Incognito//Ajax fanfictie

Hoofdstuk 8

"Tot later!" Carel stak zijn hand op naar de laatste teamgenoten die de kleedkamer verlieten. Het was een paar dagen later. Sinds hij met Julia afsprak leek de tijd harder te gaan dan normaal. Ze hadden er net een training op zitten op het trainingscomplex van FC Volendam. Als aanvoerder vond Carel de verantwoordelijkheid dat de kleedkamer netjes achter gelaten werd. "Moet ik je nog ergens mee helpen?" Derry Murkin stak zijn hoofd om de deur van de kleedkamer. Blijkbaar was hij nog niet weg.

"Nee joh, gelukkig is het niet zo'n bende als laatst." grinnikte Carel en Derry grinnikte met hem mee. "Ik denk dat ik de klos ben als jij weer bij Ajax zit." gniffelde hij en Carel knikte. "Waarschijnlijk. Ze moeten eens leren hun zooi achter zich op te ruimen." zuchtte hij. "Komt goed. Daarbij je hoeft het niet altijd te doen hé." "Bedankt Derry." glimlachte Carel. "Geen probleem. Nou, ik spreek je later weer." de mannen staken hun hand naar elkaar op en hij verliet weer de kleedkamer. Carel hoefde nog een beetje op te ruimen voor hij ook naar huis kon. Misschien had zijn teamgenoot wel gelijk…

Carel hees zijn sporttas over zijn schouder en liep naar zijn auto. Het was rond vier uur 's middags en er waren alleen nog maar medewerkers en staf aanwezig op het terrein. Hij hoopte eigenlijk dat de meeste fans al weg gedruppeld waren. Meestal stonden er wat supporters aan de uitgang van het complex. Een opgeluchte zucht verliet Carel zijn mond toen hij zag dat het leeg was bij de poort. Hij liep naar zijn auto -nog steeds de mat grijze Mercedes van Ajax- en gooide zijn sporttas achterin samen met zijn krukken. Soms waren die dingen nogal onhandig en hij hoopte dat hij ze snel kon inleveren bij zijn fysio…

Het voelde een beetje dubbel om voor twee clubs te spelen. Maar Carel hoopte over twee weekjes weer terug te zijn bij zijn oude clubje. Hij miste zijn teamgenoten soms enorm en besloot om Frenkie nog eventjes te bellen voor hij wegreed naar huis. Carel pakte zijn telefoon en toetste het nummer in van de blonde middenvelder. Naar een paar keer overgaan, hoorde Carel zijn stem praten. "Hey Ca, wat leuk dat je weer belt!" Begroette Frenkie hem opgewekt. "Hoi Frenk." Hij glimlachte. "Vind je het goed als Mikky mee luisterd?" Vroeg Frenkie als eerste. "Jahoor, geen probleem. Ik heb jullie advies nodig," antwoordde Carel. "Oeh, vertel. Ik houd van adviezen geven." Hoorde hij nu ook de stem van Mikky en ze verscheen in het beeldscherm.

"Oké. Val me alsjeblieft niet meteen in de reden en laat me uitpraten." Zei Carel serieus. "Aye aye sir." Antwoordde Frenkie en ook zijn vriendin stemde grinnikend toe. "Ik heb laatst een meisje ontmoet. Tijdens onze wedstrijd van laatst. Ik kwam haar later weer tegen op haar werk." Vertelde Carel. "Oeeee, Caatje is verliefd!" Zei Frenkie hardop. "Frenk, wat zei hij nou?!" Antwoordde Mikky en gaf hem een klap op zijn arm. "Maar, het probleem." Begon Carel. "Oh nee, een maar." Antwoordde Frenkie. "Ja, helaas wel. Ze haat voetbal en haar familie is oprecht fan van Volendam." Legde hij uit.

"En er is nog meer, hé." Zei Mikky bezorgd. "Ik heb gelogen dat ik voetbal en in een sportwinkel werk." antwoordde Carel en gooide het er in een keer uit. "Wat?!" Frenkie proestte het uit en opnieuw gaf Mikky haar vriend een stomp. "Dat is niet grappig, Frenk." zei ze streng. "Waarom heb je gelogen?" vroeg Frenkie, toen weer serieus. "Omdat ze voetbal haat, Frenkie. Heb je me wel gehoord? Straks wil ze niet meer omdat ik een voetballer ben." antwoordde Carel met een zucht.

"Aha, echt verliefd dus." concludeerde Mikky glimlachend. "Helemaal niet!" bracht Carel er vermoeid tegenin. "Zullen we anders een keer afspreken? Met Annekee, Matthijs en Donny ofzo? Dan neem je d'r gewoon eens mee." stelde Mikky voor. "Ja maar dan komt ze er toch achter dat we voetballen?" vroeg Carel. "Dan spreken we af in het appartement van Frenkie en Mikky in Amsterdam. Desnoods neemt ze een vriendin mee en wij spreken geen woord over voetbal. Maar dat moet je zelf oplossen, Ca. Het was niet slim nee, maar wees tenminste eerlijk." adviseerde het stel hem en hij zuchtte opgelucht naar ze.

"Dank jullie wel! Wanneer kunnen jullie? Dan stel ik het voor aan Julia." "Julia dus, hè. Eindelijk hebben we een naam." Mikky gaf hem voor de derde keer een klap want Frenkie vond zichzelf een beetje te grappig op het moment. Carel rolde zijn ogen en keek geïrriteerd door de camera. "Oké, laat maar weten wat ze gezegd heeft. Dan lichten wij de rest in!" antwoordde Mikky opgewekt. "Heel erg bedankt jongens." glimlachte Carel.

"Daarvoor zijn we toch vrienden?" vroeg Frenkie en glimlachte terug. "Dat is waar. Nou, ik ga snel naar huis en douchen. Ik spreek jullie binnenkort weer." antwoordde Carel. "Zie je!" Frenkie en Mikky zwaaiden naar hem en hij hing op. Na het gesprek voelde hij zich enorm opgelucht en stukken beter. Vaak legde hij dit soort dingen bij Frenkie neer. Frenkie had allang een relatie en wist precies hoe dit soort dingen in zijn werk gingen. Hopelijk wou Julia ook afspreken met zijn vrienden…

Carel startte de motoren, gaf gas en reed stapvoets het sportcomplex af. Inmiddels was het kwart over vier. Hij moest nog douchen en bedenken wat hij voor het eten wou. Carel zette zijn eigen muziek op en reed richting huis.