Incognito//Ajax fanfictie

Hoofdstuk 17

"Carel, waar zijn we ooit?" Vroeg Julia en tuurde naar buiten door het autoraampje. "We rijden in de middle of nowhere. Dit is geen ontvoering toch?" Vroeg ze. "Nee joh. Waar zie je me vooraan?" Hij schoot in de lach. "Waar gaan we nou heen dan?" Antwoordde Julia. "Wil je het echt nu al weten?" Vroeg Carel en ze knikte meteen. "Oké…" Hij trommelde met zijn vingers op het stuur. "We gaan naar pretpark Walibi, in Biddinghuizen. We rijden net eventjes buiten Almere!" Vertelde Carel. "Oh mijn god, hoe heb je dat kunnen regelen?" Vroeg Julia en der mond viel open. Het meisje was duidelijk gek op pretparken en dat had Carel weer gehoord van Emily.

"Frenkie en Mikky hadden nog kortingskaartjes voor het park. Emily zei dat je pretparken heel leuk vond dus ik had aan Frenk gevraagd of ik ze mocht hebben. Mikky houd niet zo van hoge attracties dus ze deden er niks meer mee." Legde Carel uit. "Wat lief van je dat je daaraan gedacht hebt! En hoe heb je dit allemaal weten te verbergen?" Vroeg Julia, weliswaar verrast en haar ogen glommen van enthousiasme. "Ik had het er gewoon niet over en ik had Frenkie alleen maar privé geappt hierover." Antwoordde hij simpel. "Ik had dat nooit gekund. Knap hoor!" Complimenteerde het meisje hem.

"Dank je wel! Vind je het een beetje leuk?" Vroeg Carel nerveus. "Een beetje? Ik vind het heel erg leuk!" Bevestigde Julia zijn vraag en hij begon te lachen. "Dat is heel fijn om te horen." Glimlachte hij en focuste zich weer op de weg voor hem. Hoewel er niet echt veel verkeer was buiten de stad maar Julia zag dat hij een beetje rood was. Ze pakte meteen haar telefoon, haalde hem eventjes kort van de vliegtuigstand af en stuurde Emily direct een berichtje om haar te bedanken. "Ik zag trouwens je berichtje over je verjaardag. Gezellig! Op een vrijdag toch?" Vroeg Carel en keek eventjes opzij.

"Ja klopt! Ik moet volgende week alles eventjes regelen." Zei Julia. "Ah, ik wil je best helpen aangezien je mij hebt geholpen met koken?" Vroeg Carel. "Zeg, zitten we hier opeens een deal te maken?" Gniffelde Julia en hij knikte lachend. "Precies. Dus, wat zeg je ervan?" Vroeg hij. "Ik vind het een heel goed idee. Dan moeten we eventjes een dag uitzoeken om de voorbereidingen te doen." Zei ze en Carel knikte. "Top, dan hoor ik dat nog wel!" Hij stak zijn duim op. "Hoe is het eigenlijk met je blessure? Is die alweer helemaal hersteld?" Vroeg Julia opeens, omdat ze hem niet meer met krukken zag lopen. "Gelukkig wel ja! Ik ben blij dat ik eindelijk van die rot dingen af ben." Antwoordde Carel, doelend op de krukken. "Dat kan ik me voorstellen."

Een uurtje later kwamen ze eindelijk aan in Biddinghuizen. "Ben je hier al wel eens geweest?" Vroeg Carel terwijl hij de enorme parkeerplaats opreed. "Ja, al een paar keer maar dat is best lang geleden, hoor." Antwoordde Julia en hij knikte. "Dat kan ik me voorstellen. Het is best ver ook." Lachte Carel en ze knikte. "Helaas wel ja." "Waar wil je als eerste in?" In de zomertijd was het pretpark ook vaak in de avond open tot een uurtje of negen. "We kunnen wel in de Express. Die zit aan het begin. En het reuzenrad ook." Wist Julia te vertellen nadat ze hun kaartjes gescand hadden bij de ingang. "Zo, we hebben een expert hier." Gniffelde Cafel. "Is het stom?" Julia keek naar beneden toen ze bij de ingang stonden. "Nee juist niet. Ik vind het wel schattig, dit zie je niet vaak bij meisjes." Stelde Carel haar gerust en knipoogde.

