Incognito//Ajax fanfictie

Hoofdstuk 12

"We hebben hier gereserveerd?" nadat iedereen kennis had gemaakt met elkaar, stapte de groep een restaurantje binnen dat plaatsvond op de boulevard van de Johan Cruijff Arena. "Ja! Ik had begin deze week eventjes gebelt en ze hadden nog genoeg plek." vertelde Frenkie. "Ik mag hopen dat je nu niet voor te weinig personen hebt gereserveerd!" grapte Matthijs. "Dat is me maar één keertje overkomen! Jullie achtervolgen me er nog steeds mee." kreunde Frenkie. "Ik was dit keer ooggetuige. Het was goed gegaan hoor. Maak jullie maar niet druk." gniffelde Mikky.

"Wat was er dan gebeurt?" vroeg Julia aan Carel. "We waren een paar jaar terug ook een keer uit eten met dezelfde mensen. En Frenkie hier, had voor te weinig personen gereserveerd!" beide grinnikten ze erom. "Ja, daardoor waren er te weinig stoelen en het personeel had het druk waardoor we ze zelf moesten pakken." vulde Donny lachend aan. "Dit keer is het goed gegaan. Ik weet het zeker. Ik ga het eventjes checken." chagrijnig liep Frenkie naar de bar en sommige moesten lachen. "Arme Frenkie." grinnikte Julia. "Het was zijn eigen schuld." Carel haalde gniffelend zijn schouders op.

"Stop met plagen." Julia gaf hem zachtjes een stomp in zijn zij en hij lachte. "Frenkie kan wel wat hebben hoor. Daarvoor zijn we nou eenmaal jongens." Carel prikte Julia in haar zij en op dat moment kwam Frenkie terug. "Gelukt! Bij het raam, een tafel voor acht personen." zei hij opgelucht. "Topper. Dan kunnen we eindelijk eten." Matthijs wreef overdreven over zijn buik. "Dikkie!" Antwoordde Donny en discussiërend liepen de twee jongens hen voor naar de tafel die hen aangewezen was. Julia ging snel tegenover Carel zitten en naast Emily. Zo voelde ze zich het veiligste. In groepjes was ze nooit zo van het praten en Carel merkte het want hij keek haar bemoedigend aan.

"Dus, waar heb je Carel ontmoet?" vroeg Matthijs en geïnteresseerd keek Annekee der ook aan. "Tijdens de wedstrijd van Volendam tegen Ajax." vertelde Julia. "Oh? Dus je woont hier niet?" vroeg Matthijs verrast. Ze keek even opzij en zag dat Emily in gesprek was geraakt met Donny. "Nee, Emily en ik wonen in Volendam." antwoordde ze. "Ik was bij de voetbal wedstrijd tegen Ajax, met mijn familie, en had niet gezien dat Carel een Volendam supporter was." haar gezicht werd rood en Carel keek op. "Ik heb toch al gezegd dat dat niks uitmaakte." stelde hij haar gerust. "Maar hoe..-" begon Matthijs en meteen daarop gaf Annekee hem een stomp. "Wat ik, laat ook maar." zei hij, naar nog een waarschuwende blik van zijn vriendin en Julia fronste.

"Goedemiddag, hadden jullie een keuze kunnen maken?" vroeg de serveerster, waardoor hun gesprek onderbroken werd. Ze knikten en Julia sloeg de menukaart dicht die ze voor zich had liggen. De groep noemde op wat ze wouden en de serveerster vertrok met hun bestelling naar de keuken. "Hebben jullie zin in de film van zometeen?" vroeg Frenkie aardig aan hen. "Jawel! Echt vet leuk dat hij weer draait in de bioscoop. Het is alweer een tijdje geleden dat ik hem gezien heb." antwoordde Julia en Emily stemde daarbij in. "Het is onze favoriete film. Het idee kwam van Matthijs." mengde Annekee zich in het gesprek.

"Ik denk alleen dat ik straks geen popcorn ofzo meer hoef hoor. Ik zit straks wel vol na mijn broodje." zei Julia. "Matthijs wel hé!" antwoordde Donny, grijnzend vanaf de andere kant van de tafel. "Zoveel eet ik nou ook weer niet." protesteerde Matthijs. "Nou…" en ze moesten allemaal lachen bij het zien van het zielige gezicht van Matthijs. "Ik vind dat je een prima eetpatroon hebt, schat." grinnikte Annekee en gaf hem een kus op zijn wang. "Dank je! Dat waardeer ik zeer." antwoordde Matthijs met een dramatische blik op de rest, die weer in de lach schoten.

xxx

"Welke zaal moeten we hebben?" vroeg Julia aan Carel. Samen liepen ze achter de groep aan de bioscoop binnen. "Zaal acht geloof ik." voor de zekerheid keek hij op het kaartje want de rest ging de roltrappen al op. Julia en Carel stapte er ook op en gingen omhoog naar de zalen. "Hier is het." ineens stond Carel stil waardoor Julia tegen hem aanbotste. "Oeps, sorry." zei ze en werd rood. "Maakt niks uit joh. Het was mijn schuld." Carel draaide zich eventjes om en keek haar aan. Julia zag dat hij blauwe ogen had en knikte.

"Jongens! Komen jullie? Anders zijn we alsnog te laat!" riep Frenkie vanaf de ingang van de zaal. "Laten we dat maar doen." Julia zuchtte opgelucht toen het ongemakkelijke moment onderbroken werd. "Waar zijn je krukken eigenlijk?" vroeg ze, omdat ze ineens nu pas zag dat Carel die niet mee had. "Ik mag van mijn fysio proberen om zonder krukken te lopen!" zei de jongen blij en trots keek Julia hem aan. "Wat goed zeg. Hoe lang moest je er nou mee?" vroeg ze.

"Wel twee volle maanden, denk ik." antwoordde Carel, na eventjes denken. "Dat is nog best lang hoor!" vond Julia en hij knikte. "Ik werd zo onderhand gek van die dingen.." zei hij knikkend. De twee haalden inmiddels Frenkie en Mikky in en liepen met hun naar de goede stoelen. Mikky knipoogde naar Julia en ging gauw naast Frenkie zitten waardoor er maar twee andere stoelen over waren. "Ga jij maar voor." glimlachte Carel. Julia bedankte de jongen, nam plaats en vervolgens plofte Carel aan het eind van de rij naast haar neer. Ze hadden geen eten meer gekocht omdat ze eigenlijk allemaal nog wel vol zaten van de lunch.

De reclame rolde over het scherm en de lichten floepte uit. "Als je het eng vindt mag je best mijn hand pakken, hoor." fluisterde Carel in het donker tegen haar. "Nah, ik houd van een beetje avontuur." antwoordde Julia stoer. "Ja ja, wedden dat jij eerder schrikt dan ik." grinnikte Carel. Julia schudde haar hoofd en ze werden stil toen de rest van de zaal zich op het enorme scherm voor hen richtte.