Incognito//Ajax fanfictie

Hoofdstuk 13

Het was alweer een paar weken later en het was halverwege mei. Sinds Julia Carel had leren kennen, vloog de tijd voorbij. Haar verjaardag was ook al bijna en ze waren volop met de voorbereidingen bezig- tenminste die het belangrijkste waren. Vandaag was het zaterdag en Julia moest van haar moeder naar de supermarkt. "Maar Juul, vertel me nou eens waarom je zo vaak richting Amsterdam gaat? Wat moet je in die grote stad?" Vroeg Lisette ineens, toen ze aan het kijken waren wat ze allemaal nodig hadden.

'Mag ik dat niet ofzo?" Vroeg Julia, licht geïrriteerd. "Natuurlijk wel. Maar gewoon vanuit nieuwsgierigheid. Is het een jongen?" Vroeg ze plagend. "Mam!" Schoot Julia in de verdediging en Lisette begon te lachen. "Nou?" Ze leunde tegen het aanrecht en keek haar dochter vragend aan. Shit, hier kwam ze echt niet onderuit.. "Ik heb een jongen ontmoet tijdens Volendam tegen Ajax. We hebben kort gepraat en later hebben we elkaar gezien op mijn werk. Maar het is echt niks hoor mam." Biechtte Julia op maar voelde haar wangen warmer worden.

"Oh Juul, nodig hem maar lekker uit op je verjaardag! Hoe heet hij?" Enthousiast keek Lisette der aan. "Carel. Maar genoeg hierover. Ik zie wel of ik hem uitnodig. Dat moet ik eventjes overleggen. " antwoordde Julia. "Dat begrijp ik. Zijn vrienden zijn ook welkom, natuurlijk." Grijnsde haar moeder en Julia rolde haar ogen. Het meisje wist natuurlijk wel dat haar moeder het goed bedoelde maar het was zo overdreven altijd. "Mam!" zei ze, nog een keer waarschuwend.

"Sorry schat. Ik loop je te stangen. Nou, ik geloof dat dit alles is wat we hebben." zei Lisette grinnikend. Ze gaf haar dochter wat losgeld mee. "Stuur maar een tikkie voor de boodschappen als je klaar bent." stelde Lisette voor aan Julia. "Komt voor elkaar!" Julia stak haar duimen op en pakte twee boodschappentassen. "Dan ga ik nu naar de supermarkt." zei ze. "Top, tot straks!" Julia trok der jas aan en liep naar buiten. Het waren de wekelijkse boodschappen die ze moest doen. Nu waren de tassen nog licht maar dat zou straks wel tegenvallen.

"Oké, alleen nog de koekjes…-" mompelde Julia, een uurtje later. Ze keek op de bordjes die boven de gangpaden hingen van de Albert Heijn. Ze was naar de supermarkt in het centrum gereden en moest alleen nog wat lekkers voor bij de koffie hebben. Julia liep het juiste gangpad in en vond al snel het pakje wat ze nodig had. Het was de laatste en ze strekte haar arm uit naar de bovenste plank. Ineens was iemand haar voor en ze fronste geschrokken haar wenkbrauwen.

"Zeg, dat gaat zomaar niet!" zei Julia verbaast en keek op. "Sorry! Ik was er niet bij met mijn gedachten." antwoordde de persoon voor haar en geschrokken keek hij op. "Het is al goed." antwoordde ze, toen ze zag dat hij het meende. "Wacht, ik ken jou ergens van." zei hij toen ze weer de koekjes wilde pakken. "Oh ja? Ik ken jou anders niet." antwoordde Julia verrast en draaide zich weer om. "Jawel, ik ben het broertje van Carel. We hebben elkaar ontmoet op je werk. Ik ben Bart." legde hij uit en nu pas begon er iets bij Julia te dagen.

"Oh oeps, ik had niet echt opgelet, hè." zei ze en werd rood. "Haha! Jij was zeker helemaal into Carel." knipoogde Bart. "Ah hou op hoor! We hebben gewoon goed contact sinds de wedstrijd." stribbelde Julia tegen en werd -zo ver als ze kon- nog roder. Het meisje kon op dat moment wel door de grond zakken. "Hij heeft het anders best veel over je." wist Bart te vertellen en grinnikte. "Tuurlijk, in je dromen! Waarom ben je trouwens in Volendam? Ik dacht dat jullie in Amsterdam woonden." Antwoordde Julia, verbaast. "Uhm ik uhm kom…. Ik wou weten over wie Carel het nou had, dus heb geprobeerd je op te zoeken. Toevallig woont er een goede vriend van mij in Volendam." Bart krabde achter zijn nek en Julia fronste. Je zag aan alles dat hij zich ongemakkelijk voelde…

"Ik vind het echt aardig van je, Bart. Maar ik weet niet of Carel mij leuk vind." Zuchtte Julia. "Echt wel. Mijn broer gaat nooit zomaar op deze manier met meisjes om. Je hebt zelfs zijn vrienden leren kennen. Mijn broer doet dat niet zo snel. Let op mijn woorden." Glimlachte Bart. "Bedankt, denk ik." Antwoordde Julia blozend. "Maar echt. Jullie moeten bij elkaar komen." Ging hij enthousiast verder. "Ho ho, niet te hard van stapel lopen, meneer Eiting." Lachte ze. "Zou leuk zijn. Maar anyway, ik moet er nu echt vandoor. Neem de koekjes maar." Zei Bart terwijl hij op zijn horloge keek.

"Weet je het zeker?" Vroeg Julia. "Ja, zeker weten." Kletsend liepen ze naar de kassa's. "Maar nu heb jij niks." zei ze tegen Bart. "Ach, dat komt vast wel goed." Antwoordde hij lachend. Julia vond Bart een aardige jongen net zoals Willem. Ze hoopte de gebroeders Eiting nog eens tegen te komen. Samen scannen ze Julia der boodschappen en Bart liep nog eventjes mee naar haar fiets. "Gaat dat lukken, denk je?"  Vroeg hij en ze knikte. "Jahoor, ik red mij wel. Ga jij maar vast naar je afspraak." Zei ze, weliswaar dankbaar.  "Het was leuk om je weer gesproken te hebben." Zei Bart en werd een tikje rood. "Insgelijks! Nou, nog een fijne dag." Wenste Julia hem toe. "Jij ook!" Riep hij en ze fietste weg.