Knikte Julia. 

"Oké, laten we dan maar gaan." Zei Bart en kletsend liepen ze naar zijn auto. Julia was blij dat Bart haar opgevangen had. Het meisje wist namelijk niet wat haar thuis allemaal te wachten stond…