Incognito//Ajax fanfictie

Hoofdstuk 2

"Zo kinderen, en wat denken jullie dat de uitslag gaat worden?" vroeg hun oom Joep. "Ik weet het niet. Ajax gaat een lastige wedstrijd worden." twijfelde Cas terwijl hij op zijn telefoon keek. "Van de Beek en De Jong in de Basis? Die kans is vrij klein maar als we het goed doen kunnen we winnen." zei hij. "Kom op! Niet zo negatief. Natuurlijk winnen we. Het komt vast wel goed." antwoordde Joris, hun vader. De hele discussie ging een beetje aan Julia voorbij terwijl ze naar buiten staarde. Haar hoofd bonkte en ze hoopte dat deze lange avond snel voorbij zou zijn. 

"We zijn er!" jubelde Lisette overdreven vrolijk maar Julia rolde haar ogen. "We zitten toch niet tussen die gekke hooligans, hè?" vroeg ze haar moeder. "Nee. We zitten in de Skybox. Dat heeft Joris kunnen regelen via de club. Daar mogen alleen tientallen mensen in en mensen die bij de club horen." legde Lisette uit aan haar dochter. "Gelukkig maar." antwoordde Julia en stapte uit op de parkeerplaats van het Kras stadion. Dit was het stadion van FC Volendam. Het was er al redelijk druk en iedereen liep richting de tribunes om zijn plaatsje op te zoeken. 

"Oké laten wij ook maar gaan." Joris deed de auto op slot en ze liepen met de menigte mee naar de skybox. "Hoe lang duurt een wedstrijd ook alweer?" vroeg Julia fluisterend en ging naast haar broer lopen. "Een wedstrijd duurt negentig minuten. Tenzij er wat blessuretijd bijkomt maar dat is nooit zo lang. Je hebt ook nog een pauze van een kwartier." "Dat is best lang." vond Julia. "Het gaat sneller voorbij dan je denkt." glimlachte Cas. Ze liepen door de ingang en lieten hun kaartjes scannen. Julia bibberde van de beveiligers die haar nors aankeken en liet snel haar kaartje checken. Het meisje wou zo snel mogelijk hier vandaan. 

"Rustig maar. Zo lang je je normaal gedraagt gebeurt er niks." legde Joep uit, die haar blik had opgemerkt. "Dat is wel beter." antwoordde Julia knikkend en inmiddels waren ze bij de skybox aangekomen. "Ik ga wel even op de tribune zitten hoor. Je moet dan echt mee Juul; even de sfeer proeven." antwoordde Cas, die het gesprek opgemerkt had. "Ik zie wel." zei Julia nuchter en hij knikte begrijpend. Julia wist vrijwel zeker dat niemand haar kon overhalen om hierna nog een keer naar een voetbalwedstrijd te gaan. Negentig minuten duurde wel heel erg lang. 

Samen stapte familie De Bruyn de skybox binnen. De ruimte was al aardig volgestroomd. Joris en Joep begroette allerlei bekenden, die ze vroeger en nu hadden leren kennen door de voetbal. Vaak kwamen deze vrienden ook over de vloer bij hun thuis om dan naar een wedstrijd van Volendam te gaan kijken. Julia zat dan vaak boven op haar slaapkamer te Netflixen of te bellen met een van haar vriendinnen.

Cas liep meteen richting het raam waar hij een goed plekje bemachtigd had voor het hele gezin op een bank tegen de muur aan. Julia keek door het raam en zag dat ze een goed uitzicht hadden op het veld. "Ik ga eventjes wat drinken halen. Wil je ook?" vroeg Cas. "Uhm, ja lekker, doe maar een spa rood." antwoordde ze en hij knikte. "Oké, dan ben ik zometeen weer terug." En weg was hij. Julia zuchtte en bleef alleen achter…

"Hey." ze keek naar een paar minuten op toen er een jongen bij haar kwam staan. "Hoi." Antwoordde Julia verlegen en hij glimlachte. "Ook hier voor de wedstrijd?" Vroeg hij en ze knikte. "Nou, ik ben eigenlijk overgehaald door mijn broertje. Hij is nu eventjes drinken halen." Zei ze en de jongen knikte begrijpend. "Vind je voetbal niet zo leuk dan?" Vroeg hij. "Mwah, om eerlijk te zijn was ik liever thuis gebleven en ik voel me niet zo lekker." Gaf Julia toe en hij gniffelde. 

"Ik ben trouwens Carel." "Julia de Bruyn." Glimlachte ze verlegen. "Wat heb je gedaan?" Nu pas merkte het meisje zijn krukken op. "Verkeerd gevallen uit de auto." Antwoordde Carel en vol medelijden keek het meisje hem aan. "Dat is echt balen." Leefde ze met hem mee en hij knikte. 

"Ach ja, het is maar een paar weekjes en niet iets super ernstigs. Het had erger gekund." Stelde hij haar gerust. "Dat is wel waar." Zei ze, half lachend. "Voor welke club ben jij?" Vroeg Julia, een poging om interesse in Carel te tonen. "Volendam natuurlijk." Knipoogde hij. Nu pas zag Julia dat hij een shirt aan had van de thuisclub en werd rood.  Dit was echt best wel slecht; wat een afgang! Ze kon wel door de grond zakken. "Geeft niks. Ik ga weer terug naar mijn familie. Daar was ik naar op weg." Vertelde Carel en Julia zuchtte opgelucht. "Ik denk dat mijn broertje ook zo weer komt. Ik denk dat het druk is bij de bar." Dacht ze hardop. 

"Dat zal best wel, ja! Nou, tot kijk, Julia. Ik zie je later nog wel eens." antwoordde Carel. "Ga maar lekker naar je familie om de wedstrijd te kijken. Ik red me wel." Knikte Julia. "Zal ik doen. Fijne wedstrijd!" Wenste de jongen haar toe. "Jij ook!" Antwoordde ze maar en toen verdween Carel tussen de mensen. "Kijk eens." Ze keek op en Cas kwam inderdaad terug met twee glazen en twee flesjes drinken. "Dank je wel!" Ze pakte haar spa rood en draaide de dop eraf. "Op een mooie wedstrijd." Zei Cas met een bekakt stemmetje en beide schoten ze in de lach terwijl ze proosten met hun glazen.