Incognito//Ajax fanfictie

Hoofdstuk 23

De volgende morgen werd Julia wakker en keek de kamer rond. Eventjes moest ze zich beseffen waar ze was maar toen wist ze het weer. Gisteren was Julia met Bart meegegaan naar huize Eiting omdat ze zelf niet naar huis wilde. Ze vond het nog steeds een raar idee dat ze in Carel zijn ouderlijk huis was terwijl hij het zelf niet wist. Wel was ze in zijn slaapkamer gaan liggen en ze moest toegeven dat zijn bed heerlijk sliep.

Julia besloot zich om te kleden en kwam overeind. Eventjes keek ze naar haar kleding en vond dat het nog wel prima kon. Julia der telefoon was aan een oplader gelegd en ze fronste. Dat moest Bart of Willem gedaan hebben en zij was het vergeten te vragen. Waarom was Carel zo'n klootzak terwijl zijn broertjes echt hartstikke lief waren? Julia schudde haar hoofd en zette haar internet aan. Die ontplofte zowat van overbezorgde berichtjes. Ze had niemand verteld waar ze was of heen ging nadat ze de Perry Sport uitgelopen was. Snel beantwoordde ze der ouders, Emily en Mikky dat ze veilig was bij Carel zijn broertjes.

"Goedemorgen." toen Julia zich niet veel later had omgekleed, liep ze de keuken binnen. Na lang twijfelen had ze Carel zijn trui aangetrokken. Op haar shirt had ze een zichtbare vlek ontdekt en dat kon echt niet. "Goedemorgen." zeiden de gebroeders Eiting in koor en ze lachte. "Heb je lekker geslapen?" wilde Willem weten terwijl Julia aan tafel ging zitten. "Ja, beter dan verwacht eigenlijk." knikte ze opgelucht.

"Hey." onderzoekend keek Bart der aan. "Wat?" vroeg Willem verward aan zijn broertje. "Zie ik dat nou goed? Is dat Ca zijn trui?" Nu had Willem het ook door en ze begonnen te grijnzen. "Etterbakken, ik had een vlek in mijn shirt en zag deze toevallig liggen." probeerde Julia als zwak tegen protest en ze schoten beide in de lach. "Ik zeg niks." Antwoordde Bart. "Ik ook niet. Maar je mag best een broodje pakken hoor, daar zijn ze voor!" gniffelde Willem. Snel pakte Julia twee croissantjes en begon er jam op te smeren.

"Wat moet je vandaag doen?" vroeg Willem geïnteresseerd terwijl de drie aan hun ontbijt zaten. "Ik moet vanmiddag helaas weer aan school. Ik heb online les." antwoordde Julia. "Ah balen, dan moet je dus zo al weg?" zei Bart met een sip gezicht. "Jep." knikte Julia en er viel een stilte. "Waarom ga je eigenlijk niet in Amsterdam wonen? Je hebt het naar je zin bij Ajax en in de stad." opperde Willem. "Alsof ik daar nog niet aan gedacht heb. Maar het is lief van je hoor. Ik moet alleen nog genoeg geld verdienen bij Ajax voor ik wat kan huren." zuchtte Julia en ze knikte begrijpend.

"Ik wil ook echt weg bij mijn ouders want ze zijn zo beschermend. Ook nu ik nog achttien ben. Ik houd de huizenmarkt in de gaten." bekende Julia. "Dat snap ik. Zeker doen want het gaat namelijk best hard. Een vriend van mij wist met moeite een huisje te bemachtigen." vertelde Bart en Willem knikte. "Dat weet ik nog ja. Gekkenhuis was het, letterlijk. Maar je mag hier zo vaak komen als je wil. Dan gaat het wel niet om Carel, dan maar met ons." Julia kreeg een glimlach op haar gezicht. "Dank je wel. Ik denk dat ik zo trouwens wel echt naar huis moet." antwoordde het meisje en de jongens knikte begrijpend.

"Bedankt voor alles wat jullie voor mij gedaan hebben. Moeten jullie er wat voor hebben?" vroeg Julia. "Nee joh gek, we hoeven niets." antwoordde Bart en Willem knikte instemmend. "Oké, dan ga ik nu." Julia stond op en trok haar jas aan. "Nogmaals bedankt. Ik waardeer het enorm." zei ze. "Geen dank, we doen het graag. En maak het goed met Carel." antwoordde Willem met een knipoog. "Zal ik doen. Ik weet alleen nog niet hoe." zuchtte Julia. "Begrijp ik. Denk er nog maar eventjes rustig over na." antwoordde Bart en ze knikte. "Komt vast wel goed." al wist ze dat zelf niet zo heel zeker meer.

"Doei, het was gezellig!" Julia gaf de broertjes Eiting een knuffel. "Dat was het zeker. Kom nog eens langs." pruilde Bart en ze schoot in de lach. "Die ga ik echt onthouden." glimlachte ze. "Dan breng ik je wel naar de trein. Volgens mij moet je dan Amsterdam Zuid hebben." wist Willem te vertellen. "Volgens mij ook ja! Ik had al gekeken." Julia legde haar hand op de deurklink en bedankte de jongens voor de derde keer. Dat verdiende ze gewoon.

"Oké, we kunnen gaan!" Willem pakte de autosleutels van de haak af. "Bedank jullie ouders ook maar voor het aanbod." zei Julia nog. "Doen we!" zei Bart en glimlachte. "Lets go." zei Willem en Julia opende de deur. Haar mond viel open toen ze zag wie daar ineens stond. "Wat doe jij hier?" bracht ze verbaast uit. Ze was volledig van haar stuk gebracht en keek langzaam omhoog. Julia kon het maar niet geloven en keek naar de twee jongens achter haar. Die al net zo verbaast keken als haar.