"Oké, laten we gaan." Julia pakte zijn hand en voelde haar wangen warmer worden. "Worden we nou verlegen?" Plaagde Carel het meisje en ze schudde wild haar hoofd. "Nee hoor." Stribbelde ze tegen. "Tis wat jezelf wil geloven." Grinnikte Carel en glimlachte. Julia was leuk, moest hij toegeven. Zijn broertjes hadden gelijk en ze verdiende de waarheid. Waarom maakte hij het zichzelf ook zo moeilijk? Hij was gewoon bang dat ze enorm op hem af zou knappen als ze wist dat hij profvoetballer was…. Hoe kon Carel dit vertellen tegen zo'n lief en leuk meisje? "Hey dagdromerd, kom je nog? Of ben je soms bang?" Plaagde Julia hem dit keer en hij lachte. "Natuurlijk niet. Laat die achtbaan maar komen hoor." Antwoordde Carel stoer. "Ja ja, eerst zien dan geloven!" Grinnikte Julia terwijl ze achteraan sloten in de rij.

*
Een paar uurtjes later hadden ze al veel rond geslenterd door Walibi en het was gelukkig nog steeds licht. Julia voelde zich er helemaal thuis, in tegenstelling tot Carel. Hij vond de bank over de kop en de Goliath wat minder. Hij schreeuwde de longen uit zijn lijf terwijl Julia de tijd van der leven had in de hoge achtbaan. De wind als de karretjes naar beneden raasde vond het meisje heerlijk. "Zullen we nog eventjes in het reuzenrad? De zon gaat bijna onder namelijk." Carel wees naar de lucht en Julia zag het ook. "Goed plan!" Stemde Julia toe. "Krijg je straks nou nachtmerries van achtbanen?" Gniffelde ze terwijl ze opnieuw in de, dit keer, laatste rij gingen staan.

"Waarschijnlijk wel ja!" Antwoordde Carel lachend en gelukkig schoof de rij al snel op. Hij leek wat nerveuzer terwijl ze dichterbij het rad kwamen. "Ben je bang?" Vroeg Julia maar hij schudde zijn hoofd. "Nee hoor, dit is tenminste een rustige attractie." Was hij van mening en ze gniffelde. Maar in stilte liepen de twee hand in hand verder. Carel had haar hand de hele avond niet los gelaten en was niet van haar zijde geweken. Het was enorm gezellig en ze genoot ervan om bij hem in de buurt te zijn. Julia vroeg zich af hoeveel van de groep afwist van vanavond. Waarschijnlijk alleen Frenkie, Mikky en Emily.

"Juul, ik wil je graag iets vertellen nu we eindelijk echt alleen zijn." Begon Carel ineens toen het reuzenrad bovenaan een poosje stil stond. "Uhm ja, je kunt me a,,es vertel,en, dat weet je toch?" Vroeg Julia en hij knikte verlegen. "Ik uhm, vind je leuk. Als in echt leuk. Vanaf het moment bij je werk, toen je daar zo verbaast stond, wist ik dat ik niks anders wilde." Gooide Carel eruit en verrast keek ze hem aan. Ze had alles bedacht behalve dit… "Ca.. " Julia legde haar vinger op zijn lippen om hem te laten stoppen met praten. "Ik vind jou ook leuk." Vertelde ze hem en er doorbrak een glimlach op z'n gezicht. "Dan ga ik hier geen spijt van krijgen.." in tegenstelling van wat zijn broertjes gezegd hadden, boog Carel naar voren en drukte zijn lippen op de hare